In het eerste trimester kwam ik voor de keuze te staan: wilde ik bij deze derde zwangerschap begeleid worden door de verloskundige of door de gynaecoloog? Ik koos er uiteindelijk zelf voor om mijn controles in het ziekenhuis te laten plaatsvinden. Waarom, dat vertel ik vandaag! Lees je mee?

Verloskundige of gynaecoloog tijdens de zwangerschap

Daar zat ik dan, ruim vier jaar geleden, met een positieve test in mijn handen. We besloten om voor een kindje te gaan en eigenlijk wist ik nu niet echt wie ik moest bellen, dus belde ik de huisarts maar. De assistente feliciteerde me en verwees me door naar de verloskundige. Oh ja, zo werkt dat dus! Welkom in de wereld van de zwangeren, ik had werkelijk geen idee hoe het allemaal hoorde. Wel was ik met een vrij romantisch beeld in onze kinderwens-trein gestapt en had ik ook een heel bubbly idee bij het fenomeen zwangerschap. Twijfels over begeleiding door de verloskundige of gynaecoloog tijdens de zwangerschap waren op dat moment nog een ver van mijn bed show. Inmiddels ben ik zwanger van onze derde en kwam ik in het eerste trimester wél voor dat vraagstuk te staan. Hoe, waarom en waarop mijn keuze gebaseerd is, vertel ik vandaag uitgebreid in deze blog.

gekke hilarische grappige uitspraken tijdens de bevalling - Mama's Meisje blog

Een zware eerste zwangerschap

Hoe romantisch het beeld ook was toen ik voor het eerst een positieve test had, ik beleefde een zware eerste zwangerschap. Het begon al niet goed toen ik onverwachts mijn baan verloor en als gevolg van de daarop volgende stressreactie bloedverlies en harde buiken had rond 17 weken. Tegen het einde van het tweede trimester kickten de bekkenklachten in en niet lang daarna, begin mei 2016, werd het warm in Nederland. Ik liep vol met vocht en kwam tot 35 weken al 25 kilo aan. Dat vond ik behoorlijk heavy, maar toen wist ik niet dat dit nog veel meer uit de hand zou lopen. Ondertussen was bij toeval de GBS-bacterie ontdekt omdat ik veel blaasontstekingen had en daardoor had ik sowieso al een medische indicatie te pakken. Ik zou sowieso in het ziekenhuis moeten bevallen met een antibiotica infuus. Rond 35 weken had ik de zoveelste blaasontsteking te pakken, maar kreeg ik een andere kuur omdat degene die ik steeds slikte, niet meer hielp. Door de nieuwe kuur kreeg ik maagklachten en niet zo’n beetje ook. Ik belde de poli en mocht naar het observatorium komen, zodat ze daar konden beoordelen wat ik nodig had om de maagklachten te verhelpen. Ik werd uit routine aan de CTG en bloeddrukband gelegd. Na een uurtje kwam de gynaecoloog met een zorgelijk gezicht naar ons toe. Mijn bloeddruk zat op het randje, ze wilde me vanaf dan om de dag terugzien op het observatorium. Bij ieder bezoek moest ik urine inleveren, bloedprikken en aan de CTG en bloeddrukband. In de tussentijd liep ik in de 4 weken die volgden, nog meer vol met vocht. Dit kon zo niet langer, waardoor ik mocht worden ingeleid. Op de ochtend van de inleiding bleek ik in totaal 45 kilo te zijn gegroeid. De inleiding duurde 3 dagen, ik kreeg zwangerschapsvergiftiging en was behoorlijk van de planeet, kwam niet verder dan 3 centimeter ontsluiting, Suus voelde zich niet meer lekker in mijn buik en haar hartslag vertoonde dipjes. Na drie lange dagen ging het ineens snel: binnen 20 minuten lag ik op de OK voor een spoedkeizersnede. Niet bepaald het plaatje dat ik voor me zag toen ik twee streepjes op de zwangerschapstest zag staan, 39 weken daarvoor…

Tweede kindje

Hoe hard ik in de maanden na mijn zware eerste zwangerschap ook riep dat ik voorlopig écht niet aan een tweede moest denken, het begon toch weer te kriebelen. Daarom maakten we rond april 2017 een afspraak met de gynaecoloog, om door te spreken welke risicofactoren er meewogen bij een eventuele tweede zwangerschap. Ik vond de eerste namelijk zo heftig en wilde weten hoe groot de kans op herhaling was. Al met al konden we, mede door te vermijden dat de ‘laatste weken’ in de zomermaanden vielen, aardig inspelen op deze factoren. Wel wilde de gynaecoloog mij de hele zwangerschap volgen. Op de eerste verjaardag van Suus ontdekten we dat ik zwanger was van ons tweede kindje en zodoende meldde ik me weer bij de gynaecoloog. De rest van de zwangerschap heb ik daar de controles gehad. Deze zwangerschap was wederom zwaar, maar deze keer door de psychische klachten die ontstonden door de hormonen. Ik voelde me de eerste helft daardoor zwaar ongelukkig en bij tijd en wijle flink depressief. Gelukkig verdwenen die klachten gaandeweg weer en had ik, buiten vervelende bekkenklachten om, weinig bijzonderheden. Tegen 24 weken bleek Niene al flink boven de curve te groeien en in de weken die volgden werden er veel groei-echo’s gemaakt. Het vraagstuk ‘natuurlijke bevalling of keizersnede’ kwam, door de eerste bevalling én door de grootte van deze baby, meerdere malen op tafel. Uiteindelijk kreeg ik groen licht om het zelf te proberen, maar wel met een inleiding indien het niet spontaan was gebeurd voor 40 weken. Anders zou Niene sowieso te groot zijn en dat raadde de gynaecoloog me echt af. Lang verhaal kort: ik kwam tot 10 centimeter, kreeg gigantische pijn in het oude litteken, ging weer met het bedje naar de OK en daar werd Niene met een spoedkeizersnede gehaald. Toen ik de ruim 9 pond wegende, kerngezonde baby boven het gordijntje zag verschijnen, dankte ik stiekem dat Karma deze keer meezat. Later zei de gynaecoloog dat haar schouders zo breed waren, dat ze er waarschijnlijk nooit uit had gekund. Ik ben blij dat het zo liep en er down under een heleboel leed bespaard is gebleven ;)

Risicofactoren derde zwangerschap

Had ik bij de eerste géén idee, ging ik er de tweede keer een stuk onzekerder in. Eigenlijk was ik bij Suus al nooit van het hele keizersnede scenario uitgegaan, maar bij Niene was het lang onzeker. Uiteindelijk heb ik geproefd van een natuurlijke bevalling: ik doorstond alles tot 10 centimeter. Maar met de eindstreep in zicht werd het tóch nog een keizersnede. Ik ben er helemaal tevreden over en was sowieso al blij dat het, buiten de psychische klachten om, allemaal al voorspoediger verliep dan bij Suus. En toen zat ik voor de derde keer met een positieve zwangerschapstest in handen. Deze keer is het allemaal een stuk overzichtelijker, want er staat één ding vast: deze baby komt hoe dan ook ter wereld door middel van een keizersnede. Waarschijnlijk met een geplande keizersnede, maar je weet nooit hoe gek het loopt en dan gaan we alsnog met gierende bandjes richting OK. Dat brengt een heleboel rust! Toch meldde ik me maar weer bij de gynaecoloog, omdat ik geen idee had welke risicofactoren er bij deze derde zwangerschap meewogen. Eenmaal daar gaf ze me stof tot nadenken: wat wilde ik zelf? Begeleiding door verloskundige of gynaecoloog?

Kiezen verloskundige of gynaecoloog begeleiding zwangerschap - Mama's Meisje blog

Controles bij de gynaecoloog

In principe zijn er bij deze derde zwangerschap geen ‘bijzondere’ redenen om mijn controles in het ziekenhuis te lopen. Ik voel me mentaal goed en de ervaring leert dat de ‘problemen’ pas later in de zwangerschap komen. Ik krijg sowieso antibiotica tijdens de keizersnede dus qua GBS zit ik ook goed. Daar staat tegenover dat alle ellende in het ziekenhuis bekend is en dat de gynaecologen mijn verhaal kennen. Mijn arts wilde me dus niet per definitie terugsturen naar de verloskundige, omdat ze zich goed kon voorstellen dat dit verleden nu ook weer kan opspelen. Dat vond ik al erg fijn, want daarmee geeft ze eigenlijk aan dat er geen reden is voor zorg, maar dat ze zich heel goed kan indenken dat ik me wel zorgen zou kunnen maken. Ik mocht dus zelf kiezen: verloskundige of gynaecoloog? Ik heb ervoor gekozen om in het ziekenhuis te blijven. Ik was al 13 weken onderweg toen ik dit communiceerde en zou er sowieso aan het eind van de rit wederom terechtkomen in verband met de geplande keizersnede. Daarnaast heb ik de begeleiding daar altijd als prettig ervaren en is alles bekend: het hele dossier inclusief alle bloedwaardes, kweekuitslagen, brieven en beleid van eerdere zwangerschappen. Om me dan voor 5 à 6 controles weer ergens anders aan te melden, het hele verhaal weer te moeten doen, enzovoorts: ik zag dat niet zo zitten. En de gynaecoloog vond dat prima! Erg fijn dat er, ondanks een heleboel andere verhalen, zoveel persoonlijke aandacht is voor mij als patiënt. Ik voel me daardoor erg begrepen en serieus genomen, zeer waardevol! Wel moet ik me nog aanmelden bij de verloskundige voor de begeleiding en controles tijdens de kraamweek. Ondertussen hobbel ik door en duim ik keihard dat deze zwangerschap zo voorspoedig blijft verlopen. De tijd zal het leren!

Verloskundige of gynaecoloog: waar liep jij je controles tijdens de zwangerschap? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!

september 9 2019 2 00 pm findlay residence 1