Vandaag vertelt Marjon* haar persoonlijke verhaal. Ze had al wat twijfels of zij en haar partner wel de juiste keuze hadden gemaakt over de basisschool van hun dochter. Dat dit niet zo was, werd pijnlijk duidelijk toen haar dochter urenlang alleen op het schoolplein achterbleef. De juf was haar vergeten… Lees je mee?

Een basisschool kiezen

Toen onze dochter tweeënhalf jaar oud was, moesten wij een keuze maken naar welke basisschool zij zou gaan zodra ze vier jaar werd. Wij kozen voor een openbare school, omdat we het belangrijk vinden dat ze allerlei culturen leert kennen. Het beleid van deze school sprak ons aan en ook de grootte van de klassen had onze voorkeur. Zo zou er van elke groep maar één klas zijn en zouden er niet meer dan 20 kinderen in de klas zitten. Pesten werd niet getolereerd en alles bij elkaar opgeteld voelde het allemaal heel positief en hakten we de knoop door: onze dochter zou over een tijdje naar deze school gaan!

Grote groepen en pestgedrag

Na anderhalf jaar was het dan zo ver: onze dochter werd 4 jaar en mocht naar de basisschool. Ze had er zoveel zin in! De eerste periode ging het goed, maar al snel kwam mijn dochter met verhalen thuis waardoor ik dacht: “waar heb ik haar geplaatst?“. Dit was zo anders dan ze ons anderhalf jaar geleden vertelden. Zo waren groep 1 en 2 te groot, waardoor de instromers niet in de klas konden beginnen en dan maar bij een stagiaire of onderwijsassistente begonnen op een andere plek. Ook vertelde mijn dochter elke dag dat er een meisje uit groep 3 vervelend deed op het schoolplein. Duwen en dat soort dingen, terwijl pesten toch niet getolereerd werd? Ik was al eens een gesprekje aangegaan met de lerares en er zou beter op gelet worden, dus hoopte ik stiekem dat het allemaal van tijdelijke aard was en wilde het verder aankijken. Tot de keuze wel heel snel gemaakt werd door een schokkende gebeurtenis.

aaron burden 25844 unsplash

 

 

Helemaal alleen op het schoolplein

Op een donderdagmiddag kwam ik mijn dochter ophalen van school. Ze kwam huilen op mij af rennen. Snikkend vertelde ze mij: “mama, ik was helemaal alleen op het schoolplein!“. Eerst nog rustig vroeg ik: “hoe bedoel je: alleen op het schoolplein?“. Overstuur vertelde ze: “nou, iedereen ging naar binnen en de juf was mij vergeten!“. “Wat heb je toen gedaan?“, vroeg ik en ondertussen ging mijn hart tekeer. Ze vertelde dat ze bij het raam ging staan en dat de kinderen haar uitlachten. Vanwege het continurooster eten de kinderen tussen de middag een broodje op school, waarna ze nog even buiten mogen spelen. Na het buitenspelen was onze dochter dus niet meegekomen naar binnen en achtergebleven op het schoolplein. Uiteindelijk had een vreemde man haar naar binnen gebracht. Toen ik dit allemaal hoorde, besloot ik eerst om de leerkracht op de man af te vragen of het klopte wat mijn dochter verteld had. Met een bonzend hart ben ik direct naar de juf gegaan. “Mag ik je even iets vragen? Mijn dochter vertelt mij net iets waar ik enorm van ben geschrokken! Klopt het dat jullie haar zijn vergeten op het schoolplein?“. Het antwoord van de juf vond ik het meest bizarre ooit: “Nee, ze heeft haar brood niet helemaal opgegeten, dus ze heeft vast honger!“. Daarna liep ze weg. Ik was nog helemaal onder de indruk van het hele gebeuren, dus besloot om het even te laten rusten en mijn dochter mee naar huis te nemen.

Steeds hetzelfde verhaal vertellen

Eenmaal thuis appte ik mijn moeder en vroeg haar om even langs te komen. Mijn moeder was nog niet binnen of mijn dochter begon: “oma, weet je wat er op school is gebeurd?! Ik was helemaal alleen op het schoolplein!“. Ze vertelde exact hetzelfde verhaal opnieuw en ook toen mijn partner thuiskwam uit zijn werk, bleef ze steeds hetzelfde verhaal vertellen. Kinderen kunnen soms best fantasieverhalen vertellen, maar in dit geval geloofde ik haar echt. En werd ik dus steeds bozer op de leerkracht en haar reactie. De volgende dag heb ik haar thuis gehouden en een gesprek gehad met de directeur. Ik was het vertrouwen in de school helemaal kwijt. Je laat je kind er met een gevoel achter dat het veilig is, dat ze goed op je kind letten en dat ze zeker tellen hoeveel kinderen er in de klas zitten. Gelukkig had die vreemde man goede bedoelingen, maar wat als mijn kind mee werd genomen? En wanneer waren ze er dan achter gekomen? Ik deelde mee dat mijn dochter vanaf volgende week naar een andere school zou gaan. De directeur vond het jammer dat ik niet de mogelijkheid nam om het ‘uit te praten‘. Maar het was dit én de reactie van de juf die ons vertrouwen schaadden. Dát het gebeurd is, was misschien nog tot daar aan toe, maar dat de leerkracht er zo onprofessioneel mee omging, dat stootte mij misschien nog wel meer tegen de borst. Daarover wilde ik nog wel met haar in gesprek gaan, in de hoop dat zij van haar fout zou leren.

aaron burden 60068 unsplash

Naar een andere school

In de tussentijd had ik contact met een nieuwe basisschool. Daar konden we woensdag terecht voor een intakegesprek. Maandag en dinsdag heb ik onze dochter alleen ’s morgens naar haar oude school laten gaan. Ik wilde nogmaals graag de leerkracht spreken en uitleggen waarom mijn vertrouwen was geschaad. Helaas was de leerkracht op beide dagen ziek en niet op school. Toeval? Het intakegesprek op de nieuwe school ging goed, gaf ons vertrouwen en we begonnen de maandag erop met frisse moed aan een nieuwe start. Toen ik haar ’s middags uit school haalde, vertelde de juf dat onze dochter als een bang muisje strak naast de juf was blijven staan tijdens het speelkwartier. De juf had gevraagd waarom ze niet ging spelen en toen vertelde ze dat ze bang was dat de juf haar zou vergeten. De juf vertelde dat ze hieruit kon opmaken dat onze dochter de waarheid had gesproken over de hele gebeurtenis. Ze bleef nog een tijdje heel bang dat ze werd vergeten op het schoolplein, maar de leerkrachten hebben haar hierin begeleid en stapje voor stapje kreeg ze het vertrouwen terug om onbekommerd te spelen op het plein. Inmiddels is het zomervakantie en gaat ze over naar groep 2. Ze gaat met veel plezier naar haar nieuwe school en wij laten haar er met een gerust hart naartoe gaan!

Wat zul je geschrokken zijn, Marjon*! Fijn om te lezen dat het op de nieuwe school goed gaat en dat ze het vertrouwen weer heeft om te spelen. Wil jij ook een persoonlijk verhaal vertellen of reageren op dit verhaal? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram. Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com

*Marjon is een gefingeerde naam. Vanwege privacyredenen wilde Marjon* haar verhaal anoniem vertellen.

Bron: schommel, tekenen