Als je rond de 3e maand bekend maakt dat je zwanger bent en een kindje verwacht, kun je je er nog weinig voorstelling van maken. De buik groeit, je kindje trappelt en dan, na negen maanden, komt het moment dat je je kindje voor het eerst ziet. Maar als de kleine er eenmaal is, begint de grote strijd: op wie lijkt hij of zij het meest? 

Disclaimer: lees dit artikel met een korreltje zout ;)

En dat moment is heel bijzonder. Want ook al had ik wel duizend voorstellingen van hoe ons baby’tje eruit zou kunnen zien, de daadwerkelijke eerste kennismaking vond ik magisch. Van te voren vroeg ik me af hoe groot ze zou zijn, hoe haar neusje, oogjes en mondje eruit zouden zien en of ze veel haar zou hebben. Het moment dat ik haar zag, viel alles op zijn plaats. Een soort herkenning, een gevoel van ‘ik wist ergens wel dat je er zo uit zou zien‘. Heel gek! Maar ook heel mooi.

En natuurlijk vraag je je ook wel eens af: ‘op wie zal ze lijken?‘. Maar eerlijk gezegd was dit voor ons geen number one topic als het om onze ongeboren baby ging. Toen ze er eenmaal was, veranderde dat snel. Niet omdat we er zelf zo druk mee waren, maar onze omgeving en kraamvisite des te meer.

Want zodra ons nieuwbakken gezinslid in haar ziekenhuisbedje lag, gingen we mensen bellen. De details over geboortegewicht en -lengte zijn de eerste inzet voor ‘de Grote Vergelijkshow‘. Papa woog máár zoveel bij de geboorte en mama was wel zó zwaar! Nou nou, dat heeft ze vast van haar moeder! Vervolgens buigt iedere bezoeker zich over babylief en velt vervolgens zijn of haar oordeel: die lijkt op (doorhalen wat niet van toepassing is): mama/papa.

Got it from my mama

Zucht! De eerste dagen vonden we het nog te doen, maar we raakten na een tijdje een beetje geïrriteerd bij de zoveelste: ‘oooh ik zie het al! Echt een kleine Erik!‘ of ‘echt een kind van haar moeder!’. Goh, zou best vreemd zijn als het kind op Najib Amhali of Tommie van Sesamstraat zou lijken, is het niet? En in mijn ogen veranderde het beeld bij iedere keer dat ik naar mijn dochter keek: wij antwoordden dus altijd netjes dat ze in onze ogen iets van ons beide had. Een perfecte mix van papa en mama.

Nu Suus bijna negen maanden is, kunnen we er niet meer omheen. De wedstrijd kan beeïndigd worden, de uitslag is bekend. Iedereen die had ingezet op papa: yay! Maar de genen van mama waren even sterk. Het is een mini mix geworden en het is gelukkig geen één op één kopie van één van ons, er zitten heus trekjes van ons beide bij, maar Suus lijkt het meest op papa. Iedereen die had ingezet op mama: jammer joh. Iedereen die überhaupt een gokje had gedaan: it’s enough! Suus lijkt op Suus!

Nog een tip voor als je op kraamvisite bent: schaar je niet onder kamp-mama of kamp-papa. Niets is irritanter dan bezoek dat het uiterlijk van je baby gaat zitten beoordelen. Het lijkt op beide ouders. En het maakt mij niet uit op wie mijn kind het meeste lijkt, want ik hou van haar zoals ze is :D

Oh, for the record: ik maakte me hier ook meermaals schuldig aan ;)

Herken je het bovenstaande? Is het uiterlijk van jouw kind ook een wedstrijd? Ik lees graag je reactie terug in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter!

Liefs Karin

 

 

 

 

Bron: afbeelding