Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als je man 15 weken van de zwangerschap mist vanwege zijn werk, je HG hebt en daardoor veel ziekenhuisopnames, dan ben je zó blij als je de eindstreep hebt gehaald! Dat gold ook voor Stephanie, die geen makkelijke bevalling had. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Stephanie. 

Ik heb een verschrikkelijke zwangerschap gehad met HG (hyperemesis gravidarum, extreme zwangerschapsmisselijkheid, red.) en heel veel ziekenhuisopnames. Daarnaast was mijn partner van week 20 tot week 35 op missie voor zijn werk, waardoor hij heel veel gemist heeft. Genieten? Ik heb het niet gedaan tijdens mijn zwangerschap…

Op woensdag 27 december 2017 had ik een heel naar gesprek met een gynaecoloog over een eventuele inleiding. Ik had aanhoudend last van bovenbuikse pijnen, maar de arts zei nog net niet dat ik me niet moest aanstellen. Hij vond dat ik met deze klachten makkelijk tot 42 weken kon doorlopen. Mijn wereld stortte op dat moment even in, want stel je eens voor: ik liep al 10 weken lang met pijn aan de bovenkant van mijn baarmoeder en onder mijn ribben. Pijn die constant aanwezig is, er werd zelfs gedacht aan zwangerschapsvergiftiging waardoor ik ook een aantal keer werd opgenomen maar elke keer waren de bloeduitslagen goed. Ik stortte op dat moment even in en kreeg gelukkig twee dagen later, op vrijdag de 29e, nog een extra controleafspraak bij mijn eigen gynaecoloog die speciaal een plekje voor me had vrijgemaakt. In de tussenliggende twee dagen werd de pijn zo ondraaglijk, dat ik al niet meer sliep. Laat staan dat ik kon staan, liggen, lopen of zitten.

Die vrijdag keek de gynaecoloog bij binnenkomst meteen hoe de baby ervoor lag en checkte ze op ontsluiting. Ik bleek al 3 centimeter te hebben en de arts vroeg me waarom ik zo bedrukt keek. Ik vertelde over het voorval van twee dagen ervoor met de andere gynaecoloog en meteen daarna pleegde ze een telefoontje naar boven. Ik zou gelijk worden ingeleid. Oké, die zagen we niet aankomen! We hoopten er wel op, maar wat een topvrouw dat ze gelijk doorpakte! Om 13:00 uur lag ik op de afdeling, werden mijn vliezen gebroken en werd er gestart met weeënopwekkers via het infuus. Om 14:00 uur kreeg ik een ruggenprik en om 14:30 uur lag ik op de verloskamers. Showtime! Via de monitor kon ik mijn weeën volgen, want door de ruggenprik voelde ik ze totaal niet. Elke 2 uur werd er gecontroleerd op hoeveel ontsluiting ik had en om 19:00 uur was dit al 9 centimeter! De ruggenprik werd langzaam afgebouwd en om 20:30 uur mocht ik geheel op eigen kracht beginnen met persen.

Het begin verliep erg vlot, totdat de kleine het bochtje bij mijn schaambeen moest maken. Ze kwam er niet langs en schoot steeds terug. Verloskundige nummer één begon op mijn buik te duwen om de baby een extra setje te geven, maar toen kwam er een probleem naar voren. Mijn rechte buikspieren zijn intact gebleven. Ze zijn dus maar een klein stukje van elkaar geweken, maar niet totaal verslapt zoals dat bij een zwangerschap hoor. Het drukken had pas nut toen de tweede verloskundige erbij kwam en hielp met drukken, want ik raakte al een beetje door mijn energie heen. Toen kwam het volgende probleem: mijn bekkenbodem was ook niet verweekt en ook deze spieren deden nog gewoon hun eigen taak. De baby kwam dus niet door mijn bekkenbodem heen. Een derde, deze keer verpleegkundige, kwam erbij en hielp ook met drukken op mijn buik. Om 21:47 uur zag onze dochter Mikayla het levenslicht!

Ik heb een hele kleine knip gehad, want de baby bleek nog iets groter te zijn. Dat terwijl tijdens de zwangerschap werd geconstateerd dat ze te klein was en we rekening moesten houden met een dysmatuur kindje. Ze woog 3470 gram bij een lengte van 49 centimeter! De placenta werd 10 minuten later geboren en daarna kreeg ik een aantal hechtingen. Hoewel de verloskundige aangaf dat dit een erg heftige bevalling was, heb ik het niet als traumatisch ervaren. Ik was alleen verrast over het feit dat mijn spieren zo sterk zijn gebleven tijdens deze zwangerschap. Heel veel klachten werden op deze manier verklaard, want buiten de spierpijn die ik had van het drukken op mijn buik, had ik geen bovenbuikse pijnen meer. Na een nachtje in het ziekenhuis werden we de volgende dag ontslagen. Wat ben ik verliefd op ons kleine meisje! Ik kijk terug op 9 ellendige maanden, maar geniet nu volop!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Stephanie! Ik kan me voorstellen dat je reikhalzend naar de bevalling uitkeek. Fijn om te lezen dat je het goed ervaren hebt, ondanks de heftige bevalling.  

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com