Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Stefanie is bijna uitgerekend als ze buikpijn krijgt. Na een lange nacht en dag lijkt het niet op te schieten en wil ze naar het ziekenhuis voor een ruggenprik. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Stefanie.
Op dinsdag 15 mei kreeg ik in de avond last van buikpijn. Ik was toen 39+6 weken zwanger van ons meisje. Omdat we op het punt stonden om naar bed te gaan, heb ik geprobeerd om te gaan slapen. De buikpijn werd niet erger maar kwam wel geregeld terug. Na een onrustige nacht kwam ik de volgende ochtend beneden en werd de buikpijn toch wel steeds pijnlijker. En toen hadden we in de gaten dat het toch echt begonnen was! Het moment waar je samen zolang naar uitkijkt, maar waar ik tegelijkertijd ook best wel bang voor was.
Na een aantal uren met pittige weeën te hebben gehad, werd de verloskundige gebeld. Toen ze arriveerde was het inmiddels 18.30 uur en na een paar controles bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben. Dit ging de goede kant op! De verloskundige heeft me toen gestript om de ontsluiting nog iets meer te laten vorderen. Hierna werden de weeën steeds pijnlijker en kwamen ze om de minuut. Wat was het een domper toen de verloskundige terugkwam en me vertelde dat ik nog steeds op 3 centimeter zat! Op een gegeven moment was ik zó teleurgesteld en kon ik de pijn echt niet meer aan. Ik besloot dat ik graag naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik, ondanks dat ik heel erg graag een thuisbevalling had gewild. Helaas was het ziekenhuis in Maastricht vol, waardoor we door moesten naar Heerlen. Een ritje van 20 minuten, maar dit waren de langste 20 minuten ooit! Gelukkig waren mijn vriend en mijn moeder bij me om me te steunen.
In het ziekenhuis kreeg ik na een half uur de ruggenprik en wat was dat een verademing! Ik kon weer praten en normaal communiceren. Ik heb zelfs nog iets kunnen eten en drinken terwijl ik daarvoor heel erg misselijk was en zelfs een paar keer heb moeten overgeven. Inmiddels was het 00.30 uur en zat ik op 5 centimeter. Het schoot niet op, maar gelukkig had ik nu geen pijn meer van de weeën. Inmiddels voelde de baby zich niet meer zo goed in mijn buik. Omdat de hartslag van de kleine omlaag ging, werd er overlegd voor eventueel een keizersnede. Dit was wel het laatste wat ik wilde… Maar na het breken van de vliezen en nog een paar onderzoeken zat ik ineens toch op 10 centimeter! Ik mocht eindelijk gaan persen. Maar omdat het ineens zo snel ging, was de ruggenprik nog in werking en heb ik van het persen niks gevoeld. Ik was op en kon niet meer… Maar met alle laatste krachten die ik nog in me had, werd na 23 minuten persen om 06:06 uur onze dochter geboren.
De bevalling was het zwaarste maar tegelijkertijd ook het allermooiste wat ik ooit heb gedaan. Ik ben mijn vriend en moeder zó dankbaar voor alle steun die ze me hebben gegeven voor, tijdens en na de bevalling. Op 17 mei, na een zwangerschap van 40+1 weken was daar eindelijk onze mooie dochter: Mila. Ze was 48 centimeter lang en woog 2895 gram.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Stefanie! Wat fijn dat je zoveel steun hebt gehad van je vriend en je moeder!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie