Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Charlie* (gefingeerde naam) is 34 weken zwanger als ze steeds vocht verliest. Als ze drie weken later bij de gynaecoloog terecht komt, blijken al die tijd haar vliezen gescheurd te zijn. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Charlie*
Ik was 34 weken zwanger toen ik ’s avonds televisie zat te kijken en buikkrampen kreeg. Zwanger van mijn eerste kindje, had ik eigenlijk geen idee wat ik hiermee moest. Daarom vroeg ik mijn moeder wat dit kon zijn. Zij herinnerde zich harde buiken en voorweeën, maar voor haar was het natuurlijk ook al erg lang geleden. Omdat er verder niets door leek te zetten en het na een tijdje weer afzakte, sloeg ik er geen alarm op. Wel viel me op dat ik sindsdien steeds wat vocht verloor. Dit baarde me zorgen en daarom gaf ik dit tijdens de controle bij de verloskundige aan. Zij vertelde dat vrouwen tijdens de zwangerschap last kunnen hebben van urineverlies, maar ook dat er meer afscheiding kon voorkomen. Dat leek me een logische verklaring, al vond ik het erg lastig dat ik wel vijf keer per dag mijn ondergoed moest verschonen omdat het kletsnat was.
In de loop van de weken die volgden, voelde ik me steeds minder fit. Ik had het gevoel alsof ik een griep onder de leden had die maar niet wilde doorzetten. Verschillende keren meldde ik me bij zowel huisarts als verloskundige, maar steeds was er niets afwijkends te vinden. Er werd urine gecheckt op blaasontsteking, er werd naar het hartje van de baby geluisterd en getest op zwangerschapsvergiftiging. Dit was allemaal niet aan de orde en zo was ik inmiddels ruim 36 weken zwanger. Omdat ik me zo belabberd voelde, was ik er behoorlijk klaar mee. Daarnaast was ik alleenstaand en hoewel ik veel steun had aan familie en vriendinnen, brak het me allemaal behoorlijk op. Ook dat werd door de verloskundige als een verklaring gezien van mijn ‘niet fit gevoel‘. Ik kwam nu wekelijks op controle en tijdens de controle op woensdag bleek mijn bloeddruk iets verhoogd. Ook had ik koorts, dus werd er voor vrijdag een extra controle ingepland en werd me geadviseerd om lekker in bed te kruipen, het rustig aan te doen en die griep maar goed uit te zieken. Zodoende hield ik me rustig en liet me verzorgen, ondertussen nog steeds vocht verliezend en emotioneel door alles.
Die vrijdag meldde ik me weer bij de verloskundige. Vandaag had ik een controle bij de stagiaire. Zij was bijna klaar met de opleiding en draaide het spreekuur alleen. Ik had haar al een tijdje niet gezien en praatte haar een beetje bij over het wel en wee van de afgelopen weken. Ze hoorde mijn verhaal aan en vroeg door over het vocht wat ik verloor. Ik zei dat ik wel wist dat het afscheiding of urine kon zijn (dat was me immers door haar collega verteld), maar dat het helemaal niet naar urine rook en dat ik wel vijf keer per dag schoon ondergoed aan moest doen. Ook was me afgeraden inlegkruisjes te gebruiken, maar ik kon absoluut niet zonder. De harde buiken en voorweeën gingen ook onverminderd door en waren de afgelopen dagen alleen maar toegenomen, vertelde ik haar. Ik moest ze soms zelfs wegpuffen. De stagiaire deed een bloeddrukcontrole, nam de temperatuur op en gaf aan dat het hele beeld haar niet zo lekker zat. Ze voelde ook een tijdje aan mijn buik en luisterde naar het hartje, dat gelukkig luid en duidelijk te horen was. Zo wilde ze mij niet het weekend in laten gaan dus stuurde ze me door naar de gynaecoloog. Ik vroeg haar nog wanneer ik daar volgende week terecht kon. Ze keek me lachend aan en zei: “volgende week? Nee, ik stuur je nu door! Ik wil zeker weten dat ik niets over het hoofd heb gezien!“. Dat ze me zo serieus nam, daar ben ik haar achteraf enorm dankbaar voor geweest.
Samen met mijn moeder meldde ik me in het ziekenhuis. Daar werd ik opgevangen door de verpleegkundige, die me gelijk aan de CTG legde. Na een bloeddruk- en temperatuurcontrole werd er bloed afgenomen en werd er urine naar het lab gestuurd. Inmiddels had de gynaecoloog zich ook laten zien en zij vertelde dat de CTG er goed uit zag. Er waren wel harde buiken te zien, maar omdat ik morgen 37 weken zwanger was, was dat in principe niet zorgelijk. Die konden nog wekenlang aanhouden, maar als het door zou zetten zou ik dat wel voelen. Het bloed en de urine werd as we speak onderzocht en we zouden die avond telefonisch contact hebben over de uitslag. Ik was blij dat het werd opgepakt en we wilden na dit gesprek alweer afscheid nemen, toen mijn moeder nog vroeg: “maar hoe zit het dan met dat vocht?“. “Welk vocht?“, vroeg de gynaecoloog en ik vertelde dat ik inmiddels al 3 weken vocht verloor, maar dat de verloskundige al had uitgelegd dat dit afscheiding was. De verloskundige liet ons weer plaatsnemen en vroeg door, waarna ik vertelde over die natte onderbroeken en dat het niet naar urine rook. “We hebben hier een heel handig testje“, zei de gynaecoloog, “dus we kunnen gelijk even kijken of het wel of geen vruchtwater is! Want als dat zo is, dan ga je nu nog niet naar huis!“. Ze pakte een soort stickje dat leek op een zwangerschapstest en streek dat langs de schede, waarna het ding gelijk twee streepjes aangaf. “Nou“, zei ze, “jij gaat vandaag niet naar huis, je moet blijven!“.
