Van goede start naar kraamweek in het ziekenhuis

In mijn hoofd had ik het scenario al geschreven: we zouden na de geplande keizersnede de voorgeschreven twee dagen in het ziekenhuis blijven en dan lekker thuis verder genieten met ons kersverse gezinnetje van 5. Liep dat even anders! Van wat een goede start leek, gingen we naar een kraamweek in het ziekenhuis. Vandaag vertel ik wat er vanaf de bevalling gebeurd is en hoe het nu met ons gaat. Lees je mee?

Beschuit met muisjes

Het is dinsdag 26 mei, rond de klok van 11.30 uur en ik lig op de uitslaapkamer. Hier word ik na de keizersnede zo’n drie kwartier in de gaten gehouden. Erik moest de OK al verlaten voordat de operatie helemaal was afgerond. Samen met de kraamverpleegkundige kleedt hij Linn aan, wordt ze gewogen en gemeten en worden er allerlei administratieve dingetjes uitgevoerd. Ik heb net nog een extra dosis morfine gehad en ik ben relaxt as hell. Heerlijk spul hoor, dus ik geniet even van dat zweverige gevoel en val zelfs bijna in slaap. De afgelopen uren waren zó intens: om 08.30 uur stapten we het ziekenhuis binnen en meldden ons aan de receptie, krap twee uur later hadden we een wolk van een baby in onze armen. Ik kan het nog amper bevatten en moet echt even landen. Na 20 minuten komen Erik en Linn bij mij en mag ik haar het eerste flesje geven. Als alles goed blijkt qua observaties, worden we naar onze kamer op de kraamafdeling gebracht. De verpleegkundige regelt beschuit met muisjes en je zou zeggen dat we vanaf dat moment lekker achterover kunnen leunen. De klus is geklaard: de baby ligt in de wieg en moeders kan alle tijd nemen om bij te komen. Dat is inderdaad ook de planning, want Erik en ik hebben besloten dat we eerst even een dutje gaan doen alvorens we onze familie en vrienden gaan inlichten met het blijde geboortenieuws. Deze keer doen we het even helemaal anders, maar ik doe geen oog dicht. Vanaf het moment dat Linn op de OK bij Erik op de arm ligt, maakt ze namelijk een kreunend geluid.

Onrustig gevoel

De mensen die mij in real life kennen, weten dat ik gerust een dagje de deur uit ga zonder enig moment over mijn kinderen na te denken. Wat zeg ik: een weekend of een hele week is voor deze meid no problemo. Ik kan dat altijd makkelijk loslaten mits ik weet dat het goed zit. Ik ben dus niet het prototype ‘bezorgde moeder’, maar sinds dat moment op de OK heb ik een onrustig gevoel. Terwijl Erik Linn op de arm had, heb ik al 100 keer gevraagd of ze wel ademde, of het allemaal wel goed ging en waarom ze zo kreunde. En ook nu, terwijl ik eigenlijk even mijn ogen dicht zou moeten doen om bij te komen van die intense gebeurtenis, kan ik de slaap niet vatten. In plaats daarvan zeg ik nog eens 100 keer tegen Erik dat hij Linn goed in de gaten moet houden en wil ik zelfs dat hij náást haar wiegje gaat zitten, in plaats van in de stoel aan de andere kant van mijn bed. Op een gegeven moment loopt de verpleegkundige binnen en vraag ik haar of dit wel goed is, dat geluid wat ze maakt. Volgens de verpleegkundige hebben sommige kindjes even tijd nodig om te landen en kan het best zijn dat ze wat vruchtwater binnen heeft gekregen tijdens de keizersnede. Maar aangezien ik ongerust ben, roept ze met alle liefde de kinderarts naar onze kamer om het te checken. De kinderarts ziet inderdaad dat ze kreunt, maar wil het even aankijken. Wordt het in de komende uren niet minder, dan moeten we dit uiteraard aangeven en zal er opnieuw gekeken worden. Voor nu is er geen reden tot zorg. We bellen onze familie met het prachtige nieuws en eten een warme hap. Het kreunende geluid lijkt iets afgenomen, maar is niet volledig weg. Ik besluit om Linn op mijn borst te leggen, zodat ze misschien rustiger wordt van het geluid van mijn hartslag en de herinnering aan haar veilige plekje in mijn buik.

