De eerste echo

De eerste wachtweken kropen voorbij, de tijd ging zó langzaam! En toen was het ineens 7 augustus: de dag van de eerste echo… Ik vertel er vandaag alles over!

Dagdromen en doemdenken

Ligt het aan de hormonen of ben ik de enige die er ‘last‘ van had? Ik heb de neiging om uit te gaan van het slechtste scenario. Had ik potverdikkie een dikke vette positieve test in mijn hand waar ik welgeteld een half uur onnoemelijk blij mee was, daar was ie al. De eerste negatieve gedachte: ‘misschien is het niet goed‘, ‘wat als ik toch ongesteld word‘, ‘je zult zien dat het toch misgaat‘… Ik ging van kamertje inrichten, naar scrollen door webshops vol babykleding, naar de gedachte dat het vast niet goed zit. Zo vervelend, maar wel waar. Dagdromen en doemdenken liggen vlak naast elkaar en ik heb veel van beide gedaan de afgelopen weken. Ik kon gewoon niet geloven dat het ons twee (!) keer gegund is om 1): zo snel zwanger te raken en 2): zonder problemen dat eerste trimester door te komen. Dus dekte ik mezelf als het ware in: houdt er maar geen rekening mee dat het deze tweede keer allemaal zo ‘vanzelfsprekend‘ is!

De eerste echo

En toen werd het ein-de-lijk 7 augustus. We hadden de afspraak om 14:15 uur ’s middags, waarom? Echt, die dag leek niet op te schieten! Na de lunch pakten we de wandelwagen in de auto, grote zus Suus ging gezellig mee! Nouja, gezellig: ze miste op deze manier een groot gedeelte van haar middagslaapje, dus ze was niet echt in partystimmung. Tel daar een moeder bij op die strak van de zenuwen staat en u raadt het al: het moest maar snel 14:15 uur worden. Daar zaten we in de wachtkamer van de gynaecoloog. Die liep nog 20 tergend lange minuten uit, maar daarna mochten we naar binnen. Een korte kennismaking en wat medische vragen over de vorige zwangerschap. Daarna wilde ze eerst even een korte echo maken, het moment waar ik al zo lang voor in de spanning zat!

Alles ziet er goed uit!

De spanning gleed van me af toen ik daar lag. Ik had ook helemaal geen gegronde reden om zo gespannen te zijn. Geen bloedverlies, geen historie met een miskraam, maar toch wilde ik eerst weten wat er zich in mijn buik had afgespeeld in de afgelopen 4 weken. Volgens de echo was ik tussen de 8 en 9 weken zwanger, zoals ik ook ongeveer had uitgerekend. Het hartje klopte mooi, alles zag er goed uit en dat is waar we allemaal enorm blij mee zijn!

Er werd een afspraak gemaakt voor over 2 weken: een termijnecho en opnieuw controle bij de gynaecoloog. Ik mocht gelijk even bloed laten prikken voor de checks die ze altijd uitvoeren tijdens het eerste trimester en daarna gingen we weer naar huis. Het blijde nieuws delen met onze familie! Hoe we dit deden, deel ik later nog in een aparte blog.

Herinner jij je nog hoe je je voelde voor en tijdens je eerste echo? Was je ook zo gespannen of had je juist een heel zeker gevoel? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter!