Ik heb er al vaker over verteld: over mijn visie op het moederschap vóórdat ik kinderen kreeg. Natuurlijk werd ik ‘voorbereid’ door mijn eigen moeder, vriendinnen met kinderen en noem maar op. Want nog even en ik zou ook zo’n moeder worden die met een schreeuwende peuter door de supermarkt moet, altijd te laat komt en waarvan ‘campingsmoking’ haar nieuwe signature style is. Ik hoorde die beweringen stuk voor stuk geluidsloos aan, maar van binnen gaf ik ze allemaal ongelijk. Tja, dat andere moeders dat deden, dat moesten ze lekker zelf weten. Maar zo zou ik niet worden! Ik zou niet zo’n moeder worden die… En moet je haar nu eens zien! Lees je mee?
Ik zou niet zo’n moeder worden die…
Ik wist het allemaal zo goed! Als ik straks moeder zou zijn, dan zou ik dus heus ál-tijd op tijd komen en zou ik er ook altijd verzorgd bij lopen. Mijn kinderen zouden goed opgevoed zijn en dus prima mee kunnen tijdens de wekelijkse boodschappen. Oh, en zei er iemand ‘stress‘? Dat zou in mijn woordenboek niet eens voorkomen. Nee, dat moederschap zou easy peasy worden en ik had het varkentje al gewassen voordat ik ‘m goed en wel in handen had. Het is natuurlijk totaal overbodig om te zeggen dat ik de spreekwoordelijke deksel op mijn neus kreeg. Een beetje zelfkennis gebiedt mij te zeggen dat ik bij tijd en wijle, heel soms, best wel een klein beetje eigenwijs ben. Maar ja: toen kende ik Karma nog niet en sinds ik haar heb leren kennen, weet ik dat ze een bitch is. En dus kom ik terug op mijn woorden. Ik zou niet zo’n moeder worden die… Wel dus!
Altijd te laat
Ik zou niet zo’n moeder worden die altijd te laat komt. Sterker nog, ik heb een gruwelijke hekel aan te laat komen. Back in the days was ik dus altijd op tijd. Ik was die persoon die als eerst in het restaurant zat als we ergens met vriendinnen gingen eten. Ik stond altijd ruim op tijd op als ik een vroege dienst had. Ik was degene die wachtte op de rest, maar tegenwoordig wacht iedereen op mij. Ik ben zelden te laat op afspraken en op mijn werk verschenen en als dat wel zo was, dan was het pure onmacht. Die pure onmacht straalt vandaag de dag van me af als ik weer 10 minuten te laat het consultatiebureau binnenstorm. Met aan mijn armen de veroorzakers van deze ongewilde vertraging. Hoe vroeg ik me ook voorbereid, hoeveel marge ik ook inbouw: tegenwoordig ben ik altijd te laat. Ik hou m’n hart vast voor de basisschool…
Campingsmoking
Crocs, no make-up days en de snelle mom bun op m’n kop? No way! Ik zou niet zo’n moeder worden die al was afgehaakt alvorens het onderwerp ‘uiterlijke verzorging als je eenmaal mama bent‘ aan bod kwam. Ik bedoel: kom op zeg, hoeveel tijd kost het nu werkelijk om een beetje foundation en een lik mascara aan te brengen? Tja, misschien niet heel veel, maar tegenwoordig kan ik zeggen dat ik met enige regelmaat gewoon géén zin in heb. En dus lassen we hier tegenwoordig bijna wekelijks een pyjamadag in. Ja, je leest het goed: hier spreekt de aanvoerder van team campingsmoking. Heerlijk: geen make-up, snelle mom bun en een comfortabele outfit. Ik ga er goed op, al had mijn kinderloze ik dat nooit geloofd. Ik moet wel bekennen dat ik zo niet de deur uit ga. No way!
Gestrest over het huishouden
Met de zoete kinderen die ik zou hebben, zou het on point hebben van mijn huishouden een eitje zijn. Ik zou niet zo’n moeder worden die huilie huilie ging doen over stofzuigen, maar het ‘gewoon even doen’. Handen uit de mouwen! What was I thinking? Twee woorden, een boel ellende: de was. Need I say more? Dit dagelijks terugkerende puntje op mijn to do list is me een doorn in het oog. Ik kan er boeken over schrijven, maar als er eenmaal kinderen zijn, is het huishouden nooit eens echt af. Sterker nog: het lijkt soms alsof er hier veertien man in huis woont, in plaats van vier. Acceptatie komt daarin steeds meer, maar ook ik ben every now and then gestrest over het huishouden. Op mijn wishlist staat dan ook een huishoudster. En een geldboom :P
Schreeuwen
Ik zou niet zo’n moeder worden die zou schreeuwen tegen haar kinderen. Nee, want dat zou helemaal geen zin hebben en bovendien zou ik veel meer autoriteit uitstralen als ik op normale toon mijn kinderen kon opvoeden. Nu staat schreeuwen hier nog niet echt bovenin mijn top 10 van ‘most wanted mom things‘, maar ik durf heus te bekennen dat ik wel eens vocaal uit de bocht vlieg. Als ik bijvoorbeeld als 436 keer tegen mijn peuterpuber gezegd heb dat ze niet met haar groene stift op de bank mag tekenen en ze doet het weer, dan ben ik inmiddels licht geprikkeld. En gooi ik dat volume omhoog. Inschattingsfoutje dus!
Om 20.00 uur naar bed
Voordat ik kinderen had, ging ik al redelijk op tijd slapen. Ik was die chick die er om 22:30 uur in lag en ik checkte op mijn telefoon hoeveel uur ik nog in dromenland kon doorbrengen. Wow, wat ging ik slecht op een paar uurtjes minder slaap! Omdat ik mijn slaap echt nodig heb, had ik ook heel duidelijk plan voor wanneer mijn baby er eenmaal zou zijn. Af of niet, ik zou niet zo’n moeder worden die ’s avonds het huishouden ging doen. Nee, ik zou lekker om 20.00 uur naar bed gaan en mijn rust pakken. Het enige dat ik nu kan zeggen, is: look who’s talking now! Liggen die kinderen om 19.00 uur eindelijk in bed, dan is het eerder uitzondering dan regel als ik op de bank plof. In plaats daarvan moet ik vaak de keuken nog opruimen (lees: de eettafel en kookzooi), iets was-gerelateerds doen en vaak ga ik nog stofzuigen. En ohja: ik werk vanuit huis dus pak ik de avonden mee om nog wat uren te maken. Gevolg: deze moeke ligt zelden voor 23.30 uur in bed. Never not tired!
Alleen maar over kinderen praat
Ik zou niet zo’n moeder worden die alleen maar over kinderen praat. Oke, ik heb heus nog wel wat andere onderwerpen om te bespreken, maar betrap mezelf er supervaak op dat ik echt heel veel over de kinderen praat. Gaaawd, alsof dat het enige is in mijn leven. Ja, ik ben trots en alles, maar toch probeer ik wel wat meer variatie in mijn gespreksonderwerpen aan te brengen ;)
Niet zonder kinderen op vakantie
Ik zou niet zo’n moeder worden die niet zonder kinderen op vakantie zou willen. Sterker nog: het staat bovenaan mijn wishlist. Ik ben die moeder die verlangt naar vakantie. Alleen! Kindloos, op een tropisch eiland en ik zal het je nog sterker vertellen: een week is acceptabel, maar met twee zou ik ook geen problemen hebben. Ik ben namelijk die moeder die haar kinderen prrrima een weekje bij opa en oma kan dumpen en zich niet eens schuldig voelt. Heimwee? Niet eens een beetje. De heerlijkheid, want ik ben een leukere moeder als ik zo nu en dan lekker mijn eigen dingen kan doen. Zonder kids! En zonder schuldgevoel ;)
Vul maar in: ik zou niet zo’n moeder worden die… Wat komt er gelijk in je op? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Ohhh zó herkenbaar. Ik vlieg geregeld vocaal uit de bocht, kom ook te laat (de horrorrrrr ?) en ben mis mijn peuter geen moment als ze bij haar papa is. Maakt me dat een loedermoeder? I don’t care. Ik ben ook maar een mens!
Oh, wat herkenbaar! Maar tja, wij moeders willen graag de touwtjes in handen houden. Wie houdt anders de ballen in de lucht en kookt en wast en zorgt dat de kinderen weer schoon, aangekleed en nieuwe kleren hebben etc. Mijn man kookt graag, doet graag onze dochter in bed en kleed haar aan, maar dan is het een ja, hoe zeg ik het netjes, haha. Geen perfecte combi! haha. Nou, dat dus!
Een huishoudster kan ik je wel adviseren, ideaal. Hebben wij nu ook, 2 uurtjes in de week en de basis is gedaan, je hoeft het zelf alleen bij te houden.
Ooit komt er een dag dat de kinderen wat groter zijn en beter luisteren en lekker buiten spelen met vriendjes en vriendinnetjes en dat je gerust je huishouden kunt doen en je boek kunt lezen… Ooit. ;-)