Een tweede: die doe je er toch gewoon even bij?

Een tweede: die doe je er toch gewoon even bij? Op mijn zwangerschap na was ik in de veronderstelling dat met een tweede kindje alles echt een stuk makkelijker zou gaan. Niets.Is.Minder.Waar. What was I thinking? Slapeloze nachten, uitpuilende wasmanden en ritme? Wat is dat ook alweer?! Lees maar mee!

Voor de tweede keer zwanger

Onvoorstelbaar vind ik het nu, maar toen Suus 8 maanden was, begon het alweer te kriebelen. Een broertje of zusje, dat zagen wij wel zitten. En zo geschiedde: op de eerste verjaardag van Suus kwam ik erachter dat ik voor de tweede keer zwanger was. In tegenstelling tot het tweede kindje (die je er in mijn ogen niet even bij doet), doe je zo’n tweede zwangerschap er wel even bij. Want tijdens die tweede zwangerschap heb ik mezelf er regelmatig aan moeten herinneren dat ik zwanger was. Als ik er al niet aan herinnerd werd omdat ik, tegen alle adviezen in, gewoon achter mijn dreumes aan rende en het aantal rustmomenten op een dag veelal op nul eindigde. Hallo harde buiken! Een zwangere mama op het wekelijkse ZwangerFit-clubje vatte het treffend samen: “als je de eerste krijgt, wil je graag zwanger zijn. Bij een tweede wil je graag een baby“. Rustig aan doen bij een tweede zwangerschap zit er niet in, maar eigenlijk werd ik gewoon keihard voorbereid op het echte werk. Een tweede kindje: die gaat toch makkelijk in het ritme mee? Muahahaha, dacht het niet. Ritme: wat is dat ook alweer? Eerlijk is eerlijk, het is mij wel even flink tegengevallen om de boel weer op de rit te krijgen na de komst van baby nummer twee. Mocht je nog in blijde verwachting zijn: lezen is op eigen risico. Geen fairytails & unicorns in dit verhaaltje, maar de keiharde realiteit. Ik waarschuw je maar even :P

Iets met verwachtingen

Kijk, bij zo’n eerste is alles nieuw. Ik wist totaaaal niet wat ik moest verwachten, kon het me amper voorstellen dat er écht een baby in mijn buik zat. Hoe sprookjesachtig zwanger zijn ook leek, toen het moment eenmaal daar was, was het iets minder rooskleurig. Maar toch ging na de geboorte van onze eerste, het moederen me zo goed af, dat die tweede een logische volgende stap leek. Ik wist nu natuurlijk ALLES van baby’s en zwanger zijn. Iets met verwachtingen dus, want de tweede keer wist ik volgens mezelf al precies hoe ik het straks allemaal zou doen. En toen was baby twee daar en leek het alsof ‘gisteren’, toen de baby nog ín mijn buik zat, zich ergens in een ver verleden had afgespeeld. Onze wereld stond even op z’n kop. Op een positieve manier, dat zeker, maar aan ons om alles weer netjes in het gareel te krijgen en een ‘functionerend’ gezin van vier te creëren. Waar was nu die mama met die grote mond? Die dat varkentje wel even zou wassen? Die was even huilen in een hoekje, want hoewel ze wist dat er slapeloze nachten kwamen, vielen ze best wel tegen hoor. En hoewel ze wist dat de hoeveelheid was zou toenemen, had ze nooit verwacht dat het leek alsof er een drieling was geboren… Iets met torenhoge stapels waar geen eind aan leek te komen.

Gelukkig zijn er ook nog leuke dingen

Nee, zo’n tweede kindje doe je er echt niet even bij. Eigenlijk zegt het woord ’tweede’ het al: na slapeloze nachten staat er ’s morgens een grote broer of zus te wachten om aangekleed, gevoerd, gewassen en gestreken te worden. Je weet niet meer wat voor of achter, onder of boven is, maar ontbijt maken en liedjes zingen zul je! No more lekker terug in je bed kruipen na de eerste fles dus. Ja, je weet dat slapeloze nachten tijdelijk zijn, maar daarom zijn ze echt niet minder zwaar. Ik wist natuurlijk precies hoe ik mijn tweede frummel van de avondfles moest krijgen. Nee, hoe je het bij je oudste aanpakte, hoeft niet te werken voor je tweede kindje. De grap was dat ze ‘m tot twee maanden geleden nog kreeg. Twee kindjes die moeten eten, slapen, knuffelen en wat-al-niet-meer: het kost tijd en mijn eens zo georganiseerde huishouding heeft lange tijd een boel tekenen van chaos vertoond. Had ik bij de oudste na een maand of drie wel weer de touwtjes in handen, heeft dat deze keer zeker een maand of acht geduurd. Wat een klaagzang hè? Gelukkig zijn er ook nog leuke dingen. Dit is waar de fairytales & unicorns hun intrede doen. Want als er één ding is waar ik nooit over getwijfeld heb, is het de hoeveelheid liefde. Ik heb me nooit afgevraagd of ik wel genoeg liefde voor twee kindjes had. En dat bleek gewoon hartstikke waar: die liefde is verdubbeld en ik geniet er, ondanks de volle wasmanden, wallen tot aan m’n ballen, het Olympisch record voor ‘wie het snelst kan douchen‘ en de nog regelmatig voorkomende nachtelijke feestjes, dubbel en dwars van.

Hoe ging dat bij jouw? Deed jij een tweede er wel even bij? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!