De dag waarvan je wist dat ie zou komen: de dag dat we de box uit onze woonkamer zwaaiden. Weg is ie, het einde van een tijdperk. Wat ik ervan vind? Lees maar mee.
Pronkstuk in de woonkamer
Wat kan ik me het gevoel nog goed herinneren: een groeiende babybuik, een lijstje met benodigdheden en hoppa: naar de babywinkel en speuren op Marktplaats om alles in te slaan! Langzamerhand werd ons huis steeds verder gevuld met babyspullen en dat vond ik geweldig. Op de één of andere manier maakte dat het allemaal veel echter, ook al wisten we bij de zwangerschap van onze tweede natuurlijk veel beter wat ons te wachten stond. Bij mijn eerste zwangerschap was het allemaal nog heel abstract en was het kopen van babyspullen een soort bevestiging dat het écht zo was: we verwachtten een kindje. Toen ik 35 weken was, zette de trotse papa to be ‘m dan eindelijk in elkaar: de box. De box was het pronkstuk in de woonkamer: dankzij een heerlijk zacht boxkleed en een prachtige boxmobiel was dit het plekje van ons meisje op komst. Sjonge, wat voelden we ons er helemaal klaar voor!
Kidsproof interieur
Gaandeweg de jaren hebben de kinderen behoorlijk wat invloed gehad op ons interieur. En dat vond ik voor lange tijd helemaal geen punt. Een speelhoek: leuk! De box: yes please! Kleine stoeltjes, geen nieuwe bank want deze is zo makkelijk af te nemen als ze knoeien, niets breekbaars op de televisiekast: check! Ik vond het allemaal geweldig, maar ik merkte dat ik er tijdens mijn derde zwangerschap een stuk nuchterder in stond. De box werd bij 35 weken naar beneden gehaald, maar ik weet nog dat ik tegen Erik zei dat ik blij zou zijn als we ‘m voorgoed uit onze woonkamer konden bannen. Dat kidsproof interieur was een beetje mijn graadmeter voor mijn rammelende eierstokken en dat de derde ons laatste kindje zou zijn, werd dus dubbel en dwars bevestigd. Ik hoorde niets meer rammelen, haha. Toen Linn een jaar oud was, begon ik met het wegdoen van de eerste babyspullen en dat ging zonder problemen. Op dat moment begon ik met het afsluiten van een fase waar ik heel fijn op terugkijk, maar ik ben nu op een punt waar ik me steeds meer verheug op de fases die nog gaan komen in plaats van terug te verlangen naar wat al is geweest.
De box eruit: olé!
Begrijp me niet verkeerd: ik ben de aanvoerder van ’team box’ en had absoluut niet zonder gekund. Even een was ophangen, de oudste of middelste naar bed brengen voor een middagslaapje of je handen vrij hebben tijdens het koken: de jongste in de box! Wat mij betreft een lifesaver en ik vind het altijd knap als ik lees dat sommige moeders nooit een box gehad hebben. Maar ruim twee weken geleden, tijdens de verjaardag van Niene, haalden we ‘m uit elkaar en ging de box eruit. Definitief, au revoir, tot nooit meer ziens. Ik ben er zó aan toe dat ons huis weer een beetje meer van ons wordt! Er staat nu nog een wandelwagen in de gang en vergeet niet de drie Stokke stoelen aan tafel. Die zullen nog wel eventjes blijven, maar soms kan ik niet wachten tot we ook daar van af zijn. Intussen ben ik weer allemaal interieurplannetjes aan het smeden, dus als er nog iemand een stekje van een geldboom in de aanbieding heeft, dan hou ik mij aanbevolen.
Is de box er bij jou al uit? Hoe sta jij erin qua babyspullen in huis? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Geef een reactie