Linda: “Mijn moeder wilde de erfenis ruilen voor een omgangsregeling met mijn kinderen”

Soms krijg ik verzoekje in mijn mailbox: of ik een persoonlijk verhaal wil delen op mijn blog. Linda(*) heeft een heftige jeugd: ze heeft geen contact met haar vader en gaat gebukt onder de mishandelingen van haar moeder. Als jaren later haar grootouders overlijden, blijkt haar moeder zich niet aan de afspraak te houden. Zij wil Linda’s deel van de erfenis alleen uitbetalen als ze er een omgangregeling met Linda’s kinderen voor terugkrijgt… Lees maar mee.

Geen contact met mijn vader

Nog maar een paar maanden oud was ik, toen mijn ouders ging scheiden. Vanaf het moment dat ik groot genoeg was om het te begrijpen, vertelde mijn moeder me altijd dat mijn vader me niet meer wilde zien. Hij had namelijk een nieuw gezin: een nieuwe vrouw en ook een nieuwe dochter. Er was ooit een omgangsregeling getroffen waarbij ik het ene weekend bij mijn moeder en het andere weekend bij mijn vader zou zijn. Maar als het weekend voor mijn vader begon, kwam hij mij nooit ophalen. Daarmee werd als het ware ‘bewezen’ dat hij mij niet wilde zien en daar werd ik als klein meisje ontzettend boos om. Zo boos, dat ik met speelgoed ging gooien in mijn kamer. Het was mij toen al duidelijk: de schuld van dit alles lag duidelijk bij mijn vader. Vanaf dat moment was ik samen met mijn moeder, die na verloop van tijd een nieuwe relatie kreeg. Zodoende kreeg ik een stiefvader en waren wij in de weekenden en tijdens schoolvakanties bij hem. En ondanks dat hij al twee zoons had, was hij precies wat ik wilde: een papa die mij leuk vond! Ik hoorde erbij, ik was net zo goed zijn kind als zijn ‘echte’ zoons en dat gaf me een fantastisch gevoel. Ik had geen contact met mijn vader en was 10 jaar toen hij zelfmoord pleegde.

Steeds meer vragen

Volgens mijn moeder was mijn vaders’ zelfmoord een gevolg van zijn drugsverslaving. Ik kreeg steeds meer vragen over hem: “hoe was hij?” en “waarom kende ik hem eigenlijk niet?“. Mijn moeder reageerde daar altijd geïrriteerd op en het eindigde altijd met: “wat heb jij nou te zeuren? Je hebt toch al een vader?“. Toen we op school bezig waren met het maken van een stamboom en ik mijn moeder vroeg om een foto van mijn vader en zijn ouders, ontplofte de bom. Nee, dit was niet de eerste keer dat zoiets gebeurde, maar het was wel de eerste keer dat ik vreselijk bang was voor haar. Ze ontplofte, schreeuwde iets dat ik niet verstond, sloeg me tegen mijn hoofd en gaf me een trap in mijn buik, waardoor ik achterover met mijn hoofd tegen de muur viel. Het was steeds vaker raak en het werd steeds heftiger. Ze beet me toe dat ik meer aandacht gaf aan iemand die zichzelf had verhangen dan aan haar. De keren dat ze heeft geroepen: “of moet ik mezelf ook van kant maken?!” waren niet op twee handen te tellen. Dat mijn stiefvader inmiddels ook helemaal klaar met haar was, hielp niet echt mee. Hij zei: “ik ga scheiden van je mama, niet van jou. Ik ben er wanneer jij wilt!”. Vanaf dat moment was het thuis echter een hel en mocht ik met geen woord meer over mijn vader reppen. Maar ik had zóveel vragen die ik dus niet mocht stellen, wat ook weer voor veel ruzies zorgde. Het ging van kwaad tot erger en op een gegeven moment was er geen enkel onderwerp meer ‘veilig’. Of ik nu een te laag cijfer op school haalde of geen eten had gekookt terwijl zij dat wél verwachtte: er waren altijd gevolgen…

