Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Hanna is 38 weken zwanger als het erop lijkt dat de bevalling begint. Ze woont echter op Terschelling en de baby ligt in stuit. Als de huisarts 6 centimeter ontsluiting constateert, moet de helikopter in het weiland bij hun huis landen zodat ze naar het ziekenhuis kan worden gebracht… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Hanna.
Op zondag 9 september 2018 had ik ’s avonds laat een positieve zwangerschapstest in handen. Waar ik van tevoren had gedacht dat ik zou huilen van blijdschap, overheerste echter voornamelijk verbazing en ongeloof. Mijn vriend was aan het klussen in de garage, die heb ik erbij geroepen en samen hebben we verbijsterd naar de positieve test gestaard. We konden het eigenlijk niet zo goed geloven en wilden niet te hard van stapel lopen. We hebben een afspraak gemaakt bij de verloskundige en daar konden we een paar weken later terecht. Bij de echo was ze er niet zeker van wat ze zag, waren dat nou twee vruchtzakjes? Ik kon alleen maar lachen maar mijn vriend trok bleek weg. Na een paar spannende seconden bleek ik zwanger te zijn van één kindje. De blijdschap vanaf dat moment was niet te stillen. We konden het echt met moeite voor ons houden en na een goede tweede echo een paar weken later, hebben wij het onze nabije familie vertelt. De reacties waren positief, al was niemand echt verbaasd. Iedereen had al wel in de gaten dat we het graag wilden. Na 11 weken konden we het niet meer verbergen en hebben we het ook met de rest van onze omgeving gedeeld.
Wat een bijzonder mooie ervaring vond ik het zwanger zijn, ik zat ontzettend goed in mijn vel ondanks meerdere kwaaltjes. Doordat de placenta aan de voorkant lag kon ik de baby moeilijk voelen. Rond de 29 weken had ik al een paar dagen echt helemaal niks gevoeld. Toen na wat wikken en wegen toch de verloskundige gebeld en we konden eind van de middag langskomen om te luisteren naar het hartje en voor een echo. Hierop werd duidelijk dat alles goed was maar voor een extra zekerheid wilde de verloskundige nog een CTG laten maken. Plotseling werd de situatie wat hectisch want we wonen op Terschelling! Racen naar de boot en hup naar het ziekenhuis. Daar bleek gelukkig dat alles goed was. We vertrokken naar een hotel en konden de volgende dag weer naar huis. De baby lag sinds de controle rond 25 weken al in stuit en met 35 weken vond de verloskundige het tijd om te proberen haar te draaien. Ik werd weer naar het ziekenhuis gestuurd waar wij een draaipoging ondergingen, tot drie keer toe hebben ze het geprobeerd maar de baby wilde niet draaien. Ik merkte dat ik er erg rustig onder was en ergens in mijn achterhoofd eigenlijk wel duidelijk had dat ze in stuit geboren zou worden. We hebben meerdere controles en gesprekken gehad in het ziekenhuis waardoor we regelmatig die kant op moesten reizen. Dit was best pittig zo in de laatste weken. Ook was de kans op een spoedkeizersnede veel hoger doordat ze in stuit lag. Wel was dit de meest ‘gunstige’ stuitligging waardoor ik het via de natuurlijke weg mocht proberen. Dit wilden wij heel graag en waren dus blij te horen dat dit kon.
Zondag 28 april 2019 werd ik door mijn vriendinnen verrast met een heel gezellige en fijne babyshower. Dinsdag 30 april hebben we nog film gekeken bij mij thuis, ik was precies 38 weken zwanger. Woensdag 1 mei werd ik wakker rond 07.00 uur met wat buikpijn, daar was ik wel aan gewend dus ik dacht, even slapen nog en ik ben er weer. Mijn vriend ging op dat moment naar zijn werk. Rond 09.30 uur werd ik wakker, nog steeds met buikpijn en tussendoor was ik al een aantal keer naar het toilet geweest. Ik appte met een vriendin die op dat moment ook zwanger was (en op dezelfde dag was uitgerekend!) dat ik ook wat bloed verloor en of ik de huisarts wel of niet zou bellen.
Ik besloot eerst te gaan ontbijten, dit ging allemaal prima maar de buikpijn hield aan en ik bleef bloed verliezen. Rond 10.45 uur belde ik de huisartsenpraktijk, in de veronderstelling dat ik te horen zou krijgen daar welkom te zijn. Ik kreeg echter na mijn verhaal gedaan te hebben aan de doktersassistente, gelijk een huisarts aan de lijn. “Niks aan de hand, geen stress maar ik kom wel even naar je toe“, was wat ze zei. “Bel voor de zekerheid je vriend want je weet maar nooit, geen haast maar laat hem wel thuiskomen“. Ik belde mijn vriend en bagatelliseerde de situatie nog meer waardoor hij dacht eerst zijn klussen nog wel af te kunnen maken op het werk. Zijn baas liet hem echter direct stoppen met zijn werk en stuurde hem naar huis. Gelijk daarna belde ik mijn moeder op om te vertellen dat de huisarts even kwam kijken hoe het er voor stond, nog steeds in de veronderstelling dat het niks was. Toch begonnen na die telefoongesprekken mijn buikkrampen wel heftiger te worden. Ik had ze eerder in de ochtend al wel geprobeerd te timen maar dat lukte niet echt, het was toen erg onregelmatig. Nu lukte het wel en bleken ze al om de 2/3 minuten te komen: betekende dat, dat dit weeën waren? Ik had echt geen idee wat me overkwam en begon de pijn steeds meer weg te zuchten.
Even na 11en kwam mijn vriend thuis, hij wilde zich nog even omkleden en friste zich op. Ik stond ondertussen al flink te puffen en te zuchten toen om 11.15 uur de huisarts binnenkwam. Ze lachte nog en zei dat ik er al uitzag als een vrouw die moet bevallen. Ze onderzocht me en werd stil, ik had al 5/6 centimeter ontsluiting! Alles werd in werking gezet, het ziekenhuis werd gebeld en de helikopter werd opgeroepen. Een heel avontuur, de helikopter landde niet op de helihaven maar in een weiland achter ons huis. Met het ambulancepersoneel was onze huisarts nog kort in discussie, ze wilde mee naar het ziekenhuis omdat het zo snel ging. Na een korte rekensom (we moesten allemaal ons gewicht doorgeven) werd besloten dat de huisarts ook in mocht stappen in de heli. In de ambulance werd ik ernaartoe gereden, wat een vervelende rit, al duurde deze maar een paar minuten. Voordat we de heli in werden geleid controleerde de huisarts nog een keer mijn ontsluiting, dit zal rond 12.00 uur zijn geweest. Ze schrok, ik had al volledige ontsluiting! De huisarts gaf aan dat ze assistentie zou bellen en de baby op het eiland wilde halen maar kon de assistentie niet te pakken krijgen. Ik was in paniek, we waren zo goed voorbereid op de stuitbevalling dat ik wist dat bij het minste oponthoud de baby via een spoedkeizersnee gehaald zou worden. Dat kon toch niet in een ambulance, midden in een weiland?!
Toen bleek dat de assistentie te lang op zich zou laten wachten werden we de heli in begeleid. Naast mij zat de huisarts en achter mij (voorin) mijn vriend. Beiden hielden ze mijn hand vast en tijdens de 12 minuten durende vlucht moest ik mijn persweeën weg zuchten, want persen mocht ik absoluut niet. Na wat een eeuwigheid leek te duren, arriveerden wij bij het ziekenhuis. Ik werd op de brancard het ziekenhuis in gereden, waar wij om 12:35 uur in de kamer aankwamen. Mijn weeën vielen weg en ik kreeg weeënopwekkers. Na een paar minder sterke weeën die ik eerst nog wegzuchtte, moest ik toch echt gaan persen. Maar wat was eigenlijk dat persen, hoe moest ik dat doen? Gelukkig kreeg ik al gauw in de gaten wat er van mij verwacht werd en was er na een paar persweeën en een knip, dan eindelijk onze gezonde dochter, Noor Marijke. Met een geboortegewicht van 2870 gram is zij op woensdag 1 mei om 12:53 uur geboren.
Na twee uurtjes mochten we weer naar huis, maar hoe dan? Ik had geen broek, geen schoenen en de vluchtkoffer was uit de heli gegooid omdat dit te zwaar werd om mee te vliegen. Nog geen kwartier na dit nieuws zakte ik weg en kwam ik aan een infuus te liggen. Mijn hb was te laag en we moesten een nachtje blijven. We kregen een mooie kraamkamer waar mijn vriend en onze dochter ook konden slapen. De borstvoeding werd goed in de gaten gehouden, want Noor wilde na de eerste voedingen ’s nachts ineens niet meer drinken. Met een spuitje werd haar wat melk gegeven en gelukkig pakte ze de volgende voeding weer goed op aan de borst. Rond het middaguur werden we ontslagen uit het ziekenhuis en mochten we naar huis. Gelukkig waren de vorige avond onze auto en koffer op de boot gezet en konden we naar huis. Op de boot ontmoetten wij onze kraamverzorgster die met ons mee naar huis kwam. Een mooie kraamtijd volgde waarin wij goed begeleid werden door een super lieve kraamverzorgster.
Wat een prachtig wonder is het om ouders te mogen worden. Elke dag is het op en top genieten van het kleine mini mensje en ze brengt ons zoveel geluk!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Hanna! Wat spannend! Tijdens het lezen dacht ik even dat het een helikopter bevalling zou worden, fijn dat alles goed is verlopen!
Wil jij, net als Hanna, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie