Geen oorontsteking, toch buisjes… De afgelopen maanden hopten we van de ene zorgverlener naar de andere en bleek Niene’s gehoor niet oké te zijn. Vandaag vertel ik over onze ervaringen, mogelijk heb je er iets aan!
Een late prater
Vorig jaar maart werd 4 dagen voor Niene’s tweede verjaardag het land ‘dichtgegooid’: scholen en opvang gingen dicht en dat betekende dat de kinderen voorlopig thuis bleven. Medische afspraken gingen alleen zo nodig door: ik kon de gynaecoloog dus blijven bezoeken omdat ik hoogzwanger was, maar Niene’s afspraak bij het consultatiebureau werd telefonisch gedaan. Op dat moment was dat prima: wij merkten geen bijzonderheden en zaten ook niet met vragen. Toen werd geïnformeerd naar de taalontwikkeling van onze peuter gaf ik aan dat ik wel verschil zag met haar grote zus. Suus was 20 maanden toen Niene werd geboren en ik herinner me nog dat wijzende vingertje naar mijn bolle buik terwijl ze vroeg: “baby in buik mama?“. Op dat moment vonden wij dat heel normaal, omdat we niet anders gewend waren. Nu Niene voorbij diezelfde leeftijd was, zagen we dat Suus misschien wel héél vlot was met zinnetjes. Of Niene was een late prater. Hoe dan ook: er was geen reden om daar op dat moment iets aan te doen, zo gaf ook de jeugdverpleegkundige van het consultatiebureau aan. Boekjes lezen en liedjes zingen was het advies en daarvoor hoefden wij weinig moeite te doen, want dat deden we sowieso al.
Toch maar eens aan de bel trekken
Het consultatiebureau had aangegeven dat de volgende afspraak in principe pas rond de derde verjaardag op de planning stond. Maar omdat de situatie nu zo anders was, zouden ze over een half jaartje (dus bij de leeftijd van 2,5 jaar) een uitnodiging sturen voor een ‘fysieke’ afspraak op het bureau. Mocht het te zijner tijd niet nodig zijn, dan kon ik de afspraak omzetten naar een telefonische. De maanden vlogen voorbij, er werd een klein zusje geboren, we lazen boekjes en zongen liedjes en ineens waren we een half jaar verder. Inmiddels waren we van ‘komt vanzelf’ meer dan kant opgeschoven van ’toch maar eens aan de bel trekken’. Niet eens zozeer om wat we bij Niene zagen, maar vooral doordat de landelijke maatregelen op en af gingen. We hielden rekening met lange wachttijden en zouden het erg vervelend vinden dat áls Niene extra begeleiding nodig had, dit dan niet binnen aanzienlijke tijd mogelijk zou zijn. Dus besloten we bij het consultatiebureau aan te geven wat onze gedachten hierover waren. De jeugdarts nam ook een klein taaltestje af en daaruit concludeerde hij dat ze in aanmerking kwam voor een verwijzing naar het audiologisch centrum. Niet alleen om de taalontwikkeling te checken, maar ook om een gehoortest te laten afnemen. Niene drukte zich altijd al op een duidelijk hoorbaar volume uit, dus wij waren niet anders gewend. De jeugdarts vroeg zich daarop af of haar gehoor wel in orde was. Ook gaf hij aan dat we al konden starten met logopedie, dus daar kregen we ook een verwijzing voor.
Audiologisch centrum
De verwijzingen werden in gang gezet en toen begon het lange wachten. Al snel ontvingen we een bevestiging dat Niene op de wachtlijst van het audiologisch centrum was gezet, maar dat de wachttijd momenteel zo’n 9 weken was. In de tussentijd nam ik contact op met een aantal logopediepraktijken in onze gemeente. Ik kreeg bij alle praktijken het nieuws dat er wachtlijsten waren, maar óók dat ze me afraadden om al te starten met logopedie vóór de onderzoeken bij het audiologisch centrum. Dit zou de uitslag kunnen beïnvloeden en dat was niet wenselijk. Ze werd op de wachtlijst gezet en vervolgens wachtten we op de oproep van het audiologisch centrum. Eind november hadden we deel één van het onderzoek: de gehoortest en het taal/spraakonderzoek. De tweede afspraak (een ontwikkelingsonderzoek) stond een week later gepland, maar die werd helaas gecanceld vanwege gezondheidsklachten bij de onderzoeker.
Slechte uitslag gehoortest
Tijdens ons bezoek kregen we eerst een heleboel vragen over Niene’s ontwikkeling en of we misschien iets aan haar merkten qua gehoor. Ik zei nog gekscherend: “nou, als ik een zak chips open trek in de keuken, dan staat ze binnen 5 seconden naast me dus volgens mij hoort ze alles héél goed!“. Bleek ik dat even mis te hebben! We kregen een slechte uitslag van de eerste gehoortest en ook de tweede was absoluut niet goed. Volgens de audioloog duidde dit op vocht achter het middenoor, dus verwees ze ons naar de KNO-arts. Maar ze raadde aan om wel de andere onderzoeken af te maken om uit te sluiten dat er meer aan de hand was. We moesten nog een maand wachten voor een nieuwe afspraak, maar gelukkig bleken uit het ontwikkelingsonderzoek geen bijzonderheden. We startten halverwege januari dus eindelijk met logopedie. Ook was de afspraak bij de KNO-arts verplaatst van december naar januari, dus daar was ik ook wel erg nieuwsgierig naar inmiddels.
Geen oorontsteking, toch buisjes…
De KNO-arts was ontzettend vriendelijk en Niene ging dan ook graag op de grote stoel zitten met allerlei indrukwekkende instrumenten eromheen. De arts keek in haar oortjes, neus- en keelholte en stelde daarna allerlei vragen. Kwamen we vaak met haar bij de huisarts? Is ze vaak verkouden? Heeft ze vaak oorpijn? Dat is toch het ‘klassieke’ beeld van patiëntjes uit de leeftijdscategorie waar Niene in valt en dat gaf de arts ook aan. Vaak zijn trommelvliesbuisjes het ‘logische’ gevolg bij oorontstekingen die maar blijven komen of nooit meer weggaan. En Niene? Geen oorontsteking, toch buisjes… Er zat vocht achter het middenoor en de arts legde uit dat dit 20% tot 40% van ‘de input’ (het geluid dat de oren bereikt) kan dempen. Buisjes zorgen ervoor dat dit vocht afgevoerd kan worden en dat die input dus verbetert. Hij verwachtte dat ze daarna grote sprongen zou gaan maken, dus wij gingen akkoord met deze ingreep.
Ander kind na buisjes
Geen oorontsteking, toch buisjes… Drie weken later, begin februari, was het al zover. Een paar dagen eerder waren we al naar de preoperatieve screening geweest en kreeg ik een narcosekapje mee om thuis te oefenen. Ook kochten we een boekje om haar voor te bereiden op de operatie. Ik begon hier pas twee dagen van tevoren mee en maakte er geen big deal van. Dat deed ik ook niet toen ik haar de OK in tilde en in de speciale stoel mocht leggen, waardoor de narcose rustig is verlopen en ze ook rustig wakker werd. Naderhand kwam de KNO-arts vertellen dat er flink wat stroperig vocht achter het trommelvlies zat en dat hij verwachtte dat ze nu alles veel duidelijker kon horen. Ze kon dus wat schrikkerig zijn van hardere geluiden of ineens reageren op dingen die ze normaal gesproken niet meekreeg. Van tevoren kreeg ik al wat ervaringsverhalen van anderen, maar ik heb het óók echt zo ervaren: ik heb een ander kind na de buisjes. In positieve zin! Haar woordenschat gaat vooruit, de woorden die ze kende spreekt ze duidelijker uit en het middagslaapje is nog maar 2 à 3 van de 7 dagen nodig. En dan is die operatie nog maar een kleine drie weken geleden… Logopedie blijft voorlopig onderdeel van ons weekschema maar ik ben zó blij dat we toch de stap hebben gezet om verder te laten kijken! En dat de oorzaak met een relatief simpele ingreep te verhelpen was!
Geen oorontsteking, toch buisjes: heb jij hier ervaring mee? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Geef een reactie