De Bevalling van: Talitha

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Talitha is 39 weken en 1 dag zwanger als de weeën beginnen. Haar geduld wordt ontzettend op de proef gesteld, want na een paar dagen moet ze aan het infuus met weeënopwekkers. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Talitha.

Het is donderdagavond 7 december en ik ben 39 weken plus 1 dag zwanger. Om 19:30 uur kom ik het bad uit. Ik heb even lekker een half uurtje in bad gezeten tot ik een aantal keer krampen kreeg. Om 21:30 uur begint het weer, die krampen: wat voelt dat raar. Gaat het dan nu beginnen? Mijn vriend gaat alleen de hond uitlaten en ik ga het timen. Vanmiddag hadden we nog de controle gehad bij de verloskundige, ik maakte nog een grapje door te zeggen: “tot vanavond!“.

Diezelfde middag bij de verloskundige hadden we gesproken over de mogelijkheid om een nachtje in het ziekenhuis door te brengen met slaapmedicatie. Omdat ik al 2,5 week verkouden ben en veel moet hoesten, slaap ik ontzettend slecht. We spreken af dat ik bel als de nacht weer slecht was. Die nacht heb ik weeën die variëren in tijd. Om 04:00 uur besluiten we de verloskundige te bellen. Ze zegt dat ze komt kijken en is er met een half uur. “Mag de stagiaire mee?“, vraagt ze nog. Ja hoor! Geen probleem. Dit hadden we op voorhand al besproken. Ze had vrijdag 8 december haar laatste dag en het leek ons leuk als ze onze zoon zou ontmoeten. Samen bekijken ze de ontsluiting: dikke domper… Niks te voelen, alleen een wat weke baarmoedermond. We spreken af dat ik bel als de weeën anders gaan aanvoelen of als mijn vliezen breken. Gelukkig voelt ze wel dat de kleine man is ingedaald. ’s Middags lag hij met het topje van z’n koppie ingedaald en nu helemaal. Toch iets positiefs, de krampen die ik voelde zijn waarschijnlijk van het indalen geweest.

De weeën blijven aanhouden en we bellen om 10.00 uur in de ochtend. De weeën voelen niet anders, blijven onregelmatig komen, soms bijna een uur om de 3 minuten en soms zit er 7 minuten tussen. Ze vraagt me na te denken over de volgende nacht in het ziekenhuis. Ik geef aan vandaag bedrust te nemen en zoveel mogelijk te slapen. Dit lukt aardig tussen de weeën door. Mijn vriend is gewoon aan het werk, want ik lig toch alleen maar in bed en kan soms slapen. Onze hond wordt ondertussen opgehaald door mijn schoonouders. Het is 15:30 uur als mijn vriend toch maar naar huis komt, moe van de onrustige nacht en gespannen over wat komen gaat.

Om 20:00 uur hebben we weer telefonisch contact met de verloskundige. De hele dag door heb ik onregelmatig weeën gehad. Ze wil even komen kijken en is er met 15 minuten. Eenmaal bij ons wil ze de ontsluiting controleren. maar helaas kan ze er niet meer van maken dan 0,5 centimeter. Ik begin de moed al bijna te verliezen. Wat gebeurt er dan toch allemaal! Inmiddels is het de nacht van 8 op 9 december. Om 01:00 uur worden ze echt regelmatig, om de 3 minuten, dus we bellen weer. Met resultaat: 2 centimeter gelukkig! Er is verandering. Om 04:45 uur komt ze terug. Op dat moment meet ze 4 centimeter. De verloskundige had gehoopt op meer en ik natuurlijk ook. Ze geeft aan eventueel mijn vliezen te kunnen breken in de hoop op snellere ontsluiting. Dit doen we om 06:30 uur bij 5 centimeter en twee uur later heb ik 1 centimeter erbij. Ze geeft aan dat als het niet verder gaat, we naar het ziekenhuis moeten voor weeënopwekkers. Mijn wens is nog steeds een thuisbevalling. Kom op kleine man: we gaan ervoor!

Weeën worden steeds pittiger en ik blijf schommelen in m’n schommelstoel. Aanrader voor de mommy’s to be, dit was echt heel fijn! Om 10:45 uur zit ik nog steeds op 6 centimeter. De verloskundige belt het ziekenhuis vlakbij. We zijn niet welkom, want er is te weinig personeel. We moeten uitwijken naar een ander  ziekenhuis, gelukkig hebben we drie andere opties. We kiezen er een uit waarvan ik denk dat we daar het snelst zullen zijn en het minst vertraging op lopen. We zijn er meer dan welkom, dus om 11:00 uur zit ik bij de verloskundige in de auto en komt m’n vriend er achteraan. Ze helpt me door de weeën heen en na een minuut of 20 zijn we bij het ziekenhuis. Daar krijg ik een infuus voor eventuele weeënopwekkers en bespreken we pijnmedicatie. Inmiddels ben ik behoorlijk uitgeput. Dit zou zeker nog een uur duren voordat ik wat van pijnmedicatie zou krijgen. Eerst komt de gynaecoloog, dan de anesthesist. Op een gegeven moment trekt mijn buik samen bij de wee en krijg ik hem moeilijker weggepuft. Ze besluiten de ontsluiting te bekijken.

Mijn eigen verloskundige (wat een schat is dat!) vraagt of ze het zelf mag doen. Dit mag: ik zit eindelijk op 9 centimeter, wauw! Die weeënopwekkers blijken dus niet nodig en worden weer afgekoppeld. Bij de volgende wee helpt ze me naar de 10 centimeter door binnenin wat druk te geven (niet fijn). Ik ga op de baarkruk zitten tijdens de eerste persweeën, na 30 minuten kom ik staand naast het bed, de kraamzorg komt dan binnen. Ik wil gaan liggen, want staan voelt niet goed. Het personeel van het ziekenhuis is vertrokken sinds het toucheren, nadat was besloten dat mijn eigen verloskundige de bevalling doet.

Na 5 kwartier persen wordt onze zoon Vigo Jan Caïn om 14:29 uur geboren. En ben ik de gelukkigste vrouw op aarde! Tweeënhalf uur na de geboorte rijden we naar huis en gaat de kraamzorg nog lekker met ons mee. Wauw, wat een power heb ik in mij! Zonder pijnstilling, alles op eigen kracht kunnen doen, daar ben ik best een beetje trots op! En nu genieten, genieten en nogmaals genieten, want wat is een kindje toch een wonder!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Talitha! Wat heeft het een tijd geduurd voordat je ontsluiting op gang kwam, maar wat knap dat je het helemaal op eigen kracht gedaan hebt! Geniet van jullie zoontje! 

Wil jij ook graag, net als Talitha, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com