Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Vorige week vertelde Katja over de geboorte van haar tweede kindje. Deze week is nummer drie aan de beurt: wederom een bevalling in Zwitserland! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Katja.
We hebben al twee heerlijke kinderen, maar toch blijft het kriebelen: wat zou het leuk zijn om een derde kindje te krijgen. Toch steken allerhande praktische overwegingen de kop op: kunnen we het wel aan qua drukte, ruimte en geld, en kunnen we drie kinderen het beste meegeven qua aandacht en liefde? Is het beter om nog een paar jaar te wachten? Al kijken we er ook naar uit om binnen een paar jaar de hectische babytijd af kunnen sluiten. Ondanks het vele dubben blijft de wens onverminderd sterk en als onze zoon een jaar is hakken we de knoop door om er nog een keer voor te gaan. Veel tijd om er nog over te twijfelen krijgen we niet: een maand later is het al raak! Nota bene net nadat we een aantal belangrijke beslissingen hebben genomen wat betreft onze carrières en woonplaats: over negen maanden zullen we vanuit Zwitserland terug emigreren naar Nederland om mijn carrière te kunnen vervolgen. We hebben dus naast de zwangerschap een drukke tijd voor de boeg.
Toch gaan de zwangerschap en onze toekomstplannen prima samen. De eerste maand moet ik wel aan het idee wennen, aangezien het zo snel is gegaan, maar de eerste echo met 8 weken is weer magisch: dit kindje hoort bij ons. De zwangerschap verloopt helemaal volgens het boekje en ik heb veel energie. Onze dochter van bijna 4 is door de dolle heen als we haar vertellen over de zwangerschap en de blijdschap is compleet als we bij de pretecho met 15 weken met z’n allen zien dat er nog een zusje bijkomt. Vol trots eten we met de familie roze taart met de kerst. Heerlijk zo’n zorgeloze zwangerschap. Met de voorbereidingen voor de verhuizing loopt het ook allemaal gesmeerd en ik krijg met ruim 20 weken zwangerschap een droombaan aangeboden.
Maar langzaam komt er een donkere wolk op de achtergrond: het coronavirus dat eerst nog zo ver weg leek rukt steeds verder op. Als ik bijna 28 weken ben zitten we van de ene op de andere dag met z’n allen thuis in lockdown en wat valt dat me zwaar. In plaats van dat ik langzaamaan mijn werk afrond en afscheid neem van mijn collega’s, staan de laatste maanden van mijn zwangerschap in het teken van heel hard thuiswerken in combinatie met de zorg voor onze kinderen, stress, eenzaamheid en onzekerheid hoe het verder gaat. Al kijken we natuurlijk ook wel terug op mooie momenten samen met ons gezin. De grenzen zijn dicht en naarmate de lockdown voortduurt wordt het steeds meer duidelijk dat mijn ouders niet naar Zwitserland kunnen komen om ons te helpen met de kinderen rondom de bevalling. Ook nemen mijn bekkenklachten en vermoeidheid de laatste maanden rap toe, waardoor ik naar het einde van de zwangerschap snak. Ons meisje doet het ondanks alles prima en mijn buik neemt epische proporties aan.
Twee dagen voor de uitgerekende datum is daar dan eindelijk de eerste echte wee! Zou het dan beginnen? Of is dit alleen het begin van een periode met voorweeën, zoals voor mijn tweede bevalling? Helaas blijkt dat laatste het geval te zijn. Vierentwintig uur en de nodige pittige voorweeën later zit er nog geen enkele regelmaat in en ook de verloskundige kan niet zeggen of het snel zal doorzetten of niet. Flink vermoeid gaan we dus weer een nacht in. Rond een uur of een ’s nachts lijkt het dan zowaar wat door te zetten. Heel langzaamaan komen de weeën wat sneller op elkaar en worden ze sterker. Ik kan ze echter nog prima opvangen, dus ik laat mijn man lekker slapen. Tussen de weeën door dommel ik steeds even weg; ik kan mijn energie straks nog goed gebruiken. Het is bijzonder hoe stil en sereen het is in huis en ik voel me helemaal in controle. Rond vier uur ’s nachts worden de weeën dermate sterk dat ik mijn man wakker maak. We maken het bed klaar en bellen de verloskundige die er om kwart over vijf is. Mijn vorige bevallingen gingen vlot, dus ze heeft ons op het hart gedrukt vooral te bellen als we denken dat het begonnen is. Ik blijk inderdaad ook al 6 centimeter ontsluiting te hebben, dus dat schiet lekker op!
