Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als Lis na 41 weken en 5 dagen wordt ingeleid, vraagt ze om pijnstilling. Steeds wordt dat moment gerekt en achteraf hoort ze dat dit vaker gebeurt door de drukte… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Lis.
Omdat ik tijdens mijn vorige zwangerschap met 38.6 weken ben bevallen, viel het nu wel aardig tegen om de 40 weken grens te passeren. Af en toe wat voorweeën, welke overigens net zo plotseling weer verdwenen als dat ze opkwamen. Voorgevoel of niet, rond de 38 weken heb ik een gesprek gehad met de verloskundige over de mogelijkheden/procedures bij het overtijd lopen. Vanaf 41 weken konden ze beginnen met strippen. Tijdens het inwendig onderzoek met 41 weken bleek mijn baarmoedermond nog niet eens open te staan, dit zou dus nog wel even kunnen duren. Twee dagen later een nieuwe poging, helaas zonder resultaat. Ook deze baby was niet van plan in te gaan dalen waardoor ze niet effectief kon strippen. Na het weekend zou ik 41.3 weken zijn, volgens protocol zou ik dan gezien worden door de gynaecoloog in het ziekenhuis. Op zondag heeft de verloskundige een laatste poging gewaagd om te strippen maar ook deze keer had het helaas geen effect.
Maandag aan het eind van de ochtend konden we ons melden op de poli gynaecologie waar ze een uitgebreide CTG maakten van de baby, een echo om het vruchtwater te meten en een inwendig onderzoek. Uit alles bleek dat de baby het daar nog prima naar z’n zin had. In overleg met de klinisch verloskundige hebben we afgesproken dat ik 2 dagen later om 08.00 uur ’s ochtends ingeleid zou worden. Om de inleiding te kunnen starten moest ik de volgende dag weer komen voor het plaatsen van een ballon, en daarna de nacht doorbrengen in het ziekenhuis. De AIOS zou de ballon bij mij plaatsen, en vertelde mij dat de kans ongeveer 10% was dat de bevalling hiermee uit zichzelf zou starten. Bij mij leek dit in ieder geval niet te gaan gebeuren concludeerde de AIOS tijdens het inwendige onderzoek. Na het plaatsen van de ballon voor de tweede keer, de eerste keer zat hij niet goed, mocht ik mij melden op de afdeling waar ik een bed toegewezen kreeg op een driepersoonskamer. Deze kamer werd later aangevuld met twee andere dames die ook ingeleid zouden worden de volgende ochtend, nog voor mij. Ik zou om 08.00 uur ingeleid worden, uiteraard afhankelijk van de drukte op de afdeling op dat moment. Op zaal werd ik aangesloten op de CTG waarop duidelijke voorweeën te zien waren welke regelmatig om de 5 minuten kwamen. Echter niet voldoende om de bevalling te laten beginnen. Voor de nacht werd ik wederom op de CTG aangesloten waarna ik kon gaan slapen. Ik kreeg twee paracetamol i.v.m. de aanhoudende voorweeën. Mijn partner mocht niet blijven en was inmiddels naar huis gegaan, ons zoontje sliep uit voorzorg bij mijn schoonouders. We hoopten beiden nog even een nacht goed te slapen voor het allemaal zou beginnen.
Ik sliep net een klein uurtje toen ik wakker werd van heftigere weeën. Ik kon ze nog prima ‘handelen’ en wilde het even aankijken voor ik aan de bel trok. De weeën werden snel heftiger waarna ik toch de nachtzuster maar even heb laten komen. Ik kreeg wederom paracetamol en een slaaptablet in de hoop dat ik nog even verder kon slapen. Nog geen half uur later moest ik de weeën wegpuffen en heb ik de nachtzuster weer laten komen. Ik werd van zaal gehaald en mocht naar de onderzoekskamer om weer aan de CTG te liggen. De verloskundige deed vervolgens inwendig onderzoek en ik bleek al ruim 3 centimeter ontsluiting te hebben en de ballon was losgelaten, het was begonnen! Mijn partner is zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gekomen en ik werd naar een kraamsuite verplaatst waar ik rustig verder kon puffen. Om 06.00 uur ’s ochtends heb ik gevraagd om een ruggenprik. Door drukte kon de verloskundige mij pas om 07.15 uur inwendig onderzoeken en op dat moment had ik al 6 à 7 cm ontsluiting. Een ruggenprik zat er dus niet meer in, wat een domper… Ik mocht eventueel wel een remifentanilpompje. ‘Alles beter dan niets‘, dacht ik op dat moment.
