Drie keer een keizersnede: mijn ervaring

Van een overweldigd gevoel en controleverlies, via met-volledige-ontsluiting-naar-de-OK tot een geplande datum om naar toe te leven. Ik kreeg drie keer een keizersnede en vertel vandaag over mijn ervaringen en hoe ik hierop terugkijk. Lees je mee?

Keizersnede ervaringen

In het verleden heb ik al uitgebreid geschreven over mijn keizersnede ervaringen. Sinds Linn’s geboorte in mei 2020 heb ik echter nog niet geschreven over mijn kijk op en ervaring met drie keer een keizersnede. Een ding is zeker: als je me tijdens de zwangerschap van Suus had gezegd dat dít mijn verhaal zou zijn, dan had ik je waarschijnlijk keihard uitgelachen. Ik was namelijk nog volop in de veronderstelling dat ik het helemaal in de hand zou hebben. Daardoor kwam het allemaal extra rauw op mijn dak toen het compleet anders liep dan het scenario dat ik in mijn hoofd had. Het was tevens een goede leerschool en zorgde ervoor dat ik er de tweede keer totaal anders in stond. Een bevalling laat zich over het algemeen niet plannen, in mijn geval zéér zeker niet. Nouja, op die laatste na dan, want dat was wel een geplande keizersnede… Ik zal bij het begin beginnen en vertellen hoe ik terugkijk op de drie keizersnedes die ik heb gehad.

Gevoel van controleverlies

Allereerst wil ik aangeven dat ik niet meer enorm in detail ga treden, maar linkjes (roze gekleurd) toevoeg. Als je daarop klikt, kom je bij het bijbehorende bevallingsverhaal (mits je daarin geïnteresseerd bent natuurlijk). We beginnen bij mijn bevallingsverhaal van Suus: ik was 39 weken en een dag zwanger toen ik werd ingeleid. Lang verhaal kort: ik hield enorm veel vocht vast, mijn bloeddruk was al een tijdje te hoog en ik voelde me enorm slecht. Ik kon gewoon écht niet meer en daarom startten we met een inleiding. Helaas ontwikkelde ik zwangerschapsvergiftiging, liep nog verder vol met vocht en kwamen er wel hele pijnlijke en uitputtende weeën, maar geen ontsluiting. Ik ben 3 dagen bezig geweest en strandde met 3 centimeter ontsluiting, een heel gat in mijn geheugen en een baby met een wegvallende hartslag op de OK voor een spoedkeizersnede. Op dat moment was dat één grote opluchting, maar toen ik anderhalve dag later uit bed ‘mocht’, kon ik alleen maar huilen. Het gevoel van controleverlies en ‘wat is mij nou overkomen’ overheerste. Toch relativeerde ik het ook al snel weer: ik moest immers blij zijn met het feit dat er een gezonde baby in de wieg lag en me maar gewoon weer op de toekomst richten. Dat lukte prima, totdat ik zwanger raakte van onze tweede dochter.

Natuurlijke bevalling na een keizersnede

Tijdens de zwangerschap van Niene zat ik mentaal niet lekker in mijn vel. En dat is nog een understatement, want ik zat op het randje van een depressie. Ik kreeg daar gelukkig professionele hulp bij en in het derde trimester voelde ik me stukken fijner. Ik keek erg uit naar de ontmoeting met ons tweede kindje, maar zag ook enorm op tegen de bevalling. Sterker nog: ik was gewoon doodsbang. De gebeurtenissen rondom Suus’ geboorte stonden me nog vers in het geheugen en ik was als de dood voor nog een keer zo’n controleverlies. Ik schatte op dat moment in dat als ik wéér door moest naar de OK, ik echt totaal zou kunnen gaan flippen als ik eenmaal op die operatietafel lag. Met alle gevolgen van dien: ik was echt bang dat ik dan onder narcose zou worden gebracht en dat wilde ik absoluut voorkomen. Daarom heb ik een EMDR-sessie gehad en dat was de beste keuze ooit. Ik zou een natuurlijke bevalling na een keizersnede proberen, maar het liep anders. Met 10 centimeter ontsluiting gingen we alsnog naar de OK voor een spoedkeizersnede, maar deze keer was de ervaring zóveel beter! Ik denk dat dat er vooral mee te maken had dat ik a) mijn trauma een plekje heb kunnen geven vóór de bevalling, b) zeer professioneel en betrokken begeleidt werd door het zorgpersoneel en c) veel beter wist wat ik kon verwachten. Een soort been there, done that gevoel waardoor alles veel minder heftig op me af kwam.

LEES OOK: EERSTE KEER KEIZERSNEDE, WAT BETEKENT DAT VOOR DE TWEEDE BEVALLING?

Geplande keizersnede na twee spoedkeizersnedes

Bij de nacontrole van de tweede keizersnede werd verteld dat als ik nogmaals zwanger zou raken, ons derde kindje sowieso weer met een keizersnede geboren zou gaan worden. Op dat moment was ik totáál niet bezig met een derde kinderwens, maar toen Niene anderhalf was raakte ik zwanger van Linn. Was ik bij Niene echt maandenlang in onzekerheid (wel of geen natuurlijke bevalling?), was er nu alleen maar rust. Echt, wat een heerlijkheid was dat! Geen twijfels, geen groei-echo’s die uitsluitsel moesten geven, geen enge scenario’s en risico’s om af te wegen, maar alleen maar duidelijkheid. Ik vond het zó fijn dat dit vanaf de eerste afspraak bij de gynaecoloog een gegeven was, dat heeft me heel wat uurtjes piekeren bespaard. Toen het moment eenmaal daar was, heb ik alles ontzettend helder en bewust kunnen meemaken. Ik heb heel goed om me heen gekeken terwijl ik op de operatietafel lag. Hoeveel personeel er aanwezig was, welke apparatuur er stond en hoe groot de ruimte was: dit soort ‘details’ kon ik me niet meer voor de geest halen van de vorige keren. Nu maakte dit het plaatje helemaal compleet. De geplande keizersnede na twee spoedkeizersnedes was voor mij een fantastische hekkensluiter en de beste ervaring van de drie.

Gevoel van falen door keizersnedes

Het gevoel van falen door keizersnedes is iets waar ik regelmatig over lees. Na de geboorte van Suus heb ik dit wel even gevoeld, maar ik zette mijn gevoel over de hele gebeurtenis al snel ‘uit’. Na de geboorte van Linn is wel even door mijn hoofd geschoten: ‘als ik dit vooraf had geweten, had ik dan bij Niene ook voor een geplande keizersnede gekozen?’. Toch heb ik achteraf geen spijt en kijk ik nog steeds ontzettend goed terug op die bevalling en dat ik de natuurlijke geboorte een kans gaf. Ook al belandde ik met volledige ontsluiting op de OK… Op dat moment was ik namelijk zó nieuwsgierig naar een vaginale bevalling en wilde ik dit heel graag proberen en ervaren. Ja, ik heb urenlang in de weeën gezeten, volgens velen had ik ‘voor niets’ al die pijn geleden. Maar voor mij was het op dat moment niet ‘voor niets’. Dat hele proces van vliezen breken, weeënopwekkers, urenlang weeën wegpuffen, een ruggenprik tegen de pijn en hopen dat het voldoende vorderde: dat was precíés was ik op dat moment nodig had om bevestigd te krijgen dat mijn lichaam het heus wel kon. Dat klinkt misschien heel raar, maar ik was best wel in jubelstemming na de geboorte van Niene. Ik was zó trots dat ik die 10 centimeter had behaald en dat ben ik nog steeds. Het lag dus niet aan de morfine ;) Al met al ben ik na drie keer een keizersnede helemaal oké met deze manier van bevallen. Ja, bevallen: ik zie een keizersnede net zo goed als een bevalling als via de vaginale weg. Het een is niet minder of meer ten opzichte van het ander: je wordt er tenslotte moeder door!

Herstellen na drie keer een keizersnede

Een van de dingen die zeker veel indruk op me hebben gemaakt, was het herstellen na drie keer een keizersnede. Al doende leert men, want toen ik bij Suus van de OK werd gereden, vond ik het echt perfect! Geen centje pijn, de baby was er en alles leek goed te gaan. Dat dit mede mogelijk werd gemaakt door de ruggenprik die nog zat en de extra morfine, realiseerde ik me op dat moment helemaal nog niet. Het besef wat een keizersnede eigenlijk inhield, kwam pas na anderhalve dag. Het moment waarop ik uit bed mocht en mezelf naar de douche sleepte: ik heb nog nooit zó lang over een stukje van 4 meter gedaan. Op mijn benen staan leek onmogelijk, de wond schrijnde als een malle en ik had het gevoel alsof mijn buik bij de minste beweging open zou kunnen scheuren. Ik voelde me lamlendig, ‘dit komt nooit meer goed’ en nam met terugwerkende kracht al mijn uitspraken en gedachten terug over ‘een keizersnede is de makkelijkste weg’. Tot dan toe dacht ik daar namelijk echt zo over, maar karma is a bitch. Zo, ik heb mijn lesje wel geleerd maar ik leerde óók dat het de eerste dagen flink afzien is, maar daarna gaat het echt beter. En het komt goed. Al zijn er wel een aantal dingen die je écht niet moet doen… Daar heb ik ook van geleerd!

Herstel na keizersnede: mijn ervaring

Mijn ervaring is dat eigenwijs zijn niet bepaald meehelpt in je herstel na een keizersnede. Ik was dat na de eerste namelijk wel en wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. Zo was ik van mening dat ik prima zonder middagdutjes kon, wilde ik na 2 weken alweer aan de wandel en stond ik rustig op een stoel om felicitatiekaartjes op te hangen. ’s Avonds deed mijn buik ontzettend veel pijn maar ik deed niets uit op de signaaltjes die mijn lichaam me gaf. Ik nam geen rust, denderde maar door en na 3 weken verliet ik de huisartsenpraktijk met een recept voor wondgazen en een flinke waarschuwing. Ik moest absoluut rusten en de wond goed in de gaten houden, want er kwam allerlei troep uit en als het de verkeerde kant op sloeg, zouden ze het opnieuw open moeten maken en spoelen. Nou, je snapt dat ik toen wél wilde luisteren. Ik knoopte het zelfs zo goed in mijn oren, dat ik me bij de tweede kraamweek als een ‘luie donder’ heb gedragen. Middagdutjes: check! Huishouden aan man en kraamzorg overlaten: check! Weinig lichamelijke inspanning tot nacontrole: check! Dat herstel verliep dus een stuk voorspoediger. Het herstel na de derde keizersnede was echter een ander verhaal.

Het herstel na de derde

Hoewel de derde keizersnede qua ervaring de beste van de drie was, duurde deze ook het langst. Door verklevingen en littekenweefsel waren ze een uur en een kwartier bezig van start tot einde. Ik ging fit en opgewekt de keizersnede in, had van tevoren natuurlijk geen weeën gehad en was redelijk uitgerust. Toch voelde het ook deze keer alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden, had ik van alle drie de bevallingen nu het meest en het langst extra pijnstilling nodig en heb ik de meeste napijn gehad. Logisch: er was natuurlijk al twee keer in mijn buik gesneden en ze wilden graag netjes werken, dus dat kostte meer tijd. Het herstel na mijn derde keizersnede kostte ook meer tijd en hoewel ik me er van tevoren op had ingesteld, viel het stiekem toch tegen. Vooral omdat het deze keer bijna 4 maanden heeft geduurd voordat de wond definitief dicht en droog was. Ik heb deze keer echt goed mijn rust genomen en niets overhaast, maar alsnog had ik na afloop van Erik’s vakantie wel grotendeels de kinderen alleen en dat bleek wel veel te vergen. Regelmatig buikpijn, een wond die steeds opnieuw opspeelde en een buik die nog lange tijd opgezwollen bleef: deze ervaring was wel anders dan na de andere keizersnedes. Al met al zag ik wel verbetering, maar zeer langzaam en dát had ik stiekem niet verwacht. Ik heb er deze keer wel zo’n 8 à 9 maanden over gedaan om op een niveau te komen dat ik weer buikspieroefeningen kon doen zonder pijn, na nummer één en twee was dat na 4 à 5 maanden. Wat ik wel erg fijn vond, is dat ik bij deze derde precies wist wat ik wel en niet kon doen en verwachten. Op mijn zij slapen met een kussen onder/tegen mijn buik, lopen/lachen/hoesten met een kussen of doek tegen mijn buik gedrukt, slapen met een hydrofiele doek of scheurlinnen tegen de wond en maximaal één keer per dag de trap op naderhand. Na drie keer een keizersnede kan ik mezelf wel ervaringsdeskundige noemen en hoewel het echt tegenviel, wist ik ook dat het goed zou komen en dat ik er even doorheen moest.

Positief terugkijken op mijn bevallingen

Al met al sta ik nu een stukje verder van mijn ervaringen af en mindert de heftigheid ervan ook weer. Daardoor kan ik positief terugkijken op mijn bevallingen. Ik heb niet zo’n fijne eerste keizersnede gehad, maar heb daar gelukkig wel professionele begeleiding bij gekregen. Daardoor zijn mijn tweede en derde keizersnede wél heel mooi geweest om mee te maken en dat is zo waardevol voor mij. Na de eerste stond een keizersnede voor mij gelijk aan controleverlies. Doordat ik andere inzichten kreeg én open was over mijn gevoel naar zorgverleners, merkte ik dat er wél heel veel oog voor de zwangere is en dat er wel onderdelen zijn waar je zelf over mag beslissen. Daarom hoop ik dat vrouwen die nog een keizersnede in het vooruitzicht hebben en dit lezen, zich realiseren dat ze dit allemaal bespreekbaar mogen maken bij hun gynaecoloog. Het gaat om de geboorte van je kind, een once in a lifetime experience en hoewel ik óók de ervaring heb dat een keizersnede met grote spoed moet worden uitgevoerd en ik alles uit handen moest geven, heb ik gelukkig ook mogen meemaken hoe het anders kan. Een bevalling laat zich in veel gevallen niet voorspellen, maar door je onzekerheden en vragen te bespreken hoop ik dat je een stukje geruster aan dit avontuur begint.

Drie keer een keizersnede: heb jij daar ervaring mee? Hoe vond jij een keizersnede of hoe leef jij er naartoe? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mocht je een vraag hebben naar aanleiding van deze blog, dan mag je me ook altijd een bericht sturen via de contactpagina.