Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Yvonne is na maanden medicijnen slikken, hormonen spuiten en vele ziekenhuisbezoekjes dolblij wanneer ze een positieve test heeft. Wat volgt is een voorspoedige zwangerschap en bevalling, ondanks een verdrietig randje. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Yvonne.
Na maanden van medicijnen slikken, hormonen prikken en heel veel ziekenhuisbezoekjes zit ik op maandag 11 juli 2016 wederom in het ziekenhuis voor onderzoek. Dit in de veronderstelling voor de volgende ronde te moeten gaan. Omdat het er volgens de arts niet uitzag zoals het hoorde bij een menstruatie, vond hij dat we de dit maar moesten opwekken met medicijnen. En ondanks dat ik nog niks voelde of merkte van een eventuele zwangerschap vroeg ik mij toch af of het misschien toch gelukt was. De arts geloofde er niet echt in, maar het was wel mogelijk en zo mocht ik toch bij het lab langs voor een test. ’s Middags belde ik voor de uitslag en kreeg ik te horen dat de test positief was! We waren door het dolle heen. Eindelijk gelukt!
Het geluk was echter van korte duur want terwijl wij druk aan het plannen waren hoe wij de familie op de hoogte gingen brengen, kregen wij een week na de positieve uitslag te horen dat mijn schoonmoeder ernstig ziek was. Omdat de verdere onderzoeken nog gedaan moesten worden besloten we het nieuws toch leuk te brengen.
Een hele goede zwangerschap volgde. En maar goed ook, want de komende maanden stonden in het teken van zorgen voor mijn schoonmoeder, die helaas op 20 december is overleden. Ze heeft haar eerste kleinkind niet meer mogen meemaken.
Op 19 maart was ik uitgerekend maar er gebeurde niets. Ik vond dit ergens ook helemaal niet erg want ik voelde me prima en genoot nog enorm van mijn zwangerschap. Op 21 maart moest ik er toch aan geloven. ’s Morgens vroeg opgestaan want mijn vriend had nog een hoop werk te doen op de zaak, waar ik hem nog steeds bij hielp. Ik voelde me niet helemaal fit, maar ik kon het nog niet echt vatten dat dit het begin van de bevalling kon zijn en probeerde dus ook nog gewoon mijn dingen te doen. Mijn vriend moest ’s avonds ook nog werken dus voor hij wegging grapte hij nog: ‘je weet het hè, eerst 112, dan de verloskundige en dan mij bellen’. Ik bleef me wat raar voelen en besloot om 17.00 uur maar even te douchen. Misschien voelde ik me dan beter. Dit was echter niet het geval. Het was juist erger geworden. Ik moet maar eens even de tijd bij gaan houden, dacht ik. Nog steeds wat onregelmatig, maar wel duidelijk weeën. Ondertussen stuurde mijn vriend me regelmatig berichtjes of het nog goed ging. Ik kon het nog prima handelen, maar vroeg me wel af wanneer de verloskundige te bellen.
Om 19.00 uur belde ik voor de eerste keer. Volgens haar klonk het nog niet heel ernstig. Om 20.30 uur had ze overdracht en stelde voor daarop te wachten, dan kon de andere verloskundige het vanaf het ‘begin’ doen. Mocht er iets zijn, dan kon ik altijd bellen. Gerustgesteld wachtte ik tot 20.30 uur en toen belde de andere verloskundige mij terug. Dit konden best voorweeën zijn en zolang ze niet om de 2/3 minuten kwamen, kon ik het rustig aankijken, Ik kreeg het advies om anders straks gewoon te gaan slapen. Tegen 23.00 uur werden de weeën wat heftiger en ik besloot om weer te gaan timen. En ja hoor: ze kwamen zo ongeveer om de 2/3 minuten en duurden ongeveer een minuut per wee. Inmiddels was mijn vriend weer thuis en tegen 01.00 uur vroeg ik me af of ik nog weer bellen moest. ‘Daar zijn ze voor‘, zei hij,’ dus je kan altijd vragen‘. Dus toch gebeld en ze zou langs komen. Binnen een kwartier zat ze bij ons in de huiskamer. Op het moment dat ze binnen was, zakten de weeën weer af. Ik baalde enorm, want ik had haar voor niks laten komen, dacht ik. Ze bleef rustig even zitten praten en na een minuut of 10 kwamen de weeën toch weer terug. Na het onderzoek bleek ik 2 centimeter ontsluiting te hebben. ‘Ik kom om 6.00 uur wel weer terug om te kijken hoe het er dan voor staat. Mocht er in de tussentijd iets zijn of als je pijnstilling wilt, dan kan je altijd bellen’. Tot 6.00 uur dacht ik…. Jeetje dat duurt nog lang!! Ze had verteld dat je ongeveer 1 centimeter per uur ontsluiting hebt, dus ik had nog 8 uren te gaan.
