Drie maanden na de bevalling vind ik het een goed moment om eens terug te blikken. Hoe heb ik de bevalling ervaren en heb ik iets gehad aan de EMDR-therapie die ik tijdens mijn zwangerschap volgde? Ik vertel er vandaag alles over. Lees je mee?
Bang om te bevallen
Mijn eerste bevalling was geen pretje. Ik werd ingeleid en na drie dagen eindigde ik met 3 centimeter ontsluiting op de operatietafel voor een spoedkeizersnede. Inmiddels had ik zwangerschapsvergiftiging, waar ik behoorlijk ziek van was. Zo ziek, dat ik niet goed wakker kon blijven en dus hele stukken van die laatste dag mis. Ineens werd ik met bed en al naar de OK gereden en voordat ik het wist lag ik achter een doek, waar een baby uit mijn buik werd getild. Het moment dat je voor het eerst moeder wordt was een filmpje dat ik al vele malen in mijn hoofd afgespeeld. Dat filmpje zag er echter totaal anders uit dan de film waar ik nu in was beland. Suus werd geboren en de nare ervaring op de operatietafel verdween naar de achtergrond. Ik stortte me op het moeder zijn en het was ook helemaal niet nodig om nog langer over die bevalling na te denken. Totdat ik opnieuw zwanger raakte en bang was om te bevallen.
Emotioneel en angstig voor bevalling
In een eerder artikel vertelde ik al dat ik angstig was om opnieuw te bevallen. In het begin van de zwangerschap was het nog een ver van mijn bed show, maar naarmate de zwangerschap vorderde, besefte ik steeds meer dat ik er echt niet aan ging ontkomen. Bevallen zou sowieso moeten gebeuren en zodra het daar over ging, gingen mijn nekharen recht overeind staan. Ik wuifde het weg en wilde de confrontatie met mezelf niet aangaan, maar als ik eraan dacht dat ik misschien wel weer op die operatietafel zou belanden, werd ik snel emotioneel. Ik heb heel wat brokken uit mijn keel moeten slikken om te voorkomen dat ik in gezelschap in tranen zou uitbarsten. Vanuit het ziekenhuis kreeg ik al hele goede begeleiding vanwege de neerslachtige periode die ik dankzij de zwangerschapshormonen doormaakte. Met dank aan de medisch psycholoog werd ik op het bestaan van EMDR gewezen en na één sessie voelde ik me zoveel beter! De nare gebeurtenis was geen issue meer en met een schone lei kon ik mijn bevalling starten.
Bevallen 2.0
En zo ging ik op 19 maart naar het ziekenhuis om te checken of ik zou worden ingeleid. De hele dag was ik zenuwachtig as hell, want ik mocht pas om 18:00 uur bellen of er een plekje vrij was. Gelukkig vond ik afleiding in allerlei huishoudelijke klusjes en laatste regeldingetjes voor de blog. Toen ik eenmaal in het ziekenhuis was en het bleek dat ik zou worden opgenomen om met een ballonkatheter te starten, gleden de zenuwen van me af. Er was heel veel aandacht voor mijn eerdere ervaring en iedereen deed er alles aan om het deze keer fijner en mooier te laten verlopen. Na het breken van de vliezen mocht ik bijvoorbeeld ruim anderhalf uur afwachten of mijn lichaam het overnam, in plaats van de normale 30 minuten. Daarna werd ik aangesloten op weeënopwekkers. Toen ik eenmaal in de weeën zat en het allemaal vrij vlot verliep, kwamen regelmatig de verpleegkundige en verloskundige checken hoe ik me voelde, of het allemaal goed ging, of ik vragen had enzovoorts. Ze waren heel helder in de communicatie, er werd steeds duidelijk verteld wat de ‘volgende stap‘ was en toen de ontsluiting dreigde te stagneren, werd afgesproken welke opties er nu waren. Zelf was ik daardoor heel rustig en kon me volledig op het opvangen van de weeën storten. Op het moment dat ik de weeën niet meer aankon en een ruggenprik kreeg, werd er naar me geluisterd en het voelde alsof ik zelf de regie in handen had. De regie die ik tijdens mijn eerste bevalling niet meer had. Tijdens mijn tweede bevalling heb ik er regelmatig bij stil gestaan dat ik het allemaal zo fijn vond verlopen en was ik behoorlijk emotioneel omdat ik zo blij was dat ik dit nu allemaal zo mocht ervaren. Uiteindelijk had ik volledige ontsluiting toen ik alsnog naar de OK moest voor een keizersnede. Dat was echt even schakelen en ik voelde de angst weer opkomen, maar door de oefeningen die ik had meegekregen van de psycholoog, lukte het me om deze angst niet toe te laten en rustig te blijven. Daar lag ik weer, op die operatietafel waar ik zulke nare herinneringen aan had. Maar deze keer met een compleet ander gevoel: ontspannen, met ruimte voor een grapje, met goede begeleiding en aandacht voor mijn eerdere ervaring en, het allerbelangrijkste: met mijn volle bewustzijn, zónder toeters en bellen. De geboorte van Niene verliep zo fijn, dat ik er met een heel prettig gevoel op terugkijk. Ik ben heel blij dat ik het tot 10 centimeter heb geschopt en dat ik nu geen nare gevoelens heb als ik terugdenk aan de keizersnede. Ik heb van beide een beetje mogen ervaren: ik begon met een natuurlijke bevalling en vlak voor de eindstreep werd het toch nog een keizersnede. Mijn bevalling was echt bevallen 2.0: een geslaagde tweede versie waar ik met trots op terugkijk. Want het klinkt misschien gek, maar ik ben het wel: heel trots op mezelf, dat ik het zo goed gedaan heb deze keer!
Hoe kijk jij terug op je bevalling? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter!
Geef een reactie