De afgelopen jaren stonden hier volop in het teken van zwangerschappen en geboortes. In 2015 werd ik voor het eerst zwanger, in 2020 werd ons derde kindje geboren. Hoe ik zeker weet dat ons gezin compleet is? In deze persoonlijke blog vertel ik je daar meer over.

Drie kinderen

Gek eigenlijk, als ik eraan terugdenk… Voordat ik zwanger werd van Suus, realiseerde ik me helemaal niet hoeveel ’tijd’ er eigenlijk in zwangerschap en geboorte gaat zitten. Dat is misschien een beetje gek omschreven, maar als ik bijvoorbeeld naar mezelf kijk, scheel ik op drie weken na twee jaar met mijn zusje. Die twee jaar is altijd heel abstract voor me geweest maar nu ik zelf drie kinderen heb, weet ik hoe de tijd kan worden ingevuld als je kindjes dicht op elkaar zitten qua leeftijd. Dat je kindje een jaar is en je het over een tweede hebt. En dat je op die manier dus best wel langdurig in een soort babybubbel zit. Zo was ik dus zwanger in 2015, beviel ik in 2016, was ik weer zwanger in 2017, beviel ik in 2018 en was ik nóg een keer zwanger in 2019 waarna ik in 2020 voor de laatste keer beviel. Je leest het goed: voor de laatste keer. Hoewel we best wel getwijfeld hebben over een derde kindje, hakten we toch de knoop door (joh) en is met drie kinderen ons gezin compleet. En dat weet ik héél zeker!

Geen kinderwens meer

Toen we een tijdje verkering hadden, praatten we weleens over ons toekomstplaatje. Waar zouden we willen wonen, welke dromen en doelen hadden we op het gebied van werken en vrije tijd, dat soort dingen. Mijmeren, naar elkaar toe uitspreken hoe je het voor je ziet en natuurlijk kwamen ook kinderen ter sprake. We wilden beide graag kinderen wanneer de tijd rijp was. En grappig genoeg zagen we allebei een gezin met drie kinderen wel voor ons. Met de kanttekening dat we op dat moment nog geen idéé hadden hoe het zou zijn met kinderen en of het überhaupt zou lukken om een kindje te mogen krijgen. In 2015 besloten we ervoor te gaan, ik was meteen in de eerste ronde zwanger en in de zomer van 2016 werd, na een heftige en zware zwangerschap, Suus geboren. Op dat moment dacht ik voorlopig wel klaar te zijn met zwangerschappen, maar niets bleek minder waar: op Suus’ eerste verjaardag had ik voor de tweede keer een positieve test in handen. En zo werd in het voorjaar van 2018 Niene geboren. Wederom na een hele pittige zwangerschap. Twee keer een zwangerschap die absoluut niet volgens het boekje verliep: ik vond het enorm heftig. Ik was zó blij dat het erop zat en op dat moment had ik voor mijn gevoel geen kinderwens meer.

geen kinderwens meer na drie kinderen - Mama's Meisje blog

Maar hoe weet ik het dan zeker?

De maanden verstreken, Niene werd een jaar en het idee van een derde kindje speelde steeds meer op. Ik heb er al eens uitgebreid over geschreven, maar het kwam erop neer dat het idee van nog een kindje niet meer naar de achtergrond verdween. In de tussentijd kwamen er zwangerschapsaankondigingen en geboortenieuwtjes in mijn omgeving en hoewel ik vooropgesteld enorm blij was voor de brengers van dit nieuws, voelde ik ook een wens bij mezelf. Dat was voor mij één van de belangrijkste dingen, samen met het niet weg kunnen doen van de babyspullen, waaraan ik merkte dat we hier serieus over in gesprek moesten. Inmiddels is de rest geschiedenis en hebben we drie kinderen: wat een rijkdom! En wat ben ik dankbaar dat onze wens is uitgekomen, dat die derde zwangerschap een fantastische hekkensluiter was (op wat gepiep en gekraak na, maar een kleinigheidje hou je altijd) en dat Linn er nu is. Toch voelde ik ook gelíjk dat ons gezin compleet is. Maar hoe weet ik dat dan zeker?

Ons gezin is compleet

Voor mij is het denk ik een combinatie van verstand en gevoel. Nadat Suus en Niene beide zijn geboren met een spoedkeizersnede, stond vast dat Linn met een geplande keizersnede geboren zou moeten worden. Een natuurlijke bevalling na twee keizersnedes werd sowieso afgeraden door mijn gynaecoloog, maar door de complicaties bij Niene mocht het sowieso echt niet meer. Helemaal prima natuurlijk en dat was iets waar ik me op in had gesteld. Ook adviseerde mijn gynaecoloog me om na drie keizersnedes niet meer zwanger te worden. Ik ga daar nog uitgebreider over schrijven, maar ook dit was iets waar ik me op in had gesteld. Verstandelijk wist ik dus dat dit mijn laatste zwangerschap zou zijn. Maar wat over blijft is je gevoel: eerlijk gezegd was ik daar best huiverig voor. Want ook al is het lichamelijk nog zó onverstandig, wat nou als ik toch weer babykriebels zou krijgen of een wens voor een vierde kindje? Ik ben blij dat daar helemaal geen sprake van is geweest: op het moment dat Linn op de OK uit mijn buik werd getild, voelde het alsof het laatste ontbrekende puzzelstukje in de puzzel werd geplaatst. Het klinkt ontzettend cliché, maar beter kan ik dat gevoel niet omschrijven. Ik keek naar haar en dacht: ‘daar ben je dan: jij hoort bij ons en het is goed zo. Perfect zo.‘ Kortom: ons gezin is compleet.

Er komt geen baby meer - Mama's Meisje blog

Vragen via Instagram

Een tijdje geleden plaatste ik een vraagsticker in mijn stories op Instagram waarin ik aankondigde dat ik zou schrijven over dit onderwerp. Er kwamen een heleboel vragen binnen, meestal in dezelfde strekking. Ik heb er een aantal uitgekozen die ik hieronder beantwoord:

Wat voel je als je gezin compleet is?
Op deze vraag kan ik natuurlijk alleen vanuit mezelf antwoorden. Voor mijn gevoel is er een soort ‘rust’ over me heen gekomen: het is helemaal goed zo. Ik heb meer dan ooit het gevoel dat ik er aan toe ben om het boekje van zwanger zijn te sluiten. Ik heb er zelfs zin in om dit af te sluiten, misschien wel iets té veel haha. Ik wilde namelijk zo snel mogelijk van de zwangerschapskilo’s af en alles weer kunnen wat ik ooit deed… Hardlopen, opruim- en klusprojecten thuis, actief zijn, enzovoorts. Dat tempo moest iets naar beneden want ik kreeg veel lichamelijke klachten, maar het geeft wel aan dat ik daar echt aan toe ben. Ook hebben we sinds de geboorte van Linn heel veel zwangerschaps- en geboortenieuws gekregen. Voelde ik na Niene nog een onvervuld iets bij mezelf, is dat nu dus helemaal niet meer zo. Sterker nog: ik ben vooral heel blij dat ik dat niet meer mee hoef te maken en dat dat voor ons klaar is. Dus alleen maar heel veel blijdschap voor de brengers van het nieuws en geen babykriebels meer bij mezelf.

Heb je alles uit de babytijd gehaald? En hoe doe je dat, de babyfase achter je laten?
Voor mijn gevoel heb ik alles uit de babytijd gehaald. Sowieso heb ik 36 miljoen foto’s en filmpjes van ze gemaakt, heb ik avonden lang met ze geknuffeld toen ze nog echt heel mini waren en heb ik vooral lekker mijn gevoel gevolgd in het kersverse moederschap. Ik kijk daardoor heel relaxt terug op de babyfases en vond dat gedeelte 5000 keer leuker dan de zwangerschap. En dat is het ding met fases: er komen altijd weer nieuwe en die blijken vooral erg verrassend te zijn. Ongemerkt verlaten we nu de babyfase, veel sneller dan mijn gevoel soms aankan, maar er komen ook weer zoveel prachtige en onmisbare momenten voor terug. Dat stukje ‘dit gaat veel te snel’ blijf ik denk ik forever houden. En daarin ben ik ook niet de enige, geloof ik. Natuurlijk wil ik af en toe (soms, heel vaak) terug naar dat eerste begin. Maar dat gevoel is voor mij iets anders dan een vierde kinderwens. Dit is meer heimwee naar wat is geweest dan verlangen naar iets nieuws. Lekker poëtisch wel, maar zo snap je hopelijk wat ik bedoel. Hoe ik dat doe, de babyfase achter me laten? Alle babyspullen wegdoen, haha. En dat gaat me eigenlijk best prima af!

Wat ga je missen aan de babyfase en wat niet?
Wat ik absoluut ga missen is dat er zo’n klein, warm bolletje verse baby op mijn borst ligt te slapen en dat heerlijke geurtje dat ze in het begin hebben. Ik heb dat na de geboorte van Linn echt maximaal opgesnoven om het maar niet te hoeven vergeten. Dus voor mijn inner circle: sorry als ik ooit bij je op kraamvisite kom en dan enorm zit te snuffelen aan je kind, baby’s ruiken nu eenmaal heerlijk en het brengt me weer even terug naar dat moment. Dat bijzondere gevoel dat je de ene dag nog zwanger rondliep en de volgende dag wordt je kindje geboren en dat het voelt alsof je je kleintje al eeuwen kent en bij je hebt. Dat gister-vandaag verschil en de eerste ontmoeting vond ik zó life changing en ik denk dat er niets is wat dat gevoel kan evenaren. Wat ik niet ga missen? Dat na een aantal weken de baby high afzwakt en de overload aan gelukshormonen plaats maakt voor stress, onrust en chaos. Je wilt weer meer, je moet weer meer en dan begint de uitdaging om dat ook allemaal voor elkaar te krijgen in de 24 uur die een dag heeft. De balans die ver te zoeken is, het herstel wat in mijn geval echt een strijd was en het reikhalzend uitkijken naar het moment dat ze groter zijn om jezelf vervolgens huilend in een hoekje te gooien omdat je je schuldig voelt. Hiephoi: de ontzwangerhormonen die bij de babyfase horen ga ik definitely not missen. Qua nachtvoedingen ben ik neutraal: wij hadden goede slapers en ik kon wel goed genieten van die momentjes samen terwijl de rest van het land sliep. Voor mijn gevoel dan…

Hoe wisten jullie het zo zeker? En denk je dat er nog een moment komt van ‘misschien toch nog eentje’?
Ik sluit niet uit dat er een ‘misschien toch nog eentje’ gevoel zal komen. De wens was voor ons beiden om samen 3 kinderen te krijgen, al was dat natuurlijk geen vast gegeven ofzo. Maar na 3 keizersnedes is het voor mij echt veel te risicovol om nog een keer zwanger te raken. Daarom besluit ik te kijken naar wat ik wél heb: 3 prachtige dochters, ik ben zelf prima uit de strijd gekomen en ik ben niet alleen op deze wereld om kinderen te baren, maar heb ook persoonlijke doelen en verlangens waar ik nu dolgraag aan wil werken. Hoe vreselijk zou het zijn als ik, ondanks alle adviezen, toch zwanger zou worden en keuzes moet maken die ik helemaal niet wil? Of een hele risicovolle zwangerschap moet doormaken waarbij het maar de vraag is of mijn lijf dit wel aankan? Dat risico wil ik absoluut niet nemen en daarom zijn we er helemaal zeker van: het is gewoon geen optie meer.

Wat is de reden dat dit definitief is? Financieel, ruimte, gevoel…?
De hoofdreden is vooral dat onze kinderwens vervuld is en dat het lichamelijk geen optie meer is. Maar op een gegeven moment moet je ook realistisch zijn: baby’s zijn schattig, maar ze worden ook groter. Zwemles, sport, school, studie. Monden om te voeden, ze groeien als kool dus nieuwe kleren en schoenen en ook toekomstplannen die we graag willen ondersteunen. Het tikt allemaal aan en vergeet daarbij ook niet onze eigen wensen, doelen en dromen. Onderaan de streep willen we lekker kunnen genieten, er samen op uit kunnen en kunnen sparen. Dat ons gezin compleet is heeft eigenlijk niets met financiën te maken maar het weegt zeker mee in het beeld wat wij hebben voor de toekomst.

Welke keuze hebben jullie gemaakt qua anticonceptie?
Daar zal ik in een aparte blog meer over vertellen.

Is jouw gezin compleet? Hoe wist je dit en hoe ervaar je die keuze? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!

september 9 2019 2 00 pm findlay residence 1