GBS-drager

Van het liggen op mijn borst wordt het alleen maar erger. Linn lijkt helemaal van slag en vindt aanrakingen helemaal niet prettig. Dit is voor mij de spreekwoordelijke druppel: ik wil dat de kinderarts terugkomt om haar te checken. Het is inmiddels al 19.30 uur geweest dus de dienstdoende arts is weer een andere dan die we ’s middags hebben gezien. Ze vraagt wat we precies hebben gezien bij Linn en ik benoem het kreunende geluid. Ik herken dit geluid van Suus, die deed dit ook na de keizersnede en kreeg vervolgens twee keer een ademstilstand. Na haar geboorte lagen we de gehele kraamweek in het ziekenhuis. Daarnaast geef ik aan dat ik GBS-drager ben. Dit totaalplaatje zorgt ervoor dat de kinderarts in overleg gaat. Ze geeft van te voren al aan dat het kan zijn dat Linn wordt opgenomen op de Neonatologie. Ze zal ons dit zo snel mogelijk laten weten. Na een kwartiertje komt het verlossende antwoord: Linn moet inderdaad naar de Neonatologie, waar ze gaan starten met antibiotica. Ook zal er bloed worden afgenomen, waaruit een ontstekingswaarde bepaald wordt en waaruit een kweek wordt gemaakt. Morgen zal opnieuw de ontstekingswaarde bepaald worden en als dat verhoogd blijkt, bepaalt dit het verdere beleid. Aangezien ik nog steeds op bed lig met een buikwond, gaat Erik mee naar de Neonatologie. Ik bel mijn moeder en kan amper uit mijn woorden komen, want de tranen blijven maar stromen. Rond 21.30 uur word ik met bed en al naar het zaaltje gebracht, waar Linn in een piepklein warmtebedje ligt met een infuus in haar kleine armpje en plakkertjes op haar borst. Niet bepaald het beeld wat we graag hadden willen zien, maar ik ben zó blij dat de kinderartsen naar me luisterden… De verpleegkundige legt Linn bij mij neer, maar binnen 10 minuten drukken we weer op de bel om haar terug te laten leggen in bed. Ze is helemaal niet comfortabel en dat vind ik zo sneu, dat ze maar beter in haar warmtebedje kan liggen dan bij mij.

Kraamweek in het ziekenhuis

Gelukkig blijkt er een webcamsysteem te zijn, want tijdens de onrustige nacht die volgt maak ik Erik regelmatig wakker zodat we via de tablet kunnen kijken naar Linn. De volgende ochtend gaat hij eerst alleen naar de Neonatologie, terwijl ik voor het eerst zelfstandig uit bed stap om te douchen. Ik wil ook naar Linn, dus ik bijt even door alle pijn heen. Als ik de verpleegkundige vertel dat ik straks in de rolstoel naar mijn dochter wil, vraagt ze zich hardop af of dit niet een beetje té ambitieus is voor mijn staat van dienst. Ik moet haar even later inderdaad gelijk geven en ga toch weer met bed en al naar de andere afdeling. Je kunt ook teveel in één keer willen ;) Rond 11.00 uur zijn we bij haar en wordt er opnieuw bloed afgenomen. Ook mag ik haar een flesje geven, zo fijn om haar weer even in mijn armen te hebben! Linn heeft geen koorts (gehad), het enige signaal dat zij vertoont is dat kreunende geluid en het niet kunnen verdragen van aanrakingen. Ze is niet comfortabel en dat kan een teken zijn van infectie, maar het is wachten op de bloeduitslagen. Die komen ’s middags, nadat we een middagdutje hebben gedaan, als ik wél met de rolstoel naar de andere afdeling ga. Helaas blijken de ontstekingswaarden verhoogd. Het goede nieuws is echter wel dat we al gestart zijn met antibiotica, waardoor is voorkomen dat Linn in korte tijd nóg zieker is geworden. Wel moeten we minimaal 7 dagen in het ziekenhuis blijven, de duur van de kuur. Een kraamweek in het ziekenhuis dus. Er moeten direct allerlei praktische zaken geregeld worden: langer oppas voor de grote zussen, vergoedingen checken bij de zorgverzekering, bedrijfsverzorging voor de boerderij, het pension verlengen voor de hond en wat al niet meer. Vanaf morgen mogen we in een rooming in kamer verblijven waarbij Linn dus bij ons op de kamer slaapt. Een heel fijn vooruitzicht! Na het eten merk ik dat ik way too much gedaan heb: heel veel pijn… Ik besluit niet mee te gaan met Erik naar de Neonatologie, even pas op de plaats. Voor de nacht krijg ik morfine. En een allergische reactie, dus dat was meteen de laatste keer ;)