Mishandeld

De blik die ze had als ze mij aankeek: ijskoud kreeg ik het ervan. Jeugdzorg werd ingeschakeld en je zou toch verwachten dat die mensen wel een bepaald zintuig hebben ontwikkeld. Niets was minder waar: ze wond ze allemaal om haar vinger. Inmiddels waren niet alleen Jeugdzorg, maar ook allerlei andere instanties bij onze situatie betrokken. Ik had inmiddels een vriendje en hij steunde me door dik en dun: of we nu naar de Rechtbank moesten of als ik mijn verhaal kwijt wilde. Mijn moeder maakte ondertussen iedereen wijs dat ik dromen niet kon onderscheiden van de werkelijkheid: dat is een ziekte en bestaat echt. En men geloofde haar. Bovendien was ik een puber en die krijgen al snel het stempel ‘dwars’. Dat ik niet meer thuis kon wonen, was inmiddels wel duidelijk. Maar waar moest ik dan naartoe? Er vonden diverse gesprekken plaats, waarbij één me in het geheugen gegrift staat. Dit gesprek vond plaats bij mijn moeder thuis en was met een hulpverlener van Jeugdzorg én haar stagiaire. Die stagiaire was een jonge meid en kwam heel geïnteresseerd en betrokken over. Ik zat aan de ene kant op een stoel, tegenover mij zaten die vrouw en haar stagiaire en mijn moeder zat weer schuin achter hun. Dus iedere keer als er een vraag werd gesteld, zag ik de blik van mijn moeder al. Ik durfde dus amper te antwoorden en dat maakte de vrouw geïrriteerd. Alles in me schreeuwde: HELP ME! Maar ik durfde niets te zeggen… Ik rende dus huilend naar de keuken om op adem te komen, de stagiaire kwam achter me aan. Ik hoorde mijn moeder in de verte roepen: “kijk, dat doet ze nou altijd! Weglopen als ik met haar probeer te praten!“. De stagiaire zei echter: “ik geloof jou! Ik weet dat jij de waarheid spreekt, ik zie de angst in je ogen. Ik ben vroeger ook mishandeld“.

Niet meer thuis kunnen wonen

Je wilt niet weten hoe opgelucht ik me voelde: eindelijk iemand die het zag! Tot dan toe zei iedereen altijd: “jouw moeder? Die dunne, lieve vrouw?“. Maar schijn bedriegt… Niet alleen op het vlak van mijn moeder, ook dat opgeluchte gevoel was maar van korte duur. De mening van de stagiaire werd namelijk niet op prijs gesteld. Volgens de vrouw van Jeugdzorg maakten haar eigen ervaringen haar beeld troebel. “Vertrouw mij nou maar, ik doe dit al jaren“. Ik kreeg een week de tijd om na te denken waar ik wilde wonen, want dat ik niet meer thuis kon wonen was nu wel meer dan vastgesteld. Ik mocht kiezen: was dat bij mijn tante (de zus van mijn moeder) of bij mijn stiefvader? Die week was zwaar. Er werd me zowel fysiek als verbaal enorm duidelijk gemaakt dat wonen bij mijn stiefvader niet tot de opties behoorde. “Je weet wat er dan gebeurt”, zei ze steeds. Wonen bij mijn tante (en oom) zou echt geen straf zijn, hoor. We hadden een hele goede band, maar ik was bang dat mijn moeder op de achtergrond alsnog de touwtjes in handen zou hebben. Na een week kwam die vrouw van Jeugdzorg en hoewel ik het écht heb geprobeerd, durfde ik het niet aan. Ik koos voor wonen bij mijn tante.

Gevlucht

Alles werd in werking gezet, maar eenmaal bij mijn oom en tante was ik doodongelukkig. Dat lag echt niet aan hen, zij hadden het allerbeste met mij voor, maar ik wilde zó graag naar mijn stiefvader. En dus ben ik gevlucht: mijn vriendje wist ervan. Ik zou de volgende dag niet naar school gaan, maar met de bus naar mijn stiefvader. Onderweg heb ik mijn vriendje nog gezien. Dat gaf mij troost. Eenmaal bij mijn stiefvader, zei ik: “Pap, mama zal je zo wel bellen, maar neem nog even niet op. Ik wil even met je praten, al zul jij me ook wel niet geloven…”. Ik deed mijn hele verhaal en tot mijn grote opluchting geloofde hij mij wel. Hij en zijn huidige vrouw besloten dat ik bij hen bleef. En gelukkig stemden de instanties daarmee in, al stond de politie eerst wel op de stoep. Uiteindelijk heb ik een jaar bij mijn stiefvader gewoond. Met mijn vriendje ging het goed: ik mocht ieder weekend bij hem logeren. Zijn moeder ontving me met open armen, zeker omdat ze meerdere gesprekken mijn moeder had waarna ze dit nogmaals beaamde. Zo fijn: nóg meer mensen die het zagen. Want mijn eigen familie en vrienden geloofden mijn moeders verhaal. Na verloop van tijd woonde ik bij mijn vriendje en zijn ouders en had ook nog een hele fijne band met mijn stiefvader en zijn gezin.

Het echte verhaal

Vanaf mijn 14e ben ik al samen met mijn vriend, inmiddels ben ik 32 en is hij nog steeds mijn droomman. Ik ben zelf moeder geworden: samen hebben we twee dochters van 8 en 5 jaar. Gedurende de jaren heb ik een paar keer geprobeerd om een band met mijn moeder op te bouwen. Gewoon, omdat ik dat graag wilde: een moeder hebben. Ook zat ik nog steeds met vragen over mijn vader en de reden van zijn zelfmoord. Ik ging dus op zoek naar mensen die mij meer zouden kunnen vertellen. In oude fotoalbums stonden namen van mensen die ik niet kende, maar die ik opzocht op Facebook. Op die manier ben ik erachter gekomen wat het echte verhaal is… Mijn vader wilde namelijk niets liever dan contact met mij. Mijn moeder hield hem echter tegen. De weekenden waarin ik bij hem zou moeten zijn, zorgde mijn moeder dat ze de deur uit was met mij. Dat weet ik, omdat een vroegere buurvrouw mijn moeder snel zag weggaan met mij en dan stond mijn vader even later op de deur te bonken omdat hij mij wilde ophalen. In het weekend dat ik dan bij haar zou zijn, hield ze mij voor dat mijn vader weer niet kwam opdagen. Ik kreeg te horen dat mijn vader mij vaak gezien heeft, maar dan op afstand. Zag hij me bijvoorbeeld spelen in de speeltuin zonder dat ik hem zag. Hij zag dan ook de andere ‘vader’ in mijn leven en dat deed hem pijn. Zoveel pijn, dat hij een alcohol- en drugsverslaving ontwikkelde. Hij deed meerdere zelfmoordpogingen, eigenlijk allemaal als schreeuw om hulp. Het ergste is dat mijn moeder van die pogingen wist, maar niets gedaan heeft om dingen recht te zetten. Ze wist wat zijn probleem was: Hij kon niet leven met de pijn. Hij miste mij. Hij wilde zijn dochter. Maar die kreeg hij niet. Tot de laatste keer. Die werd hem fataal. Hij was dood.

Geen contact met oma

Dat mijn moeder dit had kunnen voorkomen en mijn vader mij in zijn leven had moeten houden, maar ervoor koos om dit niet te doen… Ze kan dit nooit meer goedmaken, ook al heeft ze geen greintje spijt. Ik ken mijn vader niet en krijg ook nooit meer de kans om hem te leren kennen. Daarnaast kon mijn moeder ook om het minste agressief worden en dat zorgde ervoor dat ik besloot dat mijn dochters geen contact met hun ‘oma’ hebben. Er is geen ruimte meer voor haar in mijn leven en het is mijn taak om mijn dochters te beschermen, dus verbrak ik nog voordat mijn oudste dochter een half jaar was, het contact met mijn moeder. Mijn dochters kennen haar niet eens. Wat als mijn dochters iets zouden doen wat haar boos maakt? Wat als die kronkel in haar hoofd er nog steeds zit en ze om het minste boos en agressief kan worden? Het is niet veilig dus nee… er is geen discussie mogelijk. Dat heeft haar er niet van weerhouden om het te proberen, hoor… Ze wilde onze meiden zien en heeft zelfs een advocaat in handen genomen om zicht te beroepen op het oma-recht. Dat bestaat echt! Maar gelukkig gold het niet in onze situatie omdat ze geen enkele band met onze kinderen heeft. Het is dus afgewezen, Goddank.

Dan maar geen erfenis

Met mijn opa en oma (de ouders van mijn moeder) heb ik, nadat alles rustiger werd, een hele goede band opgebouwd. Zij zijn altijd speciaal voor mij geweest. Er werd gesproken over de erfenis, mochten zij er ooit niet meer zijn. Ze wilden iedereen gelijk behandelen en besloten daarom dat het hun wens was om hun huis te verkopen en ‘de opbrengst’ te verdelen over hun dochters: mijn moeder en mijn tante. Beiden hebben twee kinderen en mijn opa en oma wilden dat zij hun deel zouden delen met hun kinderen, zodat iedereen evenveel kreeg. Dit was een mondelinge afspraak tussen mijn grootouders en hun dochters. Bij de notaris stond niets over de kleinkinderen vastgelegd, alleen het eerste gedeelte van de afspraak. Nadat mijn opa en oma overleden, deelde mijn tante zoals afgesproken het geld met haar kinderen. Mijn moeder deed dat niet: mijn broertje kreeg zijn deel wel, maar ik niet. Mijn moeder stuurde mij namelijk een mailtje met de voorwaarde die zij stelde. Zij zou mijn deel alleen uitbetalen in ruil voor een juridisch contract waarbij ze een omgangsregeling met mijn dochters zou krijgen. Dat ze het überhaupt heeft gedurfd: mijn grootouders zouden zich omdraaien in hun graf als ze dit zouden weten. Het is namelijk hun geld en het was hun wens dit met onder andere mij te delen. Over het antwoord hoefde ik niet lang na te denken: “Nee, mijn kinderen zijn niet te koop“. Ik werk me nog liever mijn hele leven krom dan dat ik dit zou accepteren. Dan maar geen erfenis: wij zijn gelukkig en dat is alles wat telt.

(*): wegens privacyredenen is een fictieve naam gebruikt.

Wil je reageren op Linda’s verhaal? Dat kan in de comments of via Facebook of Instagram.