Hoe bloggen mij door moeilijke tijden hielp

De afgelopen maanden kreeg ik regelmatig berichtjes in mijn inbox van andere mamabloggers. Bloggers die net begonnen zijn en graag wilden weten hoeveel bezoekers ik per dag ontvang, hoe ik mijn blog ben begonnen en hoe mijn blog gegroeid is. Het zette mij aan het denken, want ik had dat zelf eerlijk gezegd ook niet verwacht. Ik weet het: alle bloggers zeggen dat ze schrijven vanuit een passie. Heel eerlijk? Ik ben mijn blog begonnen uit verveling. En ik ben er nog iedere dag blij mee, want mijn blog heeft me heel wat leuke dingen gebracht. Bloggen hielp mij meerdere malen door moeilijke tijden. Ik vertel er vandaag meer over, lees je mee?

Moeilijke tijden

Ik was 16 weken zwanger toen ik werkloos thuis kwam te zitten. Onverwacht en jeetje, wat hakte dat erin. Achteraf gezien speelden mijn hormonen die eerste zwangerschap ook al enorm mee, maar omdat er een ‘verklaarbare’ reden was dat ik me zo ellendig voelde, keek ik niet verder. En dus besloot ik me over te geven aan het zwanger zijn, maar solliciteerde ik me ondertussen suf. Zo’n 12 weken later, het was toen begin mei, was het tegen de 30 graden en begon ik vocht vast te houden. Uiteindelijk liep dit gigantisch uit de hand en in totaal kwam ik 45 kilo aan. Na mijn bevalling, die ook al niet volgens het boekje ging, richtte ik me op herstel en omdat ik tijdens mijn zwangerschap een nieuwe baan had gevonden, zou ik na mijn verlof gewoon weer aan het werk gaan. Dat ging dus even niet door, want ik kon het amper volhouden. Het vocht, mijn bekken en de bevalling hadden zo’n impact op mijn lijf, dat ik weer werkloos thuis kwam te zitten. En hoewel ik net mama was geworden, had ik een hele zoete baby, dus ik verveelde me behoorlijk. Kwam amper de deur uit, voelde me helemaal niet happy in deze situatie en was erg bezig met wat anderen daar wel niet van zouden denken. Ik zat helemaal niet lekker in mijn vel en sloot me het liefst thuis op zonder een mens te zien. Moeilijke tijden dus, maar las ik veel blogs van anderen en ik besloot op de avond voor mijn verjaardag de stoute schoenen aan te trekken. Mama’s Meisje was een feit en dat is de beste beslissing die ik ooit heb kunnen nemen.

Mijn eigen koers

Op dat moment besefte ik dat nog helemaal niet, maar achteraf vind ik het zo knap van mezelf dat ik die blog durfde te starten. Dat ik in zulke moeilijke tijden toch probeerde om ergens positiviteit uit te halen. Dat ik, ondanks de sceptische houding van velen, toch mijn eigen koers bepaalde. Ik heb me zo vaak schuldig gevoeld over het feit dat ik er zoveel plezier uit haalde. Maar gelukkig steunde Erik mij en dat doet hij nog steeds. Net als een heleboel lieve vriendinnetjes en natuurlijk mijn familie. Ik denk dat zij er zeker aan hebben bijgedragen dat ik door ben gegaan met Mama’s Meisje. Voor mij bracht het in ieder geval veel afleiding. Ik kon me ergens op storten en had een soort ‘doel’ aan de dag. Natuurlijk was ik ook bezig met flesjes, luiers, korte wandelingetjes en knuffelen met mijn meisje. Maar als zij sliep en ik had de huishoudelijke werkzaamheden die ik mócht doen, klaar… Dan zat ik voorheen op de bank, televisie te kijken of te lezen. Nu niet meer: ik schreef blogs en haalde inspiratie uit van alles en nog wat. Maar een grote blogger worden? Dat heb ik nooit als doel gehad. Totdat Carice van Houten een blog van mij op Twitter deelde. Mijn blog ging viral en ik snuffelde even aan zulke gigantische bezoekersaantallen. Wauw, wat gaaf!

Nog een keer werkloos

Toen Suus 8 maanden was, vond ik een nieuwe baan. Enkele maanden later was ik opnieuw zwanger. Ik deed de test op de eerste verjaardag van Suus, maar de uitslag was al geen verrassing meer… In de week voor de test voelde ik me ontzettend neerslachtig. Heel emotioneel, ik kon op ieder moment van de dag zonder reden in tranen uitbarsten. Ik herkende mezelf niet en hoewel we vol verwachting en spanning besloten voor een tweede kindje te gaan, voelde het nu alsof ik compleet de verkeerde keuze had gemaakt. Hoe kon ik nu zo graag een kindje willen en me nu zo slecht voelen? Het was allemaal behoorlijk grijs met veel tranen, nare gevoelens en onzekerheid. Ik voelde me zo wankel dat ik niet in staat was om te werken. En dus verloor ik niet veel later opnieuw mijn baan: nog een keer werkloos. Dat kon er ook nog wel bij, als je het hebt over moeilijke tijden… De gynaecoloog stuurde me door naar de POP-poli en daar heb ik hele fijne begeleiding gehad. Hormonen kunnen gekke dingen met een vrouwenlichaam doen en als je dat nog nooit hebt meegemaakt, is het moeilijk te bevatten. Ik hoorde dan ook regelmatig welk oordeel buitenstaanders over mij hadden. Op dat moment was dat heel vervelend, dus ik verviel weer in het patroon van eerder: sloot me het liefst in huis op, zonder een mens te zien. Gelukkig had ik wel de blog. Bloggen hielp me echt om mijn gedachten even bij andere zaken te hebben dan de wervelwind die door mijn hoofd trok. Door blogs te typen, foto’s te maken, te mailen met (potentiële) opdrachtgevers en nieuwe plannen te maken voor Mama’s Meisje voelde ik me nuttig. Hoefde ik even niet stil te staan bij het feit dat ik weer werkloos was, dat de situatie op dat moment verre was van wat ik ooit voor ogen had. Bloggen was mijn steun, mijn manier om er doorheen te komen: het werkte therapeutisch!

Motivatie

Hoewel ik dus ooit begon uit verveling, is bloggen wel altijd mijn motivatie geweest om het tegendeel te bewijzen. Het tegendeel van de mensen die sceptisch waren over mijn blog. Die hun wenkbrauwen fronsten, gedacht hebben: “wat een onzin“. Ik had, en heb nog steeds, een enorme drive om tegen die mensen te kunnen zeggen: “zie je nou wel?“.  Enkele bloggers gaven me na het verschijnen van het artikel over blogvriendinnen aan dat zij het gevoel hebben niet serieus genomen te worden. Dat vind ik erg herkenbaar, maar begin bij jezelf: neem jezelf serieus. En geef anderen een reden om jou serieus te nemen: hard work pays off! Bloggen heeft mij door moeilijke tijden geholpen, maar heeft me ook op een pad gebracht waarvan ik nooit had gedacht er te komen. Van verpleegkundige via diëtetiek naar apothekersassistente. En wat is ze nu? Blogger en virtueel assistent. Wie had dat gedacht ;) En ik geniet er iedere dag van, dus het was écht de beste beslissing ooit!

Wat hielp jou door moeilijke tijden heen? Ben jij werkzaam in de branche die je ooit voor ogen had? En voor de bloggers: waarom ben jij gestart met bloggen? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!