De Bevalling van: Stephanie

Bevallingsverhaal
Mijn bevalling begon middernacht op 28 juli 2016 rond 3 uur. Op dat moment ben ik 40 weken en 5 dagen zwanger. Ik had weer een last van buikkrampen en ging op de bank liggen met een kruik. De krampen werden toch steeds wat erger en kwamen regelmatig terug. Na het timen zat er nog geen regelmaat in en dacht dat er niks aan de hand was. Rond 6 uur werd ik heel misselijk en bleef ik maar spugen. Ik maakte mijn vriend wakker dat ik me toch niet zo heel erg lekker voelde. Ik ging even onder de douche staan omdat ik me best vies voelde. Maar toen gebeurde het: de krampen werden zo heftig dat ik onder de douche vandaan kwam en de verloskundige belde.

De verloskundige was op dat moment bezig en vroeg of ik naar het ziekenhuis wou komen (wat gelukkig 2 minuten hier vandaan is). Ik kreeg een onderzoek en wat bleek: ik had al bijna 5 centimeter ontsluiting. Na het onderzoek gingen we meteen weer naar huis omdat ik graag thuis wou bevallen. Mijn ouders kwamen meteen naar mijn huis toe. Rond 11 uur hield ik het niet meer en wou ik alsnog graag naar het ziekenhuis.

We hebben alles ingepakt en zijn naar het ziekenhuis gereden.

Alles stond al klaar en ik kon meteen gaan liggen in bed. Ik had op dat moment bijna 8 centimeter ontsluiting en kreeg nog net een ruggenprik. Wat voelde dit fijn. Even kunnen uitrusten en me voor kunnen bereiden op de bevalling. Rond 2 uur had ik volledige ontsluiting maar helaas zat ze nog te hoog.

Rond half 6  was het eindelijk zover. Ik mocht gaan beginnen met persen. Het ging allemaal niet heel makkelijk omdat ze erachter kwamen dat onze baby een sterrenkijker was. Na een half uur persen stopten mijn weeën er opeens mee. Ik kreeg weeënopwekkers en al snel werd de dosering dubbel verhoogd. Daardoor waren ze er gelukkig weer.

Na een tijdje aan één stuk persen wilden ze het met de pomp halen. Ik ben daar zo van geschrokken dat ik meteen in paniek raakte. Dit wilde ik absoluut niet: ik wilde het graag zelf doen. Een andere gynaecoloog kwam erbij kijken of het nodig was, maar op dat moment had ik een goede wee en kwam ze een heel stuk verder. Dus gelukkig was de pomp niet nodig.

Toen vertelde ze me dat ik ingeknipt moest worden als het niet zou veranderen. Ik gaf al mijn kracht en gelukkig kwam ze eindelijk met het hoofdje naar buiten. De artsen waren in paniek vertelde mijn moeder, omdat de navelstreng strak om het hoofdje zat. Ik heb hier gelukkig niets van meegekregen.

En daar was ze eindelijk! Ons kleine meisje, Loulou Lux, waar we 9 maanden lang op hebben gewacht. En het was het wachten meer dan waard. Helaas moest ik wel gehecht worden, maar het viel mee. Helaas moesten we wel een nachtje blijven omdat we allebei wat koorts hadden opgelopen van de ruggenprik.