Met ruim 38 weken op de teller bekruipt mij af en toe het gevoel: “drie kinderen, hoe ga ik dat allemaal doen?”. Euhm, lekkere timing wel! Toch durf ik wel te zeggen dat ik er deze derde keer een stuk realistischer in sta en daarom neem ik jullie mee in mijn verwachtingspatroon voor de komende tijd. Ik verwacht dat het ongeveer zó zal gaan. Lees en huiver…
Drie kinderen? HELP!
Zo op het eind van deze derde zwangerschap kom ik in een soort surrealistische tijdsbeleving… Enerzijds is het voorbij gevlogen en lijkt de tijd dat ik kotsmisselijk, met een emmer onder mijn arm op de bank lag te zwelgen in zelfmedelijden alweer een eeuwigheid geleden. Aan de andere kant hebben we sinds week 34 een datum voor de geplande keizersnede en weet ik precies hoeveel nachtjes het nog duurt voordat we baby no.3 gaan ontmoeten. Tenzij ze zichzelf eerder meldt, maar die verwachting heb ik dan weer niet. Die laatste weken: ik beleef ze weer net zo in een waas als de vorige keren. Wetende dat er een life changing event te gebeuren staat, maar je kunt je er gewoon NIET op voorbereiden. De nachtjes tellen lukt héél goed, want slapeloosheid is my new bff sinds een paar maanden. En die nachten, die kruipen voorbij terwijl het tegelijkertijd ook weer heel snel gaat. Ja, ik weet het: het is net zo vaag als ik probeer te omschrijven. Een ding is zeker: sinds een paar weken schiet steeds vaker door mijn hoofd: “Drie kinderen? HELP!“. Ik moet bekennen dat die hele lockdown situatie daar ook niet echt een positieve invloed op heeft gehad. Want daar zit je dan met je goeie gedrag, hoogzwanger en de kids non-stop thuis. Dat was niet bepaald hoe ik het in oktober vorig jaar voor me zag, maar laten we niet klagen want wij zijn gelukkig allemaal nog gezond en inmiddels gaan ze weer twee dagen per week naar de opvang. Tijd om alles voor mezelf op een rijtje te zetten en mijn verwachtingen voor de komende tijd met jullie te delen!
Die doe je er toch gewoon even bij?
Ergens in mijn carrière als moeder ben ik dat rooskleurige plaatje van zoete baby’s, goed luisterende grote zussen en uitgeslapen, nooit ruziënde papa’s en mama’s kwijtgeraakt. Oh, wat zag ik het toch allemaal bleu toen ik hoogzwanger was van onze eerste. Daar lag ik, Netflixend op de bank en gut, wat had ik het zwaar… Break erop! Met terugwerkende kracht lach ik mezelf uit, want Netflixen? Gewoon, overdag? Veel meer dan voor de honderdeneerste keer Casper en Emma die op zoek zijn naar één of ander knuffelkonijn of een irritant mopshondje met een muis die ‘Pieper’ heet, komt er hier tegenwoordig niet voorbij. Daarnaast is het bij zo’n derde zwangerschap überhaupt bijna onmogelijk om overdag een rustmomentje te pakken, tenzij vaders een dagje thuis is. Eenmaal zwanger van de tweede was ik in de veronderstelling dat met een tweede kindje alles echt een stuk makkelijker zou gaan. Niets. Is. Minder. Waar. Onze wereld stond, weliswaar op een positieve manier, volledig op z’n kop en we moesten weer een ‘functionerend’ gezin van vier proberen te creëren. Viel dat even tegen… Want zo’n tweede, die doe je er toch gewoon even bij? Dat schatte ik dus verkeerd in en ik was even huilen in een hoekje, want ook deze baby sliep ’s nachts niet door, grote zus meldde zich op legendarisch vroege tijdstippen om aangekleed, gevoerd, gewassen en gestreken te worden en wij wisten niet meer wat links of rechts, voor of achter, onder of boven was. Maarrrrr liedjes zingen en ontbijt maken zul je. Laten we zeggen dat deze ervaring mijn verwachtingspatroon voor baby no. 3 behoorlijk gevormd heeft. Nee, deze keer ben ik voorbereid. Niks geen romantische beelden, dan kan het alleen maar meevallen!
