Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Wanneer de weeën van Stephanie beginnen en ze na twee dagen nog maar op drie centimeter zit, wordt ze doorgestuurd naar het ziekenhuis. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Stephanie. 

Op zaterdagavond 9 december begon ik weeën te krijgen. Toen de verloskundige even langskwam voor een controle bleek ik 1 centimeter ontsluiting te hebben en daar bleef het bij. Zondag overdag zakten de weeën weer af. Ik was behoorlijk brak, want ik had de hele nacht niet kunnen slapen. Zondagavond kwamen de weeën weer terug en hoewel ik probeerde te slapen, kon ik dat wel op m’n zwangere buik schrijven… Maandag had ik rond 06:00 uur in de ochtend weeën om de vijf minuten. Tijd om de verloskundige weer een kijkje te laten nemen! De ontsluiting leek gedurende de dag te vorderen maar bleef hangen op 3 centimeter. Aan de blik van de verloskundige kon ik zien dat ze haar bedenkingen had, gezien de hevigheid van de zeer pijnlijke weeën. Buiten lag een dik pak sneeuw en het was glad. Ze adviseerde ons om naar het ziekenhuis te gaan en daar mijn vliezen te laten breken. Totaal niet volgens mijn geboorteplan en even opzij schuivend dat ik als de dood ben voor ziekenhuizen en alles eromheen, hakten we de knoop door. Veiligheid is het belangrijkste, dus hoppa: gaan!

SAM 4797

Natuurlijk verdwaalden mijn man en ik weer half in het ziekenhuis en stond ik te puffen tegen een willekeurige muur. Ik kon de weeën staand veel beter opvangen. Ik had alleen maar rugweeën en hoewel ik gebruik maakte van de TENS, kon ik wel door de grond zakken van de pijn. Terwijl ik nog niet eens zo ver gevorderd was! De TENS haalde wel de scherpe randjes weg. Eenmaal op de verloskamer brak de verloskundige mijn vliezen, om vervolgens te zeggen: “ja, dat dacht ik al!“. Meneertje had in het vruchtwater gepoept en vanaf dat moment was ik “medisch” en werd ik overgedragen aan de gynaecoloog en het ziekenhuispersoneel. Ik werd aan allerlei apparatuur aangesloten en ze hadden er een enorme skippybal waar ik al hupsend mijn weeën op kon wegpuffen, terwijl ik de bedrand vasthield. Voor ik het wist kreeg ik meer ontsluiting, maar helaas deed de kleine man het niet zo goed op de weeën. Ik werd op het verlosbed gelegd om te kijken of dat uitmaakte, maar voor de baby maakte het geen verschil. De weeën waren zo op het bed voor mij een stuk lastiger op te vangen. Omdat de hartslag van onze baby bij iedere wee daalde, kreeg ik een weeënremmer. We maakten ons enorme zorgen!

 

Om te controleren hoe het met ons mannetje was, werd er bloed afgenomen van zijn hoofdje. Er werd een soort koker naar binnen geschoven, dat deed pijn! Helaas mislukte deze poging en na nog een keer geprobeerd te hebben, lieten ze het los. Mijn man was inmiddels half in tranen, omdat hij zich behoorlijk machteloos voelde en ik veel pijn had. Het bloed zou later uit de navelstreng gehaald worden, maar voor nu moest de kleine man er zo snel mogelijk uit! Het bed voor een spoedkeizersnede stond al klaar, maar ik werd eerst nog gecontroleerd. Na controle bleek ik op 9 á 10 centimeter ontsluiting te zitten. Dat veranderde de zaken, want de voorkeur gaat altijd naar een vaginale bevalling als het even kan. De gynaecoloog werd er dus bijgehaald en dat bleek een beer van een vent, type “niet lullen, maar poetsen!“. Er werd besloten dat de kleine met behulp van een knip en een vacuümpomp gehaald werd. Ondertussen kreeg ik nog pijnstilling, remifentanyl, waardoor ik zo stoned als een garnaal was. Had alsnog behoorlijk wat pijn, maar kon het beter handelen.

SAM 4766

Tijdens een wee werd ik verdoofd voor de knip en daarna moest ik heel hard werken om de baby eruit te krijgen. Zo’n vacuümpomp doet namelijk niet alles voor je. Voor ik het wist, riep mijn man: “kun je het zien? Kun je het zien?”. Ehm nee, ik ben eventjes met andere dingen bezig dan mijn onderkant bestuderen, lieverd… Hij was enorm onder de indruk toen onze zoon eruit kwam, nog opgerold in foetushouding en met de vliezen nog om zijn schouders heen. Dat vind hij het mooiste en meest ontroerende moment in zijn leven!  Ik kreeg een rood glibberig wezentje op mijn buik geworpen die zijn stem wel even flink liet horen.
Zo onwerkelijk en oh zo mooi! Alle pijn was direct verdwenen, ik ben nu mama! Mijn man knipte de navelstreng door, diep ontroerd. Hij is nu papa! De nageboorte kostte me niet veel moeite, het hechten kon me ook helemaal niks schelen. Ik kon alleen maar naar dat mooie bijzondere wezentje kijken dat bij me lag… Mijn zoon!

img 3724

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Stephanie! Wat een langdurige en heftige bevalling heb je gehad, maar wat fijn om te lezen dat alles goed is afgelopen.

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op FacebookInstagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com