Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Silvie zit al uren op 9 centimeter ontsluiting, zit in een weeënstorm en wil een ruggenprik, want ze houdt het niet meer vol. Nadat de prik gezet is, krijgt ze nog een uur de tijd anders wordt er een keizersnede gedaan… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Silvie.
Op woensdag 16 november 2016 was ik precies 39 weken zwanger. Nuchter als ik ben, dacht ik dat dit nog wel even zou duren. Een dag eerder was ik nog op controle geweest bij de verloskundige en zij had mijn gevoel bevestigd. Daarom besloot mijn vriend om een dagje te gaan vissen. En precies op die dag werd ik om 09.00 uur wakker met buikpijn… Ik appte mijn moeder om haar hiervan op de hoogte te stellen en dat ik het vandaag lekker rustig aan zou doen. “Succes, je gaat vandaag bevallen!“, appte mijn moeder terug… ‘Ja hoor’, dacht ik. Toen ik even later naar het toilet ging, verloor ik daar mijn prop. Ook had ik nog steeds erge buikpijn, dus besloot ik de verloskundige te bellen om even te overleggen. Ze adviseerde me om even te gaan douchen en mijn weeën te timen. Blijkbaar waren het dus weeën, in plaats van de buikpijn die ik het noemde. Ik stapte dus onder de douche en inmiddels was mijn moeder er ook om mij te ondersteunen.
Ik had mijn vriend natuurlijk ook al geappt: dat ik buikpijn had, maar dat hij nog rustig kon blijven vissen. Mijn moeder en ik hebben nog rustig samen opgeruimd en gepoetst. Toen de verloskundige om 11.00 uur kwam, wilde ze even controleren of ik al ontsluiting had. Ze gaf aan dat ik onder de douche vruchtwater was verloren, terwijl ik dacht dat ik aan het plassen was. Ik bleek al op 4 centimeter te zitten en omdat ik graag in het ziekenhuis wilde bevallen, moesten we meteen vertrekken. ‘Zou het dan toch gebeuren?‘, dacht ik.
Mijn moeder reed en eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik in een rolstoel naar de kraamafdeling gebracht. Ik kreeg daar een hele mooie kamer. Mijn vriend was inmiddels onderweg en mijn vader ook. Ik wilde mijn vriend en moeder graag bij de bevalling hebben, maar mijn vader is er ook bij geweest en ik had niets anders gewild. Ik heb namelijk een hele goede band met mijn ouders. Intussen werden de weeën heftiger en bij een controle in de middag zat ik op 7 centimeter ontsluiting. De verloskundige schatte in dat ik rond 18.00 uur wel volledige ontsluiting zou hebben. Haar dienst zat erop, dus werd ze afgelost door een andere verloskundige. Ik beviel in het Catharina ziekenhuis, waar op dat moment een pilot liep met 1 op 1 begeleiding. Ik heb dit als heel prettig ervaren.
Rond 17.00 uur zat de dienst van de tweede verloskundige er ook op en zij werd afgelost door haar collega. Ik had dus inmiddels al 3 verschillende verloskundigen gezien. Om 18.00 uur werd ik weer gecheckt en zat ik op 8 à 9 centimeter. Het zou nu niet lang meer duren, werd gezegd. Ik had een heftige weeënstorm en bleef hier maar in zitten, wist me ook geen fijne houding meer te geven. Mijn vader bleef netjes op zijn stoel zitten, mijn vriend en moeder ondersteunden mij. Rond 18.30 uur bleek de baby het wat minder fijn te vinden daarbinnen, daarom werd ik overgenomen door de gynaecoloog en werd ik dus ‘medisch’. Dat was het 4e gezicht van die dag.
Rond 21.00 uur hield ik het echt niet meer vol en vroeg ik om een ruggenprik. Maar omdat ik al op 9 centimeter zat en het volgens de geleerden ieder moment kon gebeuren, mocht dat niet. Rond 22.00 uur kreeg ik er alsnog één, later hoorde ik dat mijn moeder dit had geëist omdat ik zoveel pijn had. Mijn vriend ging mee terwijl we naar de afdeling werden gebracht waar ze de ruggenprik zouden zetten. In eerste instantie weigerde de anesthesioloog de prik te zetten omdat ik 2 deukjes boven mijn stuitje heb en ze geen enkel risico wilde nemen. Maar ik moest en zou die ruggenprik hebben, dus uiteindelijk heeft ze een collega erbij gehaald en kreeg ik ‘m alsnog. Zodoende was ik rond 22.30 uur weer op de afdeling, waar ik een formulier moest ondertekenen en ze een bed voor mij hadden klaargemaakt omdat het te lang duurde voordat ik kon persen. Ze gaven mij nog een uur de tijd, anders zouden ze overgaan op een keizersnede.
Om 23.30 uur kwam de gynaecoloog. Zij ging ervoor zorgen dat ik naar de 10 centimeter zou gaan, maar helaas lukte ook dat niet. Ondertussen stond de hele kamer al vol met allerlei specialisten. Ze wilden het nog één keer proberen, anders zou ik een keizersnede krijgen want de baby had het inmiddels niet meer zo fijn daarbinnen. Rond 00