De Bevalling van: Sophie*

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Sophie* is bijna 42 weken zwanger als de baby te weinig vruchtwater heeft. Ze wordt met spoed ingeleid en even dreigt het mis te gaan! Dat moedergevoelens niet vanzelfsprekend zijn, lees je in het bijzondere bevallingsverhaal van Sophie*.

20 jaar was ik. Piepjong en met een kortdurende relatie die nergens op gebaseerd was, toen ik zwanger werd… Naïef dat ik was, dacht ik: ‘alles komt wel goed‘. Ik was enorm blij dat ik in verwachting was en naarmate de maanden verstreken showde ik trots mijn dikke buik. Ik zat goed in m’n vel en alles verliep voorspoedig.
Toen ik een week overliep was ik er wel een beetje klaar mee. Het duurde maar en het duurde maar. Bij 9 dagen overtijd voelde ik mijn kindje veel minder bewegen en begon me zorgen te maken. ’s Avonds de verloskundige gebeld en ik moest direct komen. Ik werd aangesloten op de ECG en er werd een echo gemaakt. De reden dat mijn kindje amper bewoog was omdat er bijna geen vruchtwater meer over was! Reden genoeg om me de volgende dag in te leiden en werd naar huis gestuurd om 11 uur ’s avonds met de boodschap om nog een goeie nachtrust te pakken. ‘haha, uhuh!’

De volgende ochtend om 7 uur werd ik aan bed ‘gemonteerd’: infuus hier, ECG daar. De verloskundige kwam mijn vliezen breken. ‘Super grappig’, dacht ik toen nog. Ze brak ze en ik voelde niks. Ik keek naar de verloskundige. ‘En?!‘, zei ik. ‘Een paar druppeltjes‘, melde ze me met een kritische blik. ‘Shit, oké, lekker begin ook.. maar hé, het komt allemaal goed‘. De weeënopwekkers werden toegediend en langzaam aan begonnen de weeën te komen. Ik pufte me er makkelijk doorheen en dacht: ‘dit kan ik‘. Tot op een gegeven moment de weeën als een storm over me heen kwamen. Heftiger werden en ze niet meer weg te zuchten waren. ‘Ik wil pijnstilling!‘, schreeuwde ik. De verloskundige kwam met het welbekende pompje aan en ik dacht alleen maar: ‘kom hier met dat ding‘. Wanhopig begon ik op het knopje te drukken om me zoveel mogelijk toe te dienen (wat natuurlijk onzin is want er zit een max op, maar daar lag ik toen niet bij stil). Mijn ontsluiting werd gecontroleerd: 9 centimeter! Nog even… nog even! Huilend van de pijn en de wanhoop bleef ik puffen. Ik had het zo warm, ik wilde echt niet meer. Het deed zoveel pijn en ik werd duizelig van het zuchten. Nog even… kom op, nog even. De kamer stroomde vol witte pakken… ‘Huh, waarom?!‘… En toen werd alles zwart.

Ik hoorde stemmen en piepjes. Ik kwam langzaam weer bij. What the fuck gebeurde daar nou net ?! WAT GEBEURDE ER? Niemand zegt iets. ‘Oke, luister, het werd je allemaal te veel. Je bent er nu weer en je zit op 10 centimeter. Je mag persen’, zegt de verloskundige. Nog verward dacht ik: ‘huh, oke‘… Ik wachtte tot de perswee kwam en ik  begon met persen. Met alle kracht die ik in me had, tanden op elkaar en persen. Na een paar keer persen zei de verloskundige: ‘stop maar!‘. Ze liep naar de telefoon en begon te bellen. Ik ving de woorden spoed, OK en gynaecoloog op. ‘Huh?! Wat nu weer? Wat gebeurd er?! Vertel het me ?!‘. Een paar seconden later stormde de gynaecoloog binnen (degene die je het minst mag, zul je altijd zien). Ze keek me aan en verhief haar stem. ‘Luister: jij gaat nu keihard persen of je krijgt een keizersnede‘. Ik keek haar aan en dacht: ‘wat? Doe eens lief, doe normaal! Ik lig hier te bevallen, doe eens aardig alsjeblieft!‘ Maar ze keek me kwaad aan, waarop ik ook kwaad reageerde: ‘ja, hallo, ik doe m’n best hoor! Ik lig hier keihard te werken‘.  Ik voelde een perswee komen en kwaad als ik was, had ik meer kracht om te persen. Na een paar keer werd de gynaecoloog ongeduldig en gestrest schreeuwt ze: ‘kom op! De hartslag van de baby daalt! Nu!! Hij moet er nu uit!!!“. Ik raakte in paniek en perste zo hard mogelijk, maar de baby bleef op z’n plek. De tranen stroomden over m’n wangen. Ik wist niet meer wat ik moest doen. De gynaecoloog liep weg en kwam snel terug met een enorme schaar. Nog voor ik er erg in had was de knip gezet en de pomp op het hoofd van m’n baby geplant. Bij nog 1 perswee perste ik zo hard mogelijk en met de vacuümpomp werd de baby eruit getrokken.

Mijn zoon begon direct te huilen en scoorde goed. Ze waren met hem bezig en ik daar lag verdoofd, in de war. Het was zo snel gegaan allemaal. Ik moest het verwerken, wat was er nou allemaal gebeurd? Lang kon ik niet bijkomen want mijn zoon werd direct bij me neergelegd en ik moest hem direct laten aanhappen. En ik dacht alleen maar: ‘nee, ik wil dit niet. Ik wil even niet, laat me met rust‘. Het aanhappen lukte niet en iedereen bemoeide zich er mee. Ik wilde alleen maar douchen. Nadat ik was gedoucht en op zaal lag, kwam gelijk de familie eraan. ‘Ah nee hè… Oké kom op leuk doen..ze zijn allemaal benieuwd’. En met een geplamuurde glimlach quote ik alle clichés: ‘Ja, geweldige ervaring. Nee, inderdaad joh..pijn zo vergeten‘. Ondertussen dacht ik, ga weg allemaal. Ga alsjeblieft weg. Laat me met rust, iedereen! 10:00 uur ’s avonds, iedereen was weg, de zaal was stil, de moeders sliepen. En ik… Ik keek opzij, naar m’n baby die daar lag. Ik pakte hem bij me en bekeek hem voor het eerst eens goed. Ik keek, ik kuste maar ik voelde niets. Ik keek en dacht: ‘kom op, nu moet ik toch wat voelen?‘. Ik voelde niets: niets positiefs..niets negatiefs… gewoon niks. Ik wilde gewoon slapen. Komt vast omdat ik gewoon kapot ben, morgen is alles anders.

Ik ging slapen en werd een uur later wakker door een huilende baby. De verpleegkundige kwam en hielp me met borstvoeding. Ik wilde slapen na de voeding, maar de baby bleef huilen… Stop!! Stop!! Ik wil slapen! Ik ben kapot! Je hebt toch gegeten nu?! Alsjeblieft! Wanhopig drukte ik op het knopje. ‘Zullen we de baby anders naar de babyzaal brengen?‘, vroeg de verpleegkundige? Ja! Ja, alsjeblieft… Ik wil slapen.

De volgende ochtend: na slaap en eten voelde ik me al veel beter. Ik had een momentje alleen met m’n baby en ik begon te voelen, heel lichtjes, iets. Yes, is dit het dan! Laat dit het alsjeblieft zijn waar iedereen over spreekt. Langzaam aan kwam het, dag voor dag, steeds meer. Het ging goed met ons, maar nog steeds twijfelde ik over m’n moedergevoel. Is dit wel genoeg wat ik voel? Ik dacht dat het meer was :(  Tot mijn zoon 1 was en hij wakker werd na zijn middagslaapje. Ik liep naar boven om hem uit bed te halen. Ik deed de deur open en hij stond in zijn bedje. Hij begon te glimlachen toen hij me zag en net op dat moment viel er een zonnestraal de kamer binnen. Precies op hem. Ik stopte en keek hem aan en ik voelde. Ik voelde het!! Dit was het!! Opeens was het er! Dat moment! Oh, wat was ik blij! Zie je wel: ik ben geen ontaarde moeder… Zie je wel! Yes! Huilend van blijdschap pakte ik mijn zoon. Mijn zoon! En ik ben zijn mama!