De kinderen zijn tot nog toe overal doorheen geslapen en we hebben ervoor gekozen ze lekker te laten slapen. We hebben wel vrienden gevraagd om paraat te staan, maar we laten de kinderen het liefst in hun vertrouwde omgeving als dat even kan. Gezien de snelheid van mijn eerdere bevallingen is het best mogelijk dat ze overal doorheen slapen en anders zal mijn man ze in eerste instantie opvangen. Dan zullen de twee verloskundigen die ook bij mijn vorige bevallingen waren me extra ondersteunen. Nu mijn ouders niet kunnen komen voelt dit als de meest vertrouwde optie.
De bevalling verloopt voorspoedig en om kwart voor zes staat mijn zoon naast zijn bed. Dit is toch even een spannend moment, maar na een knuffel gaat hij zonder problemen een boterham eten met mijn man. De bevalling vordert gestaag en de weeën worden steeds pittiger. De baby doet het gelukkig nog steeds prima wijst het hartfilmpje uit. Ik heb nare rugweeën die ik alleen op handen en knieën kan opvangen, maar met de ondersteunende woorden en de rugmassages van de tweede verloskundige komen we steeds dichter bij het moment van de geboorte. Rond half zeven staat mijn dochter opeens met grote ogen in de kamer. We hebben van tevoren boekjes over de bevalling gelezen zodat ze niet al te erg overvallen zou worden mocht het zo lopen en na een korte uitleg gaat ze ook rustig een boterham eten. De weeën worden steeds sterker en ik krijg minder mee van mijn omgeving. Net als ik denk dat ik het niet meer aankan krijg ik persdrang en mag ik rustig meepersen. Nu is rustig persen aan mij niet besteed: ik wil zo snel mogelijk van dit vervelende gevoel af en klaar zijn met de bevalling.
Slechts vijf minuten later wordt ons meisje geboren, onder het toeziend oog van haar papa, en grote broer en zus. Omdat de vliezen pas tijdens het persen braken komt ze met een flinke plens vruchtwater ter wereld, wat er even heel dramatisch uit ziet. Door de snelheid van de bevalling is ze de eerste 30 seconden wat verdwaasd. Ik kan haar niet goed zien, omdat ik nog steeds om mijn knieën zit en het voelt als een eeuwigheid. Dan begint ze te huilen en geeft de verloskundige haar aan mij; alles is in orde! Onze Nora is geboren. Een flinke dame (4360 gram) met een aanzienlijk stemvolume. Vol belangstelling kijken grote broer en zus toe terwijl mijn man de navelstreng doorknipt. Onze eerste bijzondere momenten samen als gezin van vijf.
Al met al kijk ik met een heel goed gevoel terug op de bevalling. Het was niet zoals we in eerste instantie voor ogen hadden, maar alles is heel voorspoedig en harmonieus verlopen. Wat is het fijn dat onze Nora er nu is en hoe leuk is het om te zien dat grote broer en zus zo trots zijn en graag willen helpen en knuffelen. Vol trots vertelt onze dochter de kinderarts dat “haar hele kleine zusje” geboren is, waarna de kinderarts droogjes opmerkt dat dit geen klein zusje is. Het is jammer dat we Nora niet aan onze familie kunnen laten zien, maar we koesteren de intieme setting met ons gezin in de eerste weken na de bevalling. Vijf weken na de bevalling komt ons avontuur in Zwitserland ten einde en verhuizen we met z’n allen terug naar Nederland.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Katja! Wat bijzonder dat haar grote broer en zus getuige mochten zijn van haar geboorte!
Wil jij, net als Katja, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie