Bijna een jaar geleden werd onze dochter na een mislukte inleiding geboren via een keizersnede. Hoe heb ik de tijd na deze operatie ervaren en wat merk ik er vandaag de dag nog van? Ik vertel je er vandaag alles over.
Mislukte inleiding: spoedkeizersnede
Daar lag ik dan, inmiddels 3 dagen bezig om een baby ter wereld te laten komen, maar alle toeters en bellen waren voor niets. Ik bleef, ondanks ballonnetje, veter met hormonen, gebroken vliezen en weeënopwekkers, steken op 3 centimeter ontsluiting. Suus had het inmiddels wat zwaarder, haar hartje dipte net iets te vaak en omdat ik inmiddels al zwangerschapsvergiftiging had en ook niet helemaal meer helder was, werd besloten een keizersnede uit te voeren.
Zo werd ik midden in de nacht naar de OK gereden en voordat ik het wist, lag ik tot mijn middel verdoofd achter een gordijntje. Het is maar goed dat ik geen tijd had om zenuwachtig te worden: ik was zo suf als een kanarie door de zwangerschapsvergiftiging en de lange dagen met veel pijn. Voordat ik het wist werd er een roze bundle of joy boven het gordijntje gepresenteerd en ik wilde maar één ding: bij ons meisje zijn! Het hechten duurde me dus echt veeeeeeel te lang.
Complicaties na de keizersnede
De eerste dag mocht ik de ruggenprik, die ik tijdens het opvangen van de weeën had gekregen, nog houden. Ik voelde me die dag dus heel wat waard: zo’n keizersnede was het helemaal! Die woorden heb ik op dag 2 heel snel teruggenomen. Ik moest ook weer uit bed: wat een pijn! Ik had de eerste nachten morfine nodig om te slapen. Naar de wc lopen was alsof ik de Kilimanjaro op blote voeten had beklommen, een pokke end! Het doel waarvoor je naar de wc gaat, poepen en plassen, dat is ook echt niet fijn na een keizersnede. To much information, yes! Ik liep een beetje krom, als een omaatje… Maar in de loop der dagen merkte ik vooruitgang en toen ik een klein weekje later naar huis mocht, voelde ik me alweer heel wat waard.
Vandaar dat ik weer heel veel ging doen. Dat was niet zo’n handige beslissing. Binnen 2,5 week was de buikwond helemaal ontstoken en kwam er allemaal viezigheid uit. Ik moest naar de huisarts en die waarschuwde me: als ik niet rap mijn rust nam, zou ik worden opgenomen om de buikwond weer open te maken en te spoelen. Huul’n! Dat wilde ik echt niet, dus ik hield me vanaf dat moment koest. En liep 3 weken lang met gaascompressen geklemd tussen de wond en mijn granny undies omdat die zooi uit de wond kwam… Maar gelukkig was dit voldoende en genas de wond daarna perfect!
Een jaar na de keizersnede
Nu is het bijna een jaar geleden dat ik de keizersnede onderging. Hoewel het litteken eerst nog een tijdje gevoelig was, is dat inmiddels vrijwel weg. Wel zijn de uiteinden van het litteken nog steeds ‘doof‘. Net alsof je een verdoving van de tandarts hebt gehad. Ook merk ik bij warm weer dat het litteken wel eens jeukt of een trekkerig gevoel geeft. Maar ik heb een crème met aloë vera die daar heel goed tegen helpt.
Ook merkte ik dat mijn buik veel langer nodig had om in het oude model terug te komen. Helaas is dat oude model nog steeds niet helemaal terug, maar ik doe alweer een ruime tijd mijn buikspieroefeningen. Mijn hele core stability ben ik trouwens wel onder begeleiding van de bekkenfysiotherapeut gaan trainen. Maar eerst moest de nacontrole door de gynaecoloog plaatsvinden en checkte de fysiotherapeut mijn buik m.b.t. de diastase (het wijken van de rechte buikspieren). Eerder had ik nog nooit van diastase gehoord, maar nu weet ik dat het superbelangrijk is om te laten checken voordat je weer gaat trainen.
Al met al kan ik dus zeggen dat het herstel na de keizersnede qua wond en pijn me uiteindelijk meeviel. Ik had meer last van andere klachten die mijn herstel vertraagden. Van mijn buik en het litteken heb ik in principe weinig last!
Hoe is jouw ervaring? Heb jij een andere ervaring na je keizersnede? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter!
Geef een reactie