Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Yvonne is 41 weken zwanger als in een restaurant haar weeën beginnen… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Yvonne.
Op vrijdag 15 juni 2018 hadden wij een thuisafspraak met de verloskundige. Ik was 40 weken en 6 dagen toen de verloskundige mij probeerde te strippen. Helaas zat alles nog potdicht. Na het weekend zouden we het opnieuw proberen. Zondag was het Vaderdag en dus gingen wij eerst naar mijn ouders en daarna naar mijn schoonouders. Op de weg naar mijn schoonouders kreeg ik al wat lichte weeën, maar ze stelden niet veel voor. Aangekomen bij mijn schoonouders hebben we eerst iets gedronken en toen zijn we met z’n allen naar het restaurant gegaan. Een superleuk restaurant, dus ik had er bizar veel zin in! Voor de grap bestelde ik een bitter lemon en maakte nog grappen dat het maar eens even wat moest gaan doen. Het voorgerecht kwam en met dat ik een hap wilde nemen, kreeg ik een wee. “Hè shit“, dacht ik nog, “net nu?“. We hebben lekker gegeten en op de terugweg naar huis begonnen ze om de 5 minuten te komen.
Over 45 minuten zouden we thuis zijn en ik had nog steeds weeën. Yes, nog een kwartier en we mogen bellen! Helaas: toen we thuis aankwamen, waren de weeën nergens meer te bekennen. Huilen!!! De dag erna kwam de verloskundige weer bij ons thuis voor strippoging twee. Wat bleek: ik had inmiddels 2 centimeter ontsluiting! Echter deed het strippen niets… Enkele dagen later, op woensdagochtend, was ik 41 weken en 5 dagen. Ik werd wakker van weeën rond een uurtje of 05.00 uur. Helaas: ook die zakten weer af. De verloskundige zou weer thuis langskomen en heeft even goed en flink gestript. Na een klein uur kwamen de weeën alweer terug en ’s middags hebben ze dan ook flink weer gestript om het op gang te houden. Tegen de avond werden mijn vliezen gebroken bij 4 centimeter ontsluiting. Hierna ging de pijn omhoog en schoot ik al snel naar 7 centimeter. Echter tot een uur of 04.00 uur bleef ik maar op 7 centimeter hangen en ik kon niet meer.
Inmiddels was ik 24 uur wakker en had nauwelijks gegeten en gedronken. Ik wilde nu toch maar naar het ziekenhuis. Weg met het plan van een thuisbevalling, maar dit trok ik niet meer. Het is ongeveer 30 minuten rijden naar het ziekenhuis en dan zie je ook nog een vrachtwagen een andere vrachtwagen inhalen op de snelweg. Ik weet wel dat ik die chauffeur vervloekt heb! Ik zat trouwens bij de verloskundige in de auto en vriendlief erachter aan. Ik durfde niet bij hem in de auto, waarom weet ik nog steeds niet haha. Ik dacht: als het dan gebeurd, dan heb ik in ieder geval de verloskundige bij mij. In het ziekenhuis werd ik aan de Remifentanil en weeënopwekkers aangesloten. Met een uur mocht ik al persen en binnen 25 minuten was daar onze lieve baby al: Noan Johannes Harleman, geboren op 21 juni 2018 om 07.12 uur met een gewicht van 3632 gram. Pas 2 uur later kwam de placenta. Ze hadden net de OK gereed gemaakt, echter was er wisseling van de wacht. De nieuwe gynaecoloog wilde het eerst zelf nogmaals proberen. Dus met flink wat geduw en getrek kwam daar toch nog spontaan de placenta. Gelukkig had ik nauwelijks bloedverlies, anders hadden ze vast eerder ingegrepen. Mijn lichaam was denk ik op, kapot van de hele lange aanloop. Na wat hechtingen mochten we al snel naar huis en konden wij gaan genieten en bijkomen!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Yvonne! Je geduld is flink op de proef gesteld, maar fijn om te lezen dat het uiteindelijk toch goed is verlopen.
Wil jij, net als Yvonne, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie