Een derde kindje | De afwegingen die we maakten en wat de doorslag gaf

De meest gehoorde opmerking van de afgelopen weken is toch wel: “wow, een derde, dat had ik echt niet verwacht!”. Nee, niet zo vreemd, want ik heb het niet zes weken van tevoren in drievoud aangekondigd ;) Voor velen kwam mijn derde zwangerschap als een verrassing en daarom vertel ik vandaag op de blog welke afwegingen we maakten en wat uiteindelijk de doorslag gaf om het niet bij twee kindjes te laten. Het is nogal een lang verhaal geworden, want er hebben heel wat zaken meegewogen… Lees je mee?

Wanneer de derde

Met twee zware zwangerschappen achter de rug wist ik het zeker: twee kindjes is genoeg voor ons! Hoewel ik de laatste maanden van mijn tweede zwangerschap echt nog goed heb kunnen genieten, was het romantische beeld dat ik ooit van zwanger zijn had, officieel tot het rijk der fabelen verbannen. Hoe mooi die zogenaamde glow ook wordt verkondigd en hoe goed anderen zich ook voelden, ik vond zwanger zijn vooral heel zwaar. Ik leverde twee keer behoorlijk in en had ook naderhand veel tijd nodig om te herstellen. Tussen Suus en Niene in ben ik niet echt top hersteld en dat zat nog vers in mijn geheugen. Ik vond het dan ook best brutaal dat me, nota bene al in mijn kraamweek, werd gevraagd wanneer de derde kwam. Mijn keiharde ‘nee’ weerklonk nog lang na, want ik wist het écht zeker: ik vond het prrrrrima met twee gezonde, vrolijke en af en toe niet zo gezellige dametjes. Ik krabbelde weer op, stortte me op mijn eigen bedrijven en voelde me zo rond de verjaardag van Niene beter dan ik in tijden had gedaan. Dat ging ik dan toch niet meer allemaal op een wankel punt zetten?

Rammelende eierstokken

Die lichamelijke en ook geestelijke ellende wilde ik dus maar wat graag achter me laten. We komen beiden uit een groot gezin en zeiden ooit, voordat we kinderen kregen, dat drie kinderen toch wel een wens, een ideaalplaatje was. Maar ja, dat was nog voordat ik ooit zwanger was geweest en toen ik zwanger zijn nog voor me zag als een hele bijzondere, romantische en heerlijke tijd. Doordat ik het nu welletjes vond, had dat natuurlijk ook invloed op Erik’s wens. Hij was vanaf het begin heel duidelijk: “jij moet het zien zitten en het aandurven, zo niet, dan blijft het bij twee“. Dat vond ik wel heel fijn, want het zou toch vervelend zijn als dit tussen ons in was komen te staan. In de tussentijd werden er links en rechts meer baby’s geboren en dat zorgde natuurlijk voor rammelende eierstokken. Maar ik kon het ook heel goed weerleggen: baby’s blijven forever schattig en dit was vast een chronische vorm van rammel, haha. Iets wat altijd een bepaald moedergevoel zou blijven aanwakkeren, want ik wist toch zeker dat wij het bij twee kindjes zouden laten?! Ondertussen hadden Erik en ik het er steeds vaker over en gingen we ons heel erg storten op de praktische nadelen. Nee joh, drie kinderen is toch niet handig met (vlieg)vakanties en hoe doe je dat dan met de auto? Door die zaken te benoemen, bevestigden we keer op keer dat twee echt goed was. Toch gek dat we er niet over uitgepraat raakten…

Informatie inwinnen

Op een bepaald punt besloot ik de bakken met babykleertjes maar eens op te ruimen. Daar zat ik hoor, lekker emo en ik kon het níét over mijn hart verkrijgen om de babykleertjes weg te doen. Het lukte gewoon niet, ik voelde aan alles dat de tijd er nog niet rijp voor was. Langzaamaan veranderde de inhoud van onze gesprekken. Eigenlijk wilden we toch wel heel graag een derde kindje, maar zagen we heel erg op tegen een derde zwangerschap. Wat als het weer zo heftig zou worden als die vorige twee keer? Het hield me bezig, want vooral de psychische klachten bij de tweede waren écht heavy en ik kan nog ieder moment terughalen hoe ontzettend ongelukkig die zwangerschapshormonen me maakten. Aan de andere kant zagen we na de geboorte van Niene ook hoe snel ik me weer beter voelde, de overtollige kilo’s kwijtraakte en zo goed als herstelde van de bekkenklachten. Ik besloot allereerst een afspraak te maken met de bekkenfysiotherapeut en informatie in te winnen. Wat kon ik doen om alles op bekkengebied zo goed mogelijk voor te bereiden en het risico op klachten te verminderen? Ik kreeg allerlei oefeningen mee en ze gaf me goede adviezen. Een ding was zeker: je kunt het nooit voorspellen, maar er was geen reden om het qua bekken niet te doen. Ook sprak ik met mijn gynaecoloog over de voorgaande twee keizersnedes en de psychische klachten. Ik kreeg groen licht voor een derde kindje en over de psychische klachten kon niemand voorspellingen doen, maar mochten die weer optreden, dan zou ik natuurlijk weer dezelfde begeleiding krijgen als bij Niene. Nu was het aan ons om de knoop door te hakken: lieten we het bij twee of gingen we toch voor een derde kindje?

