Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Vera is 28 weken zwanger als duidelijk wordt dat de placenta niet goed functioneert. Na veel controles, opnames en ziekenhuisbezoeken besluiten de artsen met 35 weken dat ze moet worden ingeleid. Lees het heftige bevallingsverhaal van Vera.
Ik was 32 weken zwanger toen ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Tegen deze tijd was al bekend dat er problemen waren met de placenta. Mijn kleine maar superdrukke spruit stopte van de een op de andere dag met bewegen. Ik was toen 25 weken, dit werd niet erg gevonden omdat je pas vanaf week 28 je baby iedere dag hoort te voelen. Toen dit met 28 weken nog steeds niet het geval was, moest ik volgens protocol 2 dagen achter elkaar aan de CTG. Ja hoor, geen variabele hartslag, geen beweging en na een groei-echo bleek de baby ook nog eens te klein. Typische symptomen van een defecte placenta. Goed dan, dan maar iedere dag voor scans naar het ziekenhuis in afwachting van…
Niets was meer zeker, de ene dag kreeg ik te horen dat ik misschien al moest bevallen, de andere dag spraken ze over een spoedkeizersnede… Weer een andere dag lieten ze mij een tas met spullen halen om opgenomen te worden maar werd ik diezelfde avond toch maar weer naar huis gestuurd. Toen brak de dag aan dat ik daadwerkelijk werd opgenomen maar de dag erna weer naar huis werd gestuurd en ga zo maar door. Dat noemt men een nogal dramatisch begin van je zwangerschapsverlof. Je weet wel, die weken dat je nog eventjes alles kan wassen en klaarzetten, wanneer de nesteldrang haar toppunt bereikt en vooral waarin je kan uitrusten voor de grote bevalling, want ja, achteraf gezien was dat wel handig geweest.
In de 32e week was het dus wel menens, ik werd tijdens mijn dagelijkse controle door 2 artsen van de apparatuur gehaald en meegenomen. De CTG’s werden alsmaar slechter, mijn bloeddruk was aan de hoge kant en de groei van de baby leek ook niet echt op te schieten. Kijk, een defecte placenta klonk mij niet als muziek in de oren, in plaats daarvan bracht het alleen maar angst en stress, op dat moment had ik het ook echt niet erg gevonden om al te bevallen. Het plan was echter om mij en de baby aan de monitors te hangen en op het cruciale moment een spoedkeizersnede uit te voeren.
Na twee weken ziekenhuis, een omhoogkruipende bloeddruk, hoofdpijn, problemen met ademhalen, niet meer kunnen plassen, uitval van organen en een mama-to-be die in een week tijd 2 kilogram per dag aankwam, leek het alsof ik ging bevallen van een vijfling. Er kwam zwangerschapsvergiftiging bij! Ik voelde me lichamelijk niet goed, maar van de één op de andere minuut kwam er een naar gevoel naar boven en ik riep letterlijk: “ze moet eruit!”. Ik kon er de vinger niet precies op leggen, maar ik vertrouwde het niet meer en het voelde gewoon niet meer goed.
Maar niets bleek minder waar, want de gynaecoloog in opleiding vond dat ik niet egoïstisch moest zijn. Ze snapte dat ik me niet goed voelde maar droeg me op in gedachten te houden dat de baby op dat moment nog beter af was in de buik dan erbuiten. Ik was op dat moment 35 weken zwanger. Goddank was mijn eigen behandelend gynaecoloog net terug van vakantie en na diezelfde middag nog met haar gesproken te hebben, plande ze meteen een inleiding in, ze stond gelukkig helemaal achter mijn instinct.
Op 1 februari 2017 om 14.30 uur werd er bij mij een ballonkatheter ingebracht. Op dat moment had ik al 1 centimeter ontsluiting en de ballon veroorzaakte menstruatieachtige krampen. Goed te doen, dat wel. Ik sliep die nacht, met wat pijnstilling, goed. ’s Ochtends was de ballon er echter nog niet uitgevallen en ik kreeg weer een CTG. Die bevestigde nogmaals dat het een goede keuze was om de inleiding door te zetten. Rond 08:00 uur werd het ballonnetje verwijderd: ik zat op 3 centimeter ontsluiting. Als alles volgens het boekje zou gaan, zou ik dezelfde dag nog bevallen.
Mijn vliezen werden direct gebroken en ik kreeg een uur de kans om zelf weeën te krijgen alvorens ik aan het infuus zou gaan. In dat uur kwam gelukkig mijn beste vriendin al binnengewandeld, terwijl ik al weeën op aan het vangen was, pufte zij lekker met me mee. Ik was heel rustig tijdens die weeën, maar van binnen… Toen de verloskundige na een uur met het infuus aan kwam zetten was ik verbaasd, ik was van mening dat ik toch echt al weeën aan het opvangen was, maar ze gaf aan dat er amper wat te zien was op de monitor en sloot het infuus toch aan.