Mijn vriend probeerde wat te slapen op de bank terwijl ik druk probeerde de weeën weg te puffen. Ondertussen nog even onder de douche geweest voor wat verlichting van de weeën. De uren leken voorbij te kruipen.
Stipt om 06:00 uur stond de verloskundige weer op de stoep. Inmiddels had ik 8 centimeter ontsluiting en konden we op naar het ziekenhuis. Waar wij zo’n 6 maanden geleden op dezelfde verdieping rechts moesten naar mijn schoonmoeder, moesten we nu links naar de verloskamers. Wat een vreselijk dubbel gevoel!
Eerst werden mijn vliezen doorgeprikt. Ik vond dit een heel vreemd gevoel, net of je in je broek plaste. Daarna mocht ik nog even in bad om de weeën op te vangen, maar al snel kreeg ik persdrang en voelde het bad ineens helemaal niet fijn meer. Ik kon me nergens vasthouden, gleed alle kanten op en kon me niet meer focussen op de weeën. Ik wilde eruit!
Vervolgens vanaf 07.15 uur op de baarkruk en ik mocht mee gaan drukken. Er hing een klok vlak voor mijn neus en na elke perswee werd mijn oog naar de klok getrokken. Ik was al een uur aan het persen, maar er gebeurde niets voor mijn gevoel. Het laatste stuk wilde de verloskundige graag op het bed doen zodat ze alles zelf goed kon zien. Wat een heerlijkheid! Ik kon echt even ontspannen tussen de weeën door en even achterover leunen. Dit had ik eerder moeten doen! Ondertussen tikte de klok maar door en tegen 09.00 uur vroeg ik hoe lang dit mocht duren. Ik kon niet meer, ik was al 24 uur in touw en was kapot! Het persen mag ongeveer 2 uren duren en ik zat toch al bijna op die 2 uren! Dit motiveerde mij om nog harder te persen, ik wilde geen het liefst geen hulpmiddelen. Gelukkig was dit ook niet nodig want om 09.10 uur kwam ons kindje ter wereld. Het bleek een prachtige gezonde zoon! Op 22-03-2017 werd Tieme geboren en met een gewicht van 3515 gram. Tranen van intens geluk met de geboorte van Tieme maar met een randje verdriet op hetzelfde moment..
Ik kijk goed terug op mijn bevalling. Ik heb hele fijne en motiverende begeleiding gehad door de verloskundige. Ook wilde ik het liefst bevallen zonder pijnstilling. Ik heb, geloof ik, 2 momenten/weeën gehad waarbij ik zei toch pijnstilling te willen, maar heel blij dat ik dit zonder heb kunnen doen!
Yvonne, troste mama van ons eerste kindje!
Bedankt dat je jouw verhaal met ons wilde delen, Yvonne! Een positief en mooi verhaal, ondanks het verdrietige randje.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Dat lijkt me echt afgrijselijk om je schoonmoeder tijdens je zwangerschap te verliezen. Heel verdrietig voor je partner ook. Gelukkig is de bevalling goed gegaan en hebben jullie een klein mannetje. Sterkte met het verlies en gefeliciteerd met jullie zoon !
Kimberly onlangs geplaatst…Mijn allereerste Outfit of the day (OOTD) ; Moederdag!