Het Consultatiebureau: over meetbakken, gemiddelden en ‘binnen de lijntjes passen’

Confrontatiebureau, consternatiebureau, noem het hoe je het noemen wilt maar bijna iedere ouder in Nederland krijgt er mee te maken: het consultatiebureau. De één gaat trouw naar alle controles, de ander gaat alleen voor de entingen en er zijn ook ouders die de keuze maken om helemaal niet te gaan.

De eerste één of twee bezoekjes van het consultatiebureau zijn bij jou thuis. Als je kindje een week of vier is breng je je eerste bezoekje aan het consultatiebureau. Ik herinner me dit moment nog goed: net 4 weken papa en mama, overweldigd door alle emoties en veranderingen, een soort uitgeputte vorm van onszelf door een chronisch tekort aan slaap, op zoek naar een stukje rust en regelmaat, en als we iets gingen ondernemen dan waren dat voornamelijk uitstapjes zonder tijdsdruk. Het leven met een pasgeboren baby is immers al hectisch genoeg. Dat was me met het maken van de afspraak blijkbaar even ontschoten want onze eerste afspraak op het consultatiebureau was op een ‘niet zo Christelijk tijdstip‘.

Een auto die niet wilde starten, een kinderwagenbak die dus met spoed nog opgemaakt moest worden, al dravend in de richting, vraag me niet hoe maar we zijn uiteindelijk voor onze eerste afspraak op het consultatiebureau aangekomen. We verontschuldigden ons diep voor het feit dat we te laat waren. De dame achter de balie keek ons kort aan en zei dat we toch nog niet aan de beurt waren. Dus, er is niks mis met op tijd zijn maar iets later is absoluut niet erg want het loopt daar toch negen van de tien keer uit.

Dan, kleertjes uit om te meten en te wegen. Als kersverse ouder is dit nog best wel een dingetje, dat aan- en uitkleden van je newborn. De meeste kindjes vinden het ook niet echt amusant, dat aan- en uitkleden en zetten het op een brullen. Trek je kleine dus makkelijke kleding aan. Ons dametje had een über-schattig pakje aan maar wel eentje met duizend-en-één knoopjes. En ooh ja, trek zelf een beetje luchtige kleding aan. De kachels staan vanwege al die mini’s namelijk op standje sauna en als je dan een über-schattig pakje met duizend-en-één knoopjes aan moet krijgen bij een brullende baby dan loopt het zweet je al snel over je rug.

Het daadwerkelijke meten en wegen zelf is ook wel een bijzondere aangelegenheid. Het meten doen ze in een meetbak; hoofdje tegen het schotje aan en dan proberen ze de beentjes recht te trekken (duwen?) om zo een beeld te krijgen van de lengte van je kindje. Klinkt niet echt 100% waterdicht en dat is het ook niet. Zo is onze oudste dochter tussen twee afspraken in een keer een centimeter gekrompen (ja, bijzonder, vond ik ook al) en werden de beentjes van mijn tantezeggertje een beetje krom gedrukt ‘omdat hij anders niet binnen de lijntjes zou passen’.

Over binnen de lijntjes passen gesproken, consultatiebureaus werken met gemiddelden. Ze zijn gek op kindjes die de gemiddelden volgen. Mijn kindjes doen dat niet echt (lees: echt niet). Natuurlijk was ik daar met name in het begin wel eens een beetje onzeker over maar echt zorgen heb ik me nooit gemaakt. Toen de pas afgestudeerde arts me vroeg of Elin, toen een maand of zes oud, al van rug naar buik rolde en ik haar liet weten dat ze dit nog niet deed, wist ze me trots te vertellen dat dit ook pas met zeven maanden hoefde. Ik heb haar schaapachtig aangekeken en gezegd dat ik het aan Elin door zou geven (die heeft gek genoeg niet geluisterd, ze deed het pas met negen maanden).

Dan heb je nog allerlei testjes die ze op verschillende leeftijden mogen laten zien. Omrollen, blokjes aanpakken, blokjes stapelen, door een brandende hoepel springen…Nee, even serieus. Natuurlijk zijn ook hier gemiddelde leeftijden voor (behalve dan voor die brandende hoepel misschien) maar het zijn niet voor niets GEMIDDELDEN. Onze kinderen zijn vrij laat met ‘de grote mijlpalen‘ als rollen, kruipen en lopen. Elin moest volgens een van de artsen maar eens naar de fysio omdat ze met achttien maanden nog niet liep en omdat het aan haar voetjes te zien ook nog wel een maand of drie kon gaan duren. Ik heb me nog altijd afgevraagd wat er dan zo bijzonder was aan haar voetjes want letterlijk een week later liep ze alsof ze nooit anders had gedaan. En zeg nou zelf, het zou toch saai zijn als ieder kindje het precies volgens het boekje zou doen? Dan zou je kunnen zeggen: “ooh, volgende maand krijgt ze haar eerste tandje” of “ah, ze is morgen 14 maanden dus morgen gaat ze lopen“. Juist die ontlading als een kindje op een onverwacht moment iets nieuws doet is zo geweldig!

Nou goed, al met al moeten we natuurlijk wel onthouden dat een consultatiebureau er niet is om ons te pesten of te testen (al voelt het soms wel een beetje zo). Het gaat uiteindelijk om het welzijn van je kind en voor mij persoonlijk is het consultatiebureau daarin een prima hulpmiddel. Ik heb alleen wel geleerd om dat wat ze zeggen toch vooral goed te filteren en dan met name al die cijfertjes en gemiddelden. En daarbij, ik vind mijn kinderen toch bovengemiddeld geweldig mooi en perfect. Daar heb ik geen consultatiebureau voor nodig!