Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Christy is 40 weken zwanger als haar vliezen breken. Gelijk is duidelijk dat haar baby in het vruchtwater heeft gepoept, waardoor ze in het ziekenhuis moet bevallen. Dit verloopt helemaal niet volgens het boekje en Christy belandt op de OK. Lees het heftige bevallingsverhaal van Christy.

Zwanger van onze eerste. We wisten al dat het een zoon zou worden, een stamhouder: hoe fantastisch! Na een zwangerschap vol kwaaltjes (misselijkheid, maagzuur, vocht vasthouden) en veel bekkenpijn kwam het einde in zicht. Ik kon niet wachten! Inmiddels was ik 26 kilo zwaarder (bijna de helft van mijn startgewicht!) en ik kon amper nog iets doen van de bekkenpijn. Ik heb eerder moeten stoppen met werken en jemig, wat was ik toe aan bevallen en om dan eindelijk van die pijn af te zijn! Mijn uitgerekende datum, 30 mei, ging gewoon voorbij en de dagen daarna helaas ook…

Op 2 juni hadden we een barbecue gepland staan bij mijn schoonouders. Ik lag nog even te rusten op bed, draaide me om om op te staan en pats! Vliezen gebroken. Ik ben als een malle naar de badkamer gewaggeld, heb er een emmer bijgepakt en ja hoor, donkergroen vruchtwater. De baby had in het vruchtwater gepoept! Op datzelfde moment besefte ik dat de baby nog niet was ingedaald, dus moest ik plat liggen als mijn vliezen zouden breken. Snel handdoeken meegegrist, die op bed gelegd en daar ben ik plat gaan liggen. Mijn man sprong nog even snel onder de douche terwijl ik de verloskundige belde. Die was er 20 minuten later. Ik had lichte krampjes, inderdaad meconiumhoudend vruchtwater en zodoende werd ik ‘medisch’. Ik mocht samen met mijn man naar het ziekenhuis.

sam 4797

Daar aangekomen gingen we stiekem via de personeelsingang naar binnen. Ik wilde niet dat ik collega’s tegen zou komen onderweg naar de kraamafdeling. Ik werd gelijk aan de CTG gelegd, waarop te zien was dat ik amper weeënactiviteit had en dat de kleine het goed deed. Als ik morgen nog geen weeën had, gingen ze inleiden. Ik mocht nu blijven slapen en mijn man gelukkig ook. Ik weet nog goed dat mijn moeder me op het hart drukte om nog wat slaap te pakken als de bevalling begon.  Rond 00:00 uur lag mijn man gestrekt op de stretcher te slapen en ik, vrij nerveus, probeerde ook maar te gaan slapen. Dat heb ik gedaan, want door die eerste weeën heb ik gewoon heen kunnen slapen. Warempel, om 01:00 uur kwam de eerste wee!

Mijn moeder had geen gelijk, ik heb geprobeerd verder te slapen, maar elke keer als er een wee kwam moest ik uit bed. Ik liep een rondje tot de wee weg was en dan ging ik weer liggen. Slapen is die nacht niet meer gelukt, manlief wel want die snurkte overal doorheen ;) Om 03:00 uur heb ik de verpleging gebeld dat het echt begonnen was. Ik werd weer een half uur aan de CTG gelegd en dat was allemaal goed, dus we wachtten af. Om 06:00 uur heb ik mijn man gewekt en werd ik voor de eerste keer getoucheerd. Ik zat op 2 centimeter ontsluiting, voor mijn gevoel schoot dat nog niet echt op. Om 08:00 uur zat ik op 4 centimeter en om 10:00 uur op 6 centimeter. Om 11:30 uur zat ik, ondanks hevige rugweeën, nog steeds op 6 centimeter en toen koos ik voor een ruggenprik. Gelijk na het zetten hiervan werd ik ook aan de weeënopwekkers gelegd.

Helaas werd de ruggenprik scheef gezet en was alleen mijn hele rechterkant verdoofd. Links helemaal niets, ook niet na meerdere keren ophogen van de pijnstilling. Gelukkig waren de scherpe randjes eraf en was het enigszins te doen. En toen, 24 uur na het breken van de vliezen thuis, had ik om 16:00 uur volledige ontsluiting! Alleen nog geen persdrang… De ruggenprik werd verlaagd en ze namen bloed van het hoofdje van de baby om te kijken hoe hij het deed. Geen pretje, want ondertussen waren de weeën volop aanwezig en de ruggenprik deed nog amper wat. De eerste keer mislukte het ook en ik heb toen behoorlijk gevloekt omdat het nogmaals moest. De uitslag was gelukkig goed, dus we konden wachten tot de persdrang kwam. Vanaf 17:00 uur heb ik al wel een paar keer geprobeerd op eigen kracht te persen, maar dat werd niets dus moest ik nog even afwachten, volop in de weeën.