Niet meer wachten

Vele gesprekken gingen aan ons besluit vooraf. Natuurlijk zei mijn gevoel ‘ja!’, want een derde kindje is het plaatje wat we altijd voor ons zagen. Maar even back to reality kon ik me echt nog heel goed voor de geest halen hoe ik er op sommige momenten doorheen zat en hoe verschrikkelijk slecht ik me voelde tijdens mijn vorige zwangerschappen. Aan de andere kant wist ik ook hoe goed ik er beide keren, en dan vooral de laatste keer, uit ben gekomen en hoe gelukkig ik me voelde toen de zwangerschap eenmaal voorbij was. Daarnaast werk ik nu voor mezelf en dat neemt ook een bepaalde druk weg: geen verantwoording af te leggen aan werkgevers, collega’s en UWV. Natuurlijk zullen er altijd mensen in je omgeving zijn die negatief reageren of, als je toch weer een zware zwangerschap blijkt te hebben, zeggen dat je niet moet zeuren want je hebt er toch zelf voor gekozen? Maar door schade en schande ben ik inmiddels heel wat levenservaring én een dikke huid rijker, dus eerlijk gezegd hebben we dat niet eens in onze overweging meegenomen. Een ding was zeker: we gingen uit van een worst case scenario waarbij ik me héél slecht zou voelen, weinig in het huishouden kon doen en dus weer helemaal rock bottom ging. Dan kan het alleen maar meevallen. Omdat ik best opzag tegen weer een zwangerschap, maar je dat nu eenmaal nodig hebt om een kindje op de wereld te zetten, wilde ik niet meer wachten. Ik zag het niet zitten om bijvoorbeeld een jaar te wachten, me dus nóg beter te voelen en dan vanuit zo’n punt weer helemaal terug te gaan naar het bodempunt omdat mijn ervaringen met zwangerschappen nu eenmaal niet echt positief zijn.

Verrassing!

Wat ook meeweegt is dat zo’n wens niet vanzelfsprekend is. Ook al was ik twee keer makkelijk en snel zwanger geraakt, dat gaf geen garantie voor een derde keer. En stel dat we nu besloten om niet voor een derde kindje te gaan, ook al zei ons gevoel anders, en we zouden over tien jaar met spijt terugkijken en denken: “hadden we toch maar wel…“. Het was vooral aan mij: ik ben degene die steeds ‘inlevert’ want ik ben niet alleen negen maanden zwanger, maar mag er ook nog een flinke herstelperiode achteraan plakken. Ook qua huishoudelijk en alle regeldingen met de kindjes hebben we goed afgewogen of we dit aandurfden. En dan is er nog het puntje ‘seizoen’. De gynaecoloog heeft me op het hart gedrukt om niet tijdens de zomerperiode hoogzwanger te zijn. Zoals je in de blog over de zwangerschapstest hebt kunnen lezen, kwamen daar wat optelsommetjes bij kijken en ben ik nu eind mei uitgerekend: hopelijk zijn er dan nog geen hittegolven in ons land geweest :) Al met al voel ik me tot nu toe, op de misselijkheidsklachten na, goed! De bekkenklachten zijn echt nihil, psychisch gaat het heel goed en stiekem denk ik dat dit nog wel eens de beste zwangerschap kan zijn die ik tot nu toe heb meegemaakt. Het scheelt vast ook dat mijn mindset nu heel anders is: ik heb me voorbereid op het ergste en het valt tot nu toe ontzettend mee. Zwanger zijn is wonderbaarlijk en als je je goed voelt, kan het echt een feestje zijn, maar mijn ervaringen zijn nu eenmaal niet bepaald feestelijk, al zou deze derde keer daar wel eens verandering in kunnen brengen. Ik duim! En ondertussen ben ik heel blij dat we samen dit avontuur zijn aangegaan, ook al was het nieuws van een derde kindje op komst voor velen een verrassing!

Welke afwegingen telden voor jou en je partner mee om wel of juist niet voor (nog) een kindje te gaan? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!

Foto 1: Lisette Lubbers Fotografie