Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Simone is 9 dagen overtijd en de inleiding staat al gepland. Maar het loopt allemaal anders! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Simone. 

Zelf had ik in mijn hoofd dat ik eerder ging bevallen en vanaf 37 weken zat ik dan ook klaar. Viel dat even tegen! De uitgerekende datum kwam steeds dichterbij, ik werd er steeds zenuwachtiger van en ging elke avond naar bed met het idee dat die nacht mijn weeën zouden beginnen… Om vervolgens weer teleurgesteld wakker te worden in de ochtend. De dagen verstreken en ondertussen ontplofte mijn telefoon van de berichtjes die iedereen naar mij stuurde: of het nog wel ging en of ik het nog volhield. Ik maakte grapjes zoals ‘het kan nooit lang meer duren‘ en ‘er is er nog nooit één blijven zitten‘, maar ik geloofde zelf haast niet meer dat dit kindje ooit geboren zou worden. Achteraf gezien viel het allemaal reuze mee, maar op dat moment lijken de dagen allemaal op elkaar en duren ze ellendig lang.

De uitgerekende datum kwam voorbij en na die 40 weken heeft de verloskundige mij twee keer geprobeerd te strippen. Ondanks dat ik hier wel wat buikpijn en kramp van kreeg, zette het helaas niet door. Vanaf 41 weken word je overgedragen aan het ziekenhuis en daar vertelden ze ons dat je vanaf nu ‘zelf’ mag bepalen wanneer het klaar is en de baby gehaald mag worden. We besloten dat ik twee dagen later nog een keer terug zou komen voor wat controles. De baby had het nog erg goed bij mij en het zag er nog niet naar uit dat hij snel zou komen. Op de terugweg bespraken mijn man en ik dat we er toch wel echt klaar mee waren en dat we het liefst voor het weekend ons kindje nog in onze armen wilden houden. We sliepen er nog een nachtje over, maar de volgende dag nam ik toch contact op met het ziekenhuis om een inleiding te plannen. We spraken af dat we daar de volgende dag al voor terecht konden. De verloskundige was inmiddels ook op de hoogte van onze inleidingsafspraak. Ik besloot er een rustig dagje van te maken want ik kon het beste mijn energie sparen. Het was rond 11:30 uur toen ik naar de keuken liep om iets te drinken te pakken. Daar voelde ik ineens iets lopen. Snel liep ik naar de wc, waar ik tot mijn verbazing zag dat mijn vliezen zojuist waren gebroken. Ik belde de verloskundige, die ik even daarvoor nog aan de telefoon had en vertelde haar over mijn gebroken vliezen. Ook belde ik natuurlijk mijn man om hem het nieuws te vertellen. En toen begon het wachten…

020

De tijd kroop voorbij… Al die weken ervoor duurde het wachten al lang, maar het duurt helemaal lang als je weet dat het nu echt niet lang meer gaat duren. Mijn vruchtwater bleef de hele dag door in kleine beetjes eruit gutsen en dat maakte dat ik me heel erg smerig voelde. Op wat krampjes hier en daar na gebeurde er eigenlijk nog niet echt iets dus het was letterlijk mijn tijd uitzitten. ’s Middags besloot mijn man naar huis te komen en daar verder te werken. Een prettige gedachte, het idee dat hij in de buurt was. Om 20:00 uur kwam de verloskundige om te kijken hoe het ging, maar vooralsnog was er nog niks aan de hand. We keken wat tv en genoten bewust van ons laatste avondje samen. Om 22:15 uur gingen we naar boven, want we wisten niet wanneer het zou gaan gebeuren, dus we konden maar beter uitgerust zijn!

We lagen echt net op bed toen ik de eerste wee voelde, rond 22:25 uur. Ik had al weken voorweeën (die trouwens al gezorgd hadden voor 2 à 3 cm ontsluiting), maar deze kramp was toch echt anders. Ik wist het zeker: het was begonnen. Aan de ene kant eng en spannend, maar aan de andere kant was ik blij dat het eindelijk zover was. We gingen ons zoontje ontmoeten! Ik ben maar weer uit bed gegaan, want ik kon toch niet stil liggen. Ik pakte mijn telefoon erbij om met een app mijn weeën te timen. Ze kwamen gelijk al regelmatig om de vier minuten en duurden een tot anderhalve minuut. Na een uur maakte ik mijn man wakker zodat hij de verloskundige kon bellen. Zij kwam rond 01:00 uur en constateerde 4 centimeter ontsluiting. Ze zou rond 04:00 uur terug komen.

In de uren die volgden werden mijn weeën heftiger. Ik merkte goed dat de baby langzaam onderweg was naar beneden, want ik ervoer de weeën meer als een soort druk dan echte krampen. Ik moest ze wel echt weg puffen en was op dat moment blij dat ik daar een cursus voor heb gevolgd. Soms kwam er ineens een wee tussendoor die een stuk heftiger was en waar ik misselijk van werd, dus de spaghetti die we eerder gegeten hadden, belandde in een emmer. De drie uur die we moesten ‘wachten‘ op de verloskundige vlogen om en ik stond meerdere keren onder de douche, zat op de rand van het bed of lag innig verstrengeld met mijn voedingskussen. Ik zat lekker in mijn eigen ‘bubbel‘.

Om 04:00 uur zat ik op 7 centimeter. Drie centimeter in drie uur, ‘volgens het boekje‘ dus. Ik merkte dat ik het nu steeds minder grappig begon te vinden, meer moeite moest doen om de weeën op te vangen. De verloskundige ging naar huis en zou over twee uurtjes terugkomen. Ze was voor mijn gevoel net weg toen ik onder de douche een gigantische druk voelde ontstaan die ik niet tegen kon houden. Mijn man belde de verloskundige, die daarop al snel weer in onze slaapkamer stond.

Vanaf dat moment had ik echt geen besef meer van tijd. Al mijn concentratie ging naar het opvangen van elke wee en de rust die ik tussen de weeën pakte. Bij het inwendige onderzoek zat ik op 9,5 centimeter en mocht ik dus nog niet gaan persen, terwijl ik het gevoel had dat de baby er NU uit MOEST!! Ik gaf dit aan en moest proberen het zo lang mogelijk ‘op te houden‘, als het echt niet meer ging mocht ik langzaam mee persen. Na 40 minuten persen, om 06:23 uur was hij daar: onze kleine Joas!  Een nat, warm en klein frummeltje werd op mijn borst gelegd. Ik had gedacht dat ik dat heel smerig zou vinden, maar ik voelde alleen maar liefde. Hij gaf een flinke brul om te laten weten dat hij er is en werd in voorverwarmde hydrofiele doeken gewikkeld. Wat is hij mooi!

 

Ik ben zo blij dat het gelukt is om zonder pijnstilling thuis te bevallen en ik zou het ook iedereen aanraden. Ik vond het erg prettig om lekker in mijn eigen omgeving alles te kunnen doen en laten wat ik wilde en waar ik op dat moment behoefte aan had. Ik had verwacht dat het best een troep zou geven, maar eerlijk gezegd heb ik er niks van gezien en hebben ze alles keurig opgeruimd terwijl ik onder de douche stond. Daarnaast ben ik stiekem best een beetje trots dat ik de bevalling zonder pijnbestrijding heb gedaan, want ook dat wilde ik graag.

20170818 094718

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Simone! Wat kan het ineens anders verlopen dan gedacht, fijn dat je zo positief op jouw thuisbevalling terugkijkt.

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op FacebookInstagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com

IMG 9450