De verloskundige wilde mijn vliezen breken maar doordat de baby nog niet was ingedaald, moest ze dit samen met haar collega verloskundige doen die er op dat moment niet was. Inmiddels was de dagdienst begonnen en was Gerda mijn verpleegkundige. Gerda was ook echt een Gerda, geen verdere woorden nodig. Ze probeerde rond 08.00 uur een infuus bij mij te prikken om het pompje aan te sluiten. Ik was volgens haar moeilijk te prikken en zoals ik al wel verwachtte, prikte ze mis. De collega’s die wel konden prikken stonden op de OK waardoor ik dus moest afwachten. Na aandringen werden om 08.15 uur eindelijk m’n vliezen gebroken waarna de baby indaalde. Het vruchtwater wat vrij kwam deed niets onder aan een tsunami, de verloskundige stond letterlijk in een plas vruchtwater op de grond! Om 08.45 uur hield ik het niet meer van de pijn. Wederom gevraagd om pijnstilling maar ik kreeg de boodschap dat het druk was (volgens Gerda was het 9 maanden geleden erg gezellig geweest), het kwam er dus op neer dat er geen tijd voor mij was. Na aandringen werd de verloskundige er eindelijk bijgehaald en ik zat inmiddels op 9 centimeter. Ze konden de pijnstilling voor me klaarmaken maar ze verwachtten zelf dat dit niet meer op tijd zou komen omdat het met persen uit zou worden gezet. Dat kon mij op dat moment weinig interesseren dus op mijn verzoek hebben ze het alsnog klaargemaakt en werd er letterlijk een tweede infuus ingejast.
Naar mijn idee heb ik het hele ziekenhuis wel bij elkaar geschreeuwd tijdens de laatste ontzettend pijnlijke weeën. Ik merkte dat ik persdrang kreeg en de verloskundige voelde mee tijdens de weeën. Om 09.10 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Van pijnstilling is het dus niet gekomen. Binnen een kwartier lag onze kersverse dochter in mijn armen. Ik zat op een roze wolk en zei tegen m’n partner: “kijk dan wat een poppetje”. Gerda benadrukte hierop nog even dat het geen poppetje maar een flinke dame was. Bedankt Gerda. Om nog even goed af te sluiten werden vervolgens alle infusen inclusief pleisters er door Gerda weer net zo hard uitgetrokken als dat ze er in werden gejast en moest ik maar niet zo lang douchen omdat dat te vermoeiend voor mij zou zijn. We zijn zo snel mogelijk weer naar huis gegaan na de bevalling, ik wilde geen minuut langer bij deze vreselijke vrouw in de buurt zijn. Thuis hebben we heerlijk met z’n allen genoten en met de verloskundigen uit onze eigen praktijk terug gekeken op de bevalling. Het blijkt vaker voor te komen dat het te druk is in het ziekenhuis om pijnstilling toe te dienen en daarbij hebben ze de plicht om het eerste uur bij de patiënt te blijven wanneer het remifentanylpompje is aangesloten. Hier was geen personeel voor op dat moment waardoor ze waarschijnlijk hebben proberen te rekken met het toedienen van pijnstillers. Inmiddels heb ik geaccepteerd hoe het is gegaan en ben ik de pijn gelukkig grotendeels vergeten.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Lis! Ik kan me indenken dat je daar na de bevalling zo snel mogelijk weg wilde…
Wil jij, net als Lis, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie