Drie kinderen: hoe is dat eigenlijk? Het is de meest gestelde vraag van de afgelopen maanden en vandaag beantwoord ik ‘m vanuit mijn beleving en ervaring. Hoe het is om drie kinderen te hebben? Lees maar mee!
“Hoe is het met drie kinderen?”
Het is by far de meest gestelde vraag van de afgelopen maanden: “hoe is het met drie kinderen?“. Ik heb een tijdje gewacht met schrijven hierover, want ik wilde natuurlijk niet te vroeg mijn oordeel vellen over onze nieuwe gezinssamenstelling. Inmiddels is Linn ruim 4 maanden bij ons en vond ik het een goed moment om jullie deelgenoot te maken van de storm die er de afgelopen maanden door ons huis heeft geraasd. Inmiddels is de wind weer gaan liggen en zijn we allemaal gewend aan deze nieuwe situatie. Tja, ik zal er geen doekjes om winden: de afgelopen tijd zijn mijn gedachten alle kanten op gegaan… Van “waar ben ik aan begonnen?!” tot aan “als dit het is, valt het enorm mee!“. Ik wind er geen doekjes om: drie kinderen is best druk, maar het cliché is waar want het is zo’n rijkdom!
Verwachtingen
Laten we bij het begin beginnen. We hakten de knoop door om hopelijk een derde kindje te mogen krijgen en vijf maanden later was ik zwanger. Van te voren schets je een heleboel scenario’s maar gaandeweg heb ik dat ook weer behoorlijk afgeleerd. Zo wist ik vóór Suus al precies hoe ik het allemaal wel even zou doen en daar kwam natuurlijk amper iets van terecht. Je weet pas hoe het zal zijn als het zover is. Lekker cryptisch maar je snapt vast wat ik bedoel. Daarom stond ik er tijdens mijn tweede zwangerschap al een stuk nuchterder in, maar toch raakte ik vlak voor de geboorte van Niene even lichtelijk in paniek. ‘Hoe ga ik dit allemaal doen met twee kinderen?’. Ik denk dat dat best herkenbaar is voor iedere soon to be parent. Achteraf weet je dat het allemaal wel losloopt en met die gedachte stond ik er tijdens mijn derde zwangerschap ook in. Ik had géén verwachtingen, behalve dan dat het vast enorm druk zou zijn en dat begrippen als ‘me-time’ voorlopig even onderaan het prioriteitenlijstje zouden staan. Voor de rest zouden we het wel zien, meer konden we immers toch niet doen ;)
Gaat wel in het ritme mee
Waar baby’s op komst zijn, komen (ongevraagde) adviezen om de hoek kijken. Zo ook bij ons: tijdens mijn tweede zwangerschap drukte iedereen me op het hart dat die tweede wel in het ritme mee zou draaien. Nou, Niene draaide een heleboel maar níét mee in het ritme. Misschien kwam het doordat er een kleiner leeftijdsverschil tussen zat, maar Suus en Niene hadden echt ieder hun eigen ritme. Hoe graag ik dat ook had willen ‘samenvoegen’, dat lukte gewoonweg niet. Ze waren ook een stuk relaxter en vrolijker als ze gewoon hun eigen ritme volgden en aangezien Suus in die tijd gediagnosticeerd werd met coeliakie, leek het me het beste om het zo te laten. Er iets aan willen veranderen zou alleen maar frustratie geven en wij waren in de mogelijkheid om ons enigszins aan te passen, dus prima! Blije kindjes, blije mama. Maar deze mama hield haar hart alweer vast toen baby drie op komst was. Ik kreeg wederom te horen: “die derde gaat wel in het ritme mee“. Ervaringen uit het verleden zorgden ervoor dat ik toch een slag om de arm hield. Ik bereidde me er echt op voor dat dit niet zo zou zijn, dan kon het alleen maar meevallen. En het viel mee!
Makkelijke baby
Want wat is Linn een heerlijke, makkelijke baby. Echt: hier kun je er wel tien van hebben! Dat zeg ik nu, maar vlak na de bevalling dacht ik er wel anders over hoor. Met de hormonen nog gierend door mijn lijf, de ziekenhuisopname, een buikwond door de keizersnede, een baby die echt even moest landen: ik vond het allemaal best pittig. Toch kon ik het deze keer wel veel beter relativeren: doordat het ons derde kindje is, wist ik veel beter wat ik kon verwachten. Suus en Niene hadden de eerste 5 à 6 weken na hun geboorte ook echt even tijd nodig om te wennen, wilden veel knuffelen, huilden ’s nachts regelmatig en dan was het allemaal weer goed als we ze bij ons hielden. Zo ook met Linn: het verschil leren tussen dag en nacht, het ritme qua voedingen er enigszins in krijgen en natuurlijk het wennen aan ons en onze omgeving. Kon ik na de geboorte van Suus al heel snel hameren op een ritme en teleurgesteld in mezelf zijn als de puntjes op mijn to do list niet lukten, stond ik daar deze keer zoveel relaxter in! Neem bijvoorbeeld het huishouden: het was hier de afgelopen maanden af en toe een enorme chaos. En echt schoon kun je het ook niet noemen, maar het is wel weer opgeruimd en op het oog schoon. Ik merkte dat ik daar véél relaxter in stond door de wetenschap dat het wel weer komt. First things first, eerst even de aandacht op Linn, haar zussen en ook op mezelf en mijn herstel. Door die ruimte al in te calculeren, verliepen de eerste maanden na de bevalling een stuk aangenamer.
Het gewone leven
Het zijn gekke tijden: het coronavirus laaide op tijdens het derde trimester van mijn zwangerschap en ook de kraamtijd verliep daardoor anders. Zo hadden we veel minder kraamvisite, maar heel rouwig ben ik daar eerlijk gezegd niet om. Aangezien het onze derde is, heb je dat feestje al twee keer gevierd en nu was het een fijne bijkomstigheid dat er veel meer rust was. Volle focus op ons gezin en op mijn herstel, maar ook op het uitvinden van een nieuwe routine. Langzaamaan ontstond er een ritme bij Linn, waardoor er weer meer tijd voor Suus en Niene was. Vervolgens eindigde mijn zwangerschapsverlof halverwege augustus, begon Suus op de basisschool en begon het gewone leven weer. Inmiddels loopt alles als een trein: we doen onze dagelijkse dingen, hebben vaste werkdagen, schooldagen en opvangdagen. Het is goed te doen, maar ik zal niet ontkennen dat er veel planning bij komt kijken. Ik werk met to do lijstjes om niets te vergeten (en dan alsnog gaat er wel eens iets mis), moet aan veel dingen denken en vind het soms best wel druk. Toch ervaar ik dat absoluut niet als een ‘last’ hoor, maar ik wil wel een realistisch beeld schetsen. Soms heb je gewoon even zin aan een rustige avond, maar besluit Linn dat ze hangerig is of krampjes heeft. Of je wilt even naar het toilet, gewoon even helemaal alleen. Maar die peuter aan de andere kant van de deur heeft daar echt geen boodschap aan, die roept net zo lang om mama tot je je korte vakantie op de wc weer staakt. De eerste moeder die nog nóóit geroepen heeft dat ze vanavond een enkeltje naar de tropen boekt, heb ik nog niet ontmoet. Het is echt niet alleen maar kommer en kwel hoor ;) Alles is een fase en de balans slaat altijd uit naar de positieve kant: we krijgen er zoveel voor terug! We zijn heel blij met onze keuze én dat het ons gegeven is om drie prachtige meiden te mogen hebben. De komst van Linn voelt echt als het ontbrekende puzzelstukje: ik voel aan alles dat we nu compleet zijn en dat is het fijnste gevoel van de hele wereld!
Voor de ervaringsdeskundigen: hoe is het volgens jou om drie kinderen te hebben? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Geef een reactie