Al die tijd bleek ik met gescheurde vliezen te hebben rondgelopen. De gynaecoloog vertelde dat er soms een klein scheurtje kan ontstaan, waaruit heel mondjesmaat wat vruchtwater loopt. Geen plens water zoals je in veel gevallen leest, maar steeds een paar druppels. Dat verklaarde die natte onderbroeken, het niet fit voelen en de zogenaamde griep die niet doorbrak. Doordat mijn vliezen al zo lang gescheurd waren, had ik inmiddels een infectie opgelopen en werd ik direct opgenomen op de kraamafdeling. Ik bleek nog geen ontsluiting te hebben, maar er werd gelijk een ballonkatheter geplaatst om de baarmoedermond te verweken en ontsluiting te krijgen. Ook kreeg ik antibiotica via een infuus. Het was inmiddels al ’s avonds rond etenstijd en mijn hele dag was ineens anders verlopen dan ik had verwacht. Binnen nu en heel snel zou ik mama worden, drie weken eerder dan ik zelf had verwacht. Ik raakte lichtelijk in paniek en was blij dat mijn familie ’s avonds op visite kwam. Ze namen gelijk spullen mee voor mij en de baby en twee van hen zijn bij me gebleven omdat ik al lichte weeën kreeg. Die werden steeds pijnlijker en daarom kreeg ik voor de nacht een slaapmiddel en een pijnstiller. Zo kon ik nog even tot rust komen voor het echte werk.
De volgende ochtend werd ik vroeg gewekt om de ballonkatheter te verwijderen. Ik had nu 3 centimeter ontsluiting, dus de bevalling kon vandaag worden ingeleid! Ik mocht nog even douchen en ontbijten, maar was inmiddels best zenuwachtig voor wat me te wachten stond. De weeën van gisteravond vond ik al best pijnlijk, zouden deze weeën wel te doen zijn? Rond 07:30 uur werd het infuus met weeënopwekkers aangesloten en binnen een half uur waren ze volop aanwezig. Al snel had ik buik-, been- en rugweeën, een combinatie die amper te doen was. Rond 11:30 uur zat ik op 4 centimeter en rond 13:30 op 5. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest en kon door een weeënstorm amper op adem komen. De verloskundige adviseerde me met klem om pijnstilling te nemen, want het kon nog wel eens een lange dag worden en ik moest nog heel hard aan het werk. Ik koos daarom voor een ruggenprik en werd al weeën wegpuffend in het ziekenhuisbed over de gang gereden, iets wat de aanwezige mensen niet ontgaan kan zijn…
De ruggenprik werd helaas twee keer mis geprikt, maar de derde keer zat hij goed volgens de anesthesist. Ik merkte er zelf nog niet zoveel van. De scherpe randjes gingen er wel af, maar vooral uit mijn benen. In mijn buik en rug voelde ik het nog steeds behoorlijk pijn doen. Volgens de verpleegkundige zou dit zo meteen wel wegtrekken. Ze adviseerde me om mijn ogen even dicht te doen, terwijl mijn familie beneden in het restaurant even een hapje gingen eten. Zij zijn ongeveer een half uur weg geweest en toen ze terugkwamen, waren ze verbaasd dat ik nog niet sliep. Ik had inmiddels het gevoel dat ik moest poepen en drukte weer op de bel, zodat de verpleegkundige kwam. Toen ze na vijf minuten haar hoofd om de hoek van de deur stak, riep ik dat ik het niet meer volhield. Het kind kwam eraan! Volgens de verpleegkundige kon dit niet, want ik had net nog maar 6 centimeter ontsluiting. Mijn moeder drukte de vrouw op het hart om toch even de verloskundige erbij te halen. Deze kwam tien minuten later en concludeerde volledige ontsluiting!
In een half uurtje tijd doorgeschoten naar 10 centimeter en dus werd alles in gereedheid gebracht om te beginnen met persen. De ruggenprik werd uitgezet, maar ik voelde mijn benen niet. Daarom moest mijn familie en de verpleegkundige helpen om mijn benen op te tillen en me in mijn rug te ondersteunen. Waarschijnlijk had de ruggenprik scheef gezeten en dat verklaarde ook waarom ik alleen daar pijnvrij was. Na twintig minuten persen kwam mijn mooie dochter ter wereld. Oh, wat was ik enorm trots en blij dat alles goed met haar was. Ze doorstond alle controles perfect, had geen koorts en na een nachtje in het ziekenhuis ter observatie in verband met mijn infectie, genoten we van een fijne kraamweek!
Wel had ik vanaf de tweede dag enorme hoofdpijn, die zo erg werd dat ik dacht dat ik ter plekke dood neer zou vallen. Ik werd wederom opgenomen in het ziekenhuis en er bleek sprake te zijn van een hersenvocht lekkage op de plek waar de ruggenprik gezet was. Ze hebben toen bloed uit mijn arm gehaald en dit in mijn rug ingespoten. Binnen een dag was de hoofdpijn gelukkig verdwenen en kon ik echt gaan genieten van mijn kleine meisje!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Charlie*! Wat goed dat de stagiaire zo doortastend was en wat fijn om te lezen dat het allemaal goed is afgelopen!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie