Waarom ik me niet meer zo druk maak om (de mening van) anderen

Jeetje, hoe grijs de wolk was die vorig jaar rond deze tijd boven mijn hoofd hing, zo goed voel ik me nu. Sinds die tweede zwangerschap sta ik sterker in mijn schoenen, heb ik veel minder last van onzekerheden en kan het me echt mijn reet roesten wat anderen van me denken. Waarom ik me niet meer zo druk maak om (de mening van) anderen? Daarover vertel ik vandaag meer! Spoiler alert: dat ging echt niet van de één op de andere dag, maar het is ontzettend bevrijdend om schijt te hebben aan de mening van anderen. Lees je mee?

Queen of roddels

Oké, deze kop is een tikkeltje overdreven, maar toegegeven: ik kon er wel wat van hoor. Een mening hebben over anderen: ik had er altijd ééntje klaar. Ik ging vaak af op eerste indrukken en ook op wat ik van andere mensen hoorde. Zelf deed ik daar ook aan mee, want ik was altijd op de hoogte van de laatste nieuwtjes. Ik sprak niet bewust gemeen over anderen en verspreidde ook geen onwaarheden, maar ik tikte wel net het grijze gebied van roddelen aan: je bent in gezelschap, iemand gooit een balletje op en voor je het weet is het een uur later en zit je nog steeds te lullen over zaken waar je geen reet mee te maken hebt. Been there, done that. Tot ik zelf aan de beurt was: twee zware zwangerschappen, neerslachtig en tegen depressie aan, 45 kilo zwaarder dan bij de start van mijn zwangerschap en óók nog werkloos. Reken maar dat ik regelmatig over de tong ben gegaan en oh, wat maakte die gedachte mij onzeker en wat trok ik mij dat aan.

Wat zullen anderen denken?

“Wat zullen anderen hier wel niet van denken?“, dat was serieus het eerste dat ik dacht toen ik voor de eerste keer, zwanger, mijn baan verloor. Als ik er achteraf op terugkijk, denk ik: “mens, waar maakte je je druk om!“. Wanneer ik in gezelschap was, was ik dan ook druk bezig om mijzelf te verdedigen en in ellenlange verhalen aan het uitleggen wáárom ik nu thuis zat en wat mijn toekomstplannen waren. Want ‘ze‘ moesten weten dat ik écht weer aan het werk ging, hoor! Ik vond inderdaad weer een baan, zo’n 8 maanden na de geboorte van Suus. Ik werkte een tijdje met plezier, tot ik opnieuw zwanger werd van Niene en opnieuw in een achtbaan van klachten, hormonengedoe en ellende terechtkwam. Opnieuw verloor ik mijn baan, wederom zwanger en deze keer écht met mijn ziel onder mijn arm. Maar met een heel groot verschil ten opzichte van de eerste keer: ik kwam sterker uit de strijd. Door schade en schande wordt men wijzer en die uitdrukking kan ik 100% beamen. Als je twee keer door een heftige periode gaat, dan filter je heel gemakkelijk de mensen die wel echt zijn en oprecht met je meeleven en de mensen die niet mét, maar óver je praten. Mijn hele mindset is sinds die zwangerschap veranderd en echt, dat is een opluchting waardoor ik met veel meer zelfvertrouwen door het leven ga. Ik ga je vertellen hoe ik er tegenaan kijk!

Inzicht door psycholoog

Toen ik tijdens mijn tweede zwangerschap op de POP-poli terechtkwam wegens depressieve klachten, kwam ik onder begeleiding van een medisch psycholoog. Uit die gesprekken bleek iedere keer weer dat ik me enorm aantrok wat anderen van mij dachten. De mening van anderen speelde zo’n grote rol in mijn leven, dat ik er serieus buikpijn van kon hebben. Want hoewel ik er niets aan kon doen dat ik me zo neerslachtig en depressief voelde, was ik maar wat bang voor reacties zoals: “wat een onzin“, “je stelt je aan“, “ben je nu alweer werkloos?” of dat anderen zulke dingen over mij zouden rondbazuinen. Gedurende die periode heb ik kort samengevat twee dingen geleerd. Eén: wat anderen over jou zeggen, dat zegt meer over hen persoonlijk dan dat het iets over jou zegt. Mensen die over anderen roddelen, zijn vaak zelf heel onzeker of ontevreden over hun eigen leven. Ze praten negatief over anderen om zichzelf beter te voelen. Best triest eigenlijk. Twee: de meeste mensen zullen het niet eens in hun hoofd halen om jouw te confronteren met deze voorbeeldvragen. Het is toch veel makkelijker om óver iemand te praten dan om mét iemand te praten? Bottom line: dat mensen over me zouden kunnen praten, kon ik niet veranderen, maar wél hoe ik daarmee om ging. Niet iedereen kan me aardig vinden en ik kan niet met alle winden meewaaien, dus ik accepteer het dat dit nu eenmaal niet zo is. Ik kan me er de hele dag druk om maken wat anderen van mij vinden of wat ze wel niet zullen zeggen over me, maar ik verander er toch niets aan. En dus ging ik werken aan ‘me niet meer druk maken‘, me omringen met mensen die wél een positieve bijdrage leveren aan mijn zelfvertrouwen, grenzen stellen en leren om voor mezelf op te komen.

Moet je zelf weten…

Nou, dat was wel een dingetje hoor. In de meest kwetsbare periode van mijn leven, high on hormones, ging ik ‘afkicken‘ van me druk maken om anderen. Het was een klusje en ik viel regelmatig terug. Zo vond ik het erg moeilijk om het van me af te zetten als ik bijvoorbeeld liet weten dat ik niet op een feestje aanwezig zou zijn. Dan was ik bang dat mensen me een afhaker zouden vinden, terwijl ik op dat moment echt kapot op de bank lag na een zware dag met babybuik, bekkenklachten en boevenstreken van de dreumes. Of dat ik me gewoon niet weerbaar genoeg voelde, omdat ik de hele dag al liep te janken zonder te weten waarom. Maar het ging steeds beter. Voor mezelf opkomen kreeg ik ook steeds meer onder de knie en nadat ik dat een keer of twee, drie deed, ging het de vierde keer al vanzelf. Het ontzwangeren heeft er ook een grote bijdrage aan geleverd (zeg maar dag tegen de hormonen), maar sinds een maand of drie voel ik me weer helemaal de oude Karin, alleen nu veel zelfverzekerder. En: ik maak me ook niet meer zo druk over anderen en wat zij allemaal meemaken, in de zin van ‘het grijze roddelgebied‘. Dat wil niet zeggen dat ik geen interesse heb in de dingen die anderen doen, maar zodra het overgaat in roddelen, dan haak ik graag af. Ik hoef niet meer vooraan te staan om te weten wie er nu weer een nieuw huis heeft gekocht, wie er allemaal uit elkaar zijn, dat er iemand vreemdgaat of weet ik veel wat nog meer. Natuurlijk hoor ik die dingen wel aan, maar ik stel me liever neutraal op. Ik ben nu niet ineens een heilige die nooit meer een gesprek achter de rug van een ander voert. Maar ik ben me wel veel bewuster van de gesprekken die ik voer. Uiteindelijk moet iedereen toch lekker zelf weten wat hij of zij doet, zolang ik er maar geen last van heb.

Hoe ga jij om met roddelen? Ben je ook wel eens onzeker over wat anderen van je vinden of over je zeggen? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!