Die persdrang kwam om 18:00 uur opzetten. Dus daar gingen we. Maar ik moest en zou van de verloskundige van het ziekenhuis per se zelf mijn benen optillen. Alleen met 26 kilo extra, vreselijke bekkenpijn en rugweeën was dat geen doen. Helaas werd ik hier niet in gehoord dus zo goed en kwaad als het ging proberen door te zetten. Na een uurtje persen bleek dat de baby het niet zo leuk meer vond en het vorderde weinig. De hartslag van de baby daalde met elke wee fors tot 80 of zelfs 60 en lager. De kamer liep steeds voller, ik kreeg extra zuurstof via een mondkapje op mijn gezicht en de gynaecoloog kwam erbij. Er werd besloten tot een vacuümextractie. Op dat moment vond ik alles prima, het maakte me niet uit hoe: als dat kind er maar uit gaat!

sam 4766

De blaaskatheter werd verwijderd, de vacuüm erop en persen maar. De gynaecoloog trok ondertussen aan mijn voeteneinde met één voet afzettend tegen het bed en met twee handen aan die vacuüm. Dit hoorde ik later van mijn man, want ik heb niets gezien. Een vreselijk gezicht vond hij dat. Uiteindelijk lukte ook dat niet. Ondertussen bleef de hartslag van de baby dalen dus hij moest er NU uit! Inmiddels had ik 39,5 graden koorts gekregen en stond mijn kamer vol met de gynaecoloog, verloskundigen, arts assistenten, de kinderarts, verpleegkundigen en stagiaires. Ik voelde me diep ongelukkig en heel erg ongerust over de baby! Het laatste redmiddel was een vacuümextractie tegelijk met funduspressie tijdens het persen. Als ik ergens nog nachtmerries over heb, dan is het wel over die funduspressie. Wat een verschrikking. De gynaecoloog trok met alle macht aan het hoofdje van mijn baby, terwijl ik me een ongeluk perste en ondertussen zat er iemand op haar knieën naast mij op bed, vreselijk hard met haar vuisten in mijn buik te duwen. Maar ook nu nog geen baby. De hartslag klom niet meer op en dus was er paniek in de tent…

Het werd een spoedkeizersnede in verband met foetale nood. Ik kreeg weer een blaaskatheter en kreeg weeënremming toegediend. Helaas kreeg ik daarvan ook bijwerkingen: een enorm snelle hartslag en hartkloppingen. Ik dacht dat ik doodging terwijl ondertussen de hele kamer in rep en roer was om alles klaar te maken. Voor ik het wist kon ik nog even snel mijn man een kus geven en renden ze me in het bed naar de lift, naar de OK. Eenmaal daar werd ik onder algehele narcose gebracht en binnen 10 minuten (om 20:10 uur) is onze zoon Tijn geboren. Hij was helemaal blauw, de eerste apgar-score was 3. Hij had ook koorts, maar na wat zuurstof deed hij het top en is hij samen met mijn man naar de couveuse-afdeling gegaan. Uit de kweek (die standaard wordt gedaan bij koorts) bleek dat ik GBS draagster ben en dat ik Tijn helaas ook had besmet. Dus er werd op de couveuse-afdeling direct een infuusje geprikt voor antibiotica. Ik werd uiteindelijk om 21:30 uur wakker op de verkoeverkamer en daar stond mijn man klaar met een foto van ons zoontje.

Uiteindelijk kon ik pas om 22:30 uur naar hem toe en daar had ik dan voor het eerst mijn zoon in mijn armen, onbeschrijflijk! We zijn 4 dagen in het ziekenhuis gebleven, helaas wel apart van elkaar omdat hij op de couveuse-afdeling moest blijven. Ik kreeg zelf ook antibiotica op de kraamafdeling. Inmiddels is mijn zoon een gezonde knul van 7!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Christy! Wat een heftige bevalling en wat zul je je hulpeloos hebben gevoeld. Gelukkig is alles helemaal goedgekomen met jou en je zoon! Helaas is GBS nog steeds erg onbekend, maar op de blog heb ik er al vaker aandacht aan besteed om meer awareness te creëren:

Het pasgeboren zoontje van Katja werd ziek door GBS

De pasgeboren dochter van Marjolein overleed aan GBS

Ik bleek GBS draagster tijdens mijn zwangerschap

De pasgeboren dochter van Mandy werd ziek door GBS

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) of ervaring met GBS vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com