Never ending wasmand
Laten we beginnen met het puntje waarvan ik verwacht dat het een dagtaak gaat zijn, voor zover het dat nu al niet is… Die never ending wasmand: de bodem van dat ding leek na de komst van de tweede wel verdwenen, alsof er een drieling was geboren. Ik hou mijn hart vast voor wat er nu gaat komen. Van trilogie naar 26-delige reeks, zoiets? Die was doet niemand er ‘even’ bij en ik spreek uit ervaring als ik zeg dat negeren ook niet helpt, want er zijn nog steeds geen kaboutertjes die die pleurisstapel aan hydrofiele doeken, slabbers en ondergescheten rompers stiekem voor je doen. Je leest het: ik verwacht een hoeveelheid was waar niemand jaloers van wordt. Ik hoef in ieder geval niet bang te zijn dat ik me ga vervelen ;)
Zeg maar dag tegen ‘me-time’
Verveling is sowieso een tak van sport die ik voorlopig vast niet zal beoefenen… Nee, in tegenstelling tot de vorige keren leef ik niet in de illusie dat ik na de komst van onze derde dochter op een random avond op de bank zit en denk: “wat zal ik nu eens gaan doen?“. Het wordt eerder kiezen tussen de was en een andere much needed huishoudelijke taak. Als ik in de eerste maanden tegen een uur of 14.00 mezelf heb aangekleed en mijn tanden zijn gepoetst, dan vind ik dat al een applausje waard. En één keer per week mijn haar wassen zal mijn nieuwe beauty routine worden. Scheelt dat ik al verkering heb ;)
Roze wolk
Die heerlijke babybubbel, het niet-te-negeren geluksgevoel en de inner peace die je zou moeten voelen vanaf je kraamweek tot ver daarna? Het plaatje van de roze wolk speelde een grote rol in mijn verwachtingspatroon bij die eerste zwangerschap, maar ik ben ‘m niet echt tegengekomen. In plaats daarvan had ik een pijnlijke buikwond, lekkende boobs en het gevoel alsof ik geen idee had wat ik aan het doen was. Overweldigend en dat is nog een understatement voor hoe ik mijn eerste babyavontuur aanging. Bij numero 2 was die verwachting al iets lager en nu weet ik: het mag er allemaal zijn. Natuurlijk zijn er moeders die zich vanaf de start als een vis in het water voelen, ik ken ze alleen niet. In plaats van in serene rust op een wit opgemaakt bed in je negligé met een genoegzame glimlach turend naar je baby, zat ik me met stuwende tieten, kraamtranen en een vogelnest op m’n hoofd af te vragen waar dat geluksgevoel nu bleef. Lekker als je dat direct ervaart, maar ik heb ervaren dat dat ‘uit balans’ gevoel erbij hoort en dat het allemaal even tijd nodig heeft om te landen. Komt wel goed, schatje!
Mommy knows best
Dat gevoel van geen idee hebben wat ik aan het doen was, kwam voornamelijk omdat ik natuurlijk geen idee heb hoe het zou zijn met een baby. Al doende leert men en al doende leer je vertrouwen op je moedergevoel. Bij nummer 2 voer ik daar blind op, want mommy knows best. Liet ik me bij de eerste nog eindeloos adviseren en vertellen hoe ik mijn kind moest (op)voeden, was daar na de tweede absoluut geen ruimte meer voor. Zo onzeker als ik was, zo zelfverzekerd ben ik nu over mijn mom skills. Eerlijk? Dat is een geweldig gevoel: vertrouwen op mezelf en dat ik echt wel weet waar mijn kind behoefte aan heeft. Het is qua verwachtingen dus niet alleen maar kommer en kwel: ik heb de verwachting dat dit bij ons derde meisje nóg sterker zal zijn en eerlijk gezegd heb ik daar vet veel zin in. Niets is fijner dan in de weer zijn met je baby zonder onzekerheden. Ik wens het iedere mama toe!
Het is een fase
Ondertussen ben ik dus flink aan het aftellen. Met ruim 38 weken op de teller kan het niet lang meer duren en dat besef kickt regelmatig in. Ja, het wordt druk en chaotisch, inclusief hormonale jankbuien en doorbikkelen op weinig slaap. Maar hé: het is een fase, net als alle fases die er nog gaan komen. Waarschijnlijk ben ik pas weer ‘bij’ met de was als de kinderen uit huis zijn, plakt de vloer hier forever, blijft slaaptekort voorlopig een vast item op onze agenda en weet ik niet wanneer ik mijn wenkbrauwen weer zal verven of dat het er überhaupt in zit om het gevoel van verveling in de komende jaren te ervaren. Ik ben helemaal niet zo’n cliché type, maar ik weet wel zeker dat het allemaal de moeite waard gaat zijn en dat ik er ontzettend van ga GENIETEN! Al sla ik een all-inclusive weekje Malediven ook niet af. Alleen please!
BENIEUWD NAAR DE UITKOMST? LEES HIER VERDER!
Drie kinderen: ik kan het! Toch? Ik ben héél benieuwd naar jouw ervaring… Hoe was je verwachting en wat was de realiteit? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Hier ook 3 kids, 3 jongens. Ik vond van 1 naar 2 echt easy, scheelt ook dat nummer 2 een heel makkelijke baby was. Van 2 naar 3 zette juist weer alles op zn kop! Met een kersverse baby en slapeloze nachten naar school brengen en halen vd oudste, middelste had op de peuterspeelzaal weer net andere tijden en nummer 3 was een slechte slaper, dus als hij eens sliep, was ik alleen maar bezig om die andere 2 stil te houden beneden.
Inmiddels zijn ze 8, 5 en 2 en gaat alles een heel stuk makkelijker, is er wat me time af en toe, en slapen we weer gewoon.
En als ik die 3 musketiers dan samen zie spelen en lol hebben, goud waard!