Kolven

De volgende dag verhuizen we naar de Kinderafdeling, waar Linn samen met ons op een kamer mag verblijven. Wauw, dit is zo ontzettend fijn! Ik krijg nu een dagelijkse controle van een kraamverpleegkundige maar val wel gewoon weer onder mijn eigen verloskundige. Omdat Linn nu zoveel antibiotica krijgt, maak ik de keuze om te starten met kolven. Ik wil dat vooral doen omdat haar darmen zo’n opdonder krijgen, maar lukt het niet, dan lukt het niet. Tegen mijn eigen verwachtingen in komt er toch al wat melk in het spuitje: tof! Binnen een paar dagen kolf ik zelfs een hele voeding, maar aan het eind van de opname besluit ik ook weer af te bouwen. Het is gewoon niet mijn ding en ik zie het ook niet gebeuren om dit in te passen in mijn momlife met drie kids. Flesvoeding it is! In de loop van ons verblijf knapt Linn steeds verder op. Ze drinkt haar flessen goed, het kreunende geluid is verdwenen en ze houdt zichzelf goed op temperatuur. Ze mag zelfs van de monitor af! Voor onszelf is het een kraamweek in het ziekenhuis met mixed feelings. We zijn heel blij dat we er zo op tijd bij waren en dat we nu met z’n drieën op een kamer mogen verblijven, maar de andere meisjes hebben het er wel moeilijk mee en dan met name Suus. Ze verblijven bij mijn ouders, die halverwege de week besluiten om in ons huis te gaan zitten zodat ze in ieder geval in hun eigen omgeving zijn. Erik eet iedere avond thuis en brengt de dames dan naar bed. Dat verzacht het verdriet iets, maar Suus geeft meermaals aan dat ze mama héél erg mist. En dat kan ik dan weer niet verdragen, dus stromen er regelmatig zoveel kraamtranen dat ik nog bang ben dat ik uitgedroogd raak :P

Dankbaar

De heftige lading zakt gelukkig weg en we genieten zowaar van wat kleine kraamweekmomentjes. Zo’n kraamweek in het ziekenhuis is, zeker in coronatijden, héél anders dan thuis. Maar een ijsje in het zonnetje, een illegaal uitstapje in de rolstoel naar het afhaalpunt van de McDonald’s vlakbij het ziekenhuis, gebak van de verpleging en een verfrissend maskertje op m’n bakkes maken dat ik er ook van geniet. En dan breekt de dag van de laatste antibioticagift aan. Als deze gegeven is, mag het infuus eraf en wordt Linn voor de laatste keer gewogen en gemeten. De kinderarts komt nog even langs en ziet ons over enkele weken graag terug op de poli. Hij benoemt dat het best heftig is geweest en dat ze toch wel behoorlijk ziek is geweest. Wat ons vooral is bijgebleven, is het geluk dat we er zo op tijd bij waren en dat het in onze beleving daarom met een sisser is afgelopen. Welk beestje die ellende veroorzaakt heeft (en of ik als GBS-drager iets heb doorgegeven aan Linn) wordt in 9 van de 10 gevallen niet duidelijk, zo ook niet in ons geval. Maar als we, na afscheid te hebben genomen van de kinderafdeling, met een gezonde dochter de lift uitstappen, kon het contrast niet groter zijn. Wij stappen die lift uit, op weg naar een paar trotse grote zussen die hun kleine zusje voor het eerst gaan ontmoeten. Ambulancebroeders brengen, onder begeleiding van een kinderarts, een piepklein baby’tje in een couveuse met de lift naar boven. Ik pink een traantje weg en ben vooral heel erg dankbaar voor onze goede afloop. Dat wens ik de ouders van dat kleintje ook toe.

Hoe gaat het nu?

Maar dan de vraag die ik in de afgelopen week meermaals ontving in mijn mailbox en via privéberichten: hoe gaat het nu? We zijn sinds dinsdag thuis na een kraamweek in het ziekenhuis en dat was natuurlijk feest, want de meiden hadden hun zusje nog niet in real life gezien. Inmiddels hebben we standaard drie handen aan de fles tijdens de voeding en duikelen ze over elkaar om te helpen met luiers verschonen, badderen en te constateren wat er op dat moment met Linn aan de hand is. Het is chaos, maar het is genieten! Bij thuiskomst hadden we nog drie dagen kraamhulp, superfijn! En nu kramen we gewoon nog even door: de geboortekaartjes zijn pas net verstuurd (ik show ‘m binnenkort!), er hangt prachtige versiering in de tuin en we ontvangen dagelijks lieve kaartjes en cadeautjes via de post. Linn doet het supergoed, maar die zware start heeft er wel ingehakt. Zo is ze nog niet op haar geboortegewicht, dat houden we dus goed in de gaten met een weegschaal thuis. Ik herstel deze keer wat minder vlot, maar wat wil je na een derde keizersnede? We nemen dus lekker de tijd om er weer bovenop te komen en ontvangen momenteel alleen maar raamvisite, omdat we extra voorzichtig zijn vanwege Linn. Voorlopig doen we het dus rustig aan en knijpen we in onze handjes voor de goede afloop.

Een kraamweek in het ziekenhuis: wat is jouw ervaring daarmee? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!