Ik jammerde nog tegen mijn vriendin dat als dit nog niets was, ik straks echt zou gaan schreeuwen en ik dacht nog wel dat ik het zo goed deed, wat een domper! Met het infuus werden de weeën inderdaad heel intens, ik kreeg ze in rug en buik en vanaf dat moment om de minuut, maar de monitor gaf nog steeds niets aan, ik dacht echt dat ik gek aan het worden was. Om 11:00 uur zat ik op 5 centimeter ontsluiting en ondanks de intense weeën bleek de monitor ze gewoon niet te kunnen registreren. Op dat moment heb ik om een ruggenprik gevraagd, ook omdat de kans aanwezig was dat mijn bevalling op een spoed-keizersnede zou uitlopen. Ik zou dan niet onder algehele narcose hoeven.
De moeder van mijn beste vriendin (mijn reservemoeder sinds het overlijden van mijn eigen moeder) kwam na het zetten van de ruggenprik en had nog snel wat prematuurkleertjes opgehaald. We wisten dat de baby klein ging zijn. Ook kwam daddy-to-be erbij. Om 13:15 uur zat ik op 7 centimeter en moest ik op mijn rechterzijde gaan liggen i.v.m. het hartje van de baby. Als er iets zou veranderen, moest ik op de alarmknop drukken.
Toen ze vertrok begonnen mijn benen te tintelen en de ruggenprik begon langzaam te werken. Ik grapte nog dat het wel even mocht duren, ik was nu toch verdoofd dus kon ik even rusten. Maar het volgende moment wist ik niet wat me overkwam: ik gooide er opeens een oergeluid uit en riep naar mijn gezelschap dat ik het idee had dat de baby eruit viel. Ik had persweeën!
Na het indrukken van de alarmknop om 13.20 uur kwam de gynaecoloog binnen. Verbazingwekkend genoeg was ik in 5 minuten tijd van 7 centimeter naar volledige ontsluiting gegaan en mocht ik gaan persen. Oma zou bij de bevalling zijn maar die was nog onderweg, en omdat niemand de kamer nog mocht verlaten had ik toen oma arriveerde, ineens 4 mensen bij me staan. Een team kinderartsen en neonatologen arriveerden met spoed in het kamertje aansluitend aan mijn verloskamer en de gynaecoloog en verloskundige vertelden me wat ik moest doen.
Ineens daalde de hartslag van de baby drastisch en kwam er toch spoed bij. De gynaecoloog besloot een flinke knip te zetten waarna Milia Elisabeth om 13.42 uur met behulp van de vacuümpomp werd geboren, met 42 centimeter en 1900 gram was ze een kleintje, maar ze was prachtig.
Ze mocht heel even bij me liggen en keek meteen wijs in het rond waarna ze heel eventjes begon te huilen en in couveuse mee werd genomen naar de Neonatologie. Een pijnlijke hechtsessie en een wasbeurt later werd ik naar de NICU, naar Milia gereden. Toen begon mijn ruggenprik helaas pas te werken. Milia deed het veel beter dan verwacht en mocht in plaats van in een couveuse, in een warmtebedje liggen, wel had ze hart en zuurstof-monitoring , sondevoeding en heeft ze een paar dagen onder de lamp moeten liggen.
15 dagen heb ik van ’s ochtends 08.00 uur tot ’s avonds 00.00 uur aan haar bedje gezeten. Niet het kraambed dat ik in gedachten had gehad, maar toch wel ergens een mooie ervaring. En dan bedoel ik de stapjes die ze maakte waardoor ze dichter bij huis kwam, om op terug te kijken.
We mochten haar met 2018 gram mee naar huis nemen op mijn verjaardag op 17 februari 2017, waar ik nog een mini verjaardagsfeestje kreeg en tot over mijn oren werd verwend! Na onderzoek van mijn placenta bleek deze overigens infarcten te hebben, 40% was al uitgeschakeld, volgens dokters was 1 dag langer…. Ik ga het niet eens meer aanvullen ?
Inmiddels is Milia 7 maanden oud, nog steeds een kleintje met 62 centimeter en 6900 gram, maar wat betreft de ontwikkeling ligt ze zelfs voor op de niet-premature/dysmature baby’s. Ze heeft al 4 tandjes, speelt, kruipt, brabbelt erop los, lacht en knuffelt de hele dag, kortom we genieten ongelofelijk veel van haar.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Vera! Wat een zorgen heb jij tijdens je zwangerschap en kort daarna gehad. Fijn om te lezen dat alles nu helemaal goed gaat met jullie dochter!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie