Wanneer je met de wereld hebt gedeeld hebt dat je in blijde verwachting bent, kun je er niet omheen. Als je baby eenmaal geboren is, weet je zeker dat je een keer aan de beurt komt. Vroeg of laat wordt je ermee geconfronteerd. De buurvrouw, je oma of een volslagen onbekende in de supermarkt. Maar al te graag willen ze jou vertellen hoe het moet. Goedbedoelde adviezen, opmerkingen en mijn ervaringen daarmee: ik maak je er vandaag deelgenoot van.

Gevraagd of ongevraagd advies

Een advies is meestal goedbedoeld, maar het wezenlijk verschil zit ‘m in het volgende: vroeg je er zelf om of kreeg je het er gratis bij? Op één of andere manier hebben een aantal mensen namelijk een abonnement op het ontvangen van de ongevraagde variant van advies. Ik behoor daar ook toe. En ik kan je uit ervaring vertellen: een zwangere of pas bevallen vrouw voorzien van ongevraagd advies resulteert (als het aan haar ligt) zomaar in ruzie. Tranen, onzekerheid, woede, frustratie, 21…. 22… 23…. Mijn ademtechnieken kwamen niet alleen van pas bij de bevalling zelf. Voor en na de tijd heb ik regelmatig mijn anger management skills in de strijd gegooid. Want niet alleen het ongevraagd advies hakte er bij dit hormonaal monster in, maar vooral de manier waarop het werd gebracht. En iets met hoe ik het opvatte ;) BEMOEI je er niet mee, ging zeer regelmatig door mijn hoofd!

Opmerking van de behangwinkelmevrouw

Ik denk terug aan het moment dat ik een rolgordijn ging ophalen bij de plaatselijke speciaalzaak. Ons blijde nieuws was net een paar weekjes out in the open en ik was heel trots. Ik stond even te kletsen met de medewerkster, ze vroeg of we al bezig waren met de babykamer. Ik vertelde dat ik me aan het oriënteren was op allerlei stijlen en interieurideeën. Omdat ze al eens bij ons was geweest, wist ze dat wij zelf beneden slapen en de baby boven zou gaan slapen. Daarop zei ze: ‘maar de baby gaat toch wel eerst bij jullie op de kamer slapen?‘. Ik bevestigde dat, waarop ze zei: ‘ja precies, ik dacht ook al, je laat zo’n kleine baby toch niet boven liggen in z’n eentje!‘. Vriendelijk blijven lachen, dacht ik, maar waar bemoeit ze zich mee?! Ik had het er de hele terugweg over, Erik zei dat ie het ook raar vond (waarschijnlijk om er vanaf te zijn :P ). Ik leg mijn baby neer waar ik wil. Al slaapt ze in de meterkast (bij wijze van spreken), dan heb je er nog niks mee te maken.

traffic lights in pragues narrowest street picjumbo com

Maar het kan altijd erger. Zoals toen ik na 38 weken f*cking zware zwangerschap (sorry for my French) ein-de-lijk een afspraak had met de opper-gynaecoloog. En een datum kreeg voor inleiding: over één week! Er gleed een lading stress van me af kan ik je vertellen! Aangezien ik inmiddels ver over de 100 kilo woog en helemaal opgeblazen was van het vocht, kon ik die dokter wel om haar nek vliegen van blijdschap en geluk. Ik zou verlost worden, het einde was in zicht! Alleen nog even melden bij de secretaresse voor de extra informatie en om nog één controle voor de tijd te plannen. Dus mijn moeder duwde me in rolstoel naar het kantoortje van deze ogenschijnlijk vriendelijke mevrouw. Ik zei dat we een controle-afspraak moesten maken voor het einde van de week. En dat ik de maandag erop zou worden ingeleid! Ze pakte mijn dossier erbij en scrolde een beetje door de informatie. Ik zoek even de reden voor je inleiding, want ik moet naar de afdeling bellen om de afspraak hiervoor door te geven, zei ze. Dus ik vertelde dat ik zou worden ingeleid omdat ik niet meer kon lopen en zo veel was aangekomen. Ze keek me aan, scande mijn lichaam met haar ogen en zei toen, met de meest arrogante blik die ik ooit gezien heb: word je daarom ingeleid? Mijn moeder zag al dat dit niet bepaald in goede aarde viel en nam het woord dus van me over. Ja, ik wist ook wel dat ik eruit zag als een aangespoelde orka, maar om er dan zo veroordelend op te reageren, ik was seriously pissed. 

Herkenning bij mede-mama’s

Nu ik mezelf weer heb hervonden, kan ik de ongevraagde, maar goedbedoelde adviezen veel beter van me af laten glijden. Net als de onbedoeld kwetsende opmerkingen. Het bereikt het ene oor niet eens, dus het kan het andere ook niet uit gaan. Ik filter wat nuttig is en zeg tegen iedereen: ‘dankje voor de tip! Ik zal er aan denken!‘. Of ik dan daadwerkelijk iets met het advies doe, is volledig aan mij. En die onbedoeld kwetsende opmerkingen, die hoor ik veel minder nu mijn hormonenhuishouding weer op acceptabel niveau is. Ik was behoorlijk lichtgeraakt en emotioneel tijdens de zwangerschap, daar heb ik nu gelukkig geen last meer van. Maar ik zie wel dat andere mama’s er ook mee worstelen. Zo is één van mijn beste vriendinnen een tijdje geleden ook mama geworden. Ze ziet soms door de bomen het bos niet meer. Zo wilde ze met haar kindje naar de osteopaat, omdat het meisje nogal onrustig was en ze al van alles geprobeerd had. Op het consultatiebureau stonden ze niet zo te juichen, daardoor begon ze al te twijfelen. De verloskundige zei dat het best kon helpen, proberen kon altijd. Toen de huisarts vervolgens aangaf dat niet te adviseren, wist ze echt niet meer wat nou het beste was. Uiteindelijk heeft ze de afspraak afgezegd. Super herkenbaar: je bent op je kwetsbaarst als je pas bevallen bent en je moet elkaar nog leren kennen Dus probeer je van alles uit en probeer je je moedergevoel te leren herkennen. Als je dan net een keuze gemaakt hebt, gooit er even iemand een adviesje om de hoek, waardoor alles weer op een wankel punt komt. Mijn ervaring is dat je steeds beter leert naar jezelf te luisteren en je je op den duur niet zoveel meer aantrekt van de opmerkingen en adviezen.

Hoe ga jij om met ongevraagd advies en opmerkingen?

Ik ben heel benieuwd hoe andere mama’s dit ervaren. Krijg jij wel eens ongevraagd advies of een onbedoeld kwetsende of kritische opmerking op je bordje? Hoe ga je hiermee om? Heb jij nog tips voor andere mama’s? Ik lees je reactie graag terug in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter!

Liefs Karin

 

 

 

 

 

Bron: afbeelding