Zondagavond, drie weken geleden. Vol afgrijzen en met een enorme walging kijk ik naar de uitzending van Undercover Nederland. Over een pedofiel die zijn ziekelijke praktijken uitoefent op de kindjes die de gastouderopvang van zijn vrouw bezoeken. Anderhalve week later lees ik op AD.nl dat een 14-jarige scholier uit Enschede zelfmoord heeft gepleegd, nadat een naaktfoto van hem op Instagram werd verspreid.

Twee tegenstrijdige berichten, maar wel berichten waardoor ik mijn hart vasthoud. Mijn moederhart welteverstaan. Want ligt mijn 8 maanden oude baby nu nog zorgeloos te brabbelen in de box, ze wordt vanzelf (en te snel) groter. Ze weet nu gelukkig nog niet in wat voor wereld wij leven, het liefst zou ik dat altijd zo houden.

Vanaf het moment dat ik een positieve test in handen had, voelde ik een enorme liefde en verantwoordelijkheid voor mijn ongeboren kind. Toen ze eenmaal geboren was, liep ik ervan over. Wanneer mensen spraken over nieuwsberichten waar onschuldige kinderen slachtoffer werden van gestoorde malloten, kwamen er wel eens reacties voorbij in de trant van ‘afmaken!‘ of ‘als het mijn kind was, zou ik die idioot zelf wel even onder handen nemen‘. Eerlijk gezegd snapte ik die reacties toen al heel goed, maar sinds ik zelf moeder ben geworden, voel ik een soort oerdrang om te beschermen wat van mij is. En kan ik die reacties nóg beter begrijpen!

Want je kunt er niet om heen: ook jouw kind groeit op en gaat de wijde wereld in. Een overwegend prachtige wereld, met veel mogelijkheden, keuzes en vrijheid. Maar dat ene duistere stukje, de Grote Boze wereld, is iets waar ik me bij vlagen wel druk om kan maken. Vooral door zo’n televisieprogramma of een nieuwsbericht besef ik dat mijn meisje ook zoiets kan overkomen. Want laten we wel wezen: er zijn mensen op de wereld die je kind maar wat graag iets aan willen doen. Maar vergis je ook niet in de wereld van school, sportclub en bijbaantje. Valt je kind nét niet in de smaak, dan kan dit een hele kluif zijn voor hem of haar.

creepy man without a face in a hoodie picjumbo com

Kinderen zijn meedogenloos. Wat als jouw kind buiten de boot valt en nooit wordt uitgenodigd op een verjaardagspartijtje? Wat als jouw kind wordt opgewacht na schooltijd, misschien wel gefilmd met een mobieltje en wat rake klappen om zijn of haar oren krijgt? Of wat als jouw kind de aanstichter van dit alles is?

Maar ook: stel dat die goedlachse voetbaltrainer van je dochter een ordinaire viespeuk blijkt te zijn? Of dat die gezellige vriendengroep van je zoon samen stiekem jointjes rookt in het park? Dat die bestuurder met een paar bier op jouw kind doodrijdt? Zoveel omstandigheden, zoveel invloeden. Je kunt het niet allemaal blijven controleren, vermijden of verbieden. Ieder kind zal in meer of mindere mate te maken krijgen met angst, verdriet of teleurstelling, maar het liefst zou je het allemaal overnemen voor ze.

Op de fiets alleen naar school, naar het zwembad met vriendinnetjes, de eerste keer alleen op vakantie. Ik moet er nog niet aan denken. Gelukkig duurt het nog allemaal héél lang voordat ze zo groot is. En geniet ze nu nog van de zorgeloosheid, geen idee wat zich in de grote-mensen-wereld allemaal afspeelt.

Vind je deze zorgen herkenbaar? Hoe ga jij hier mee om? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter.

Liefs Karin

 

 

 

 

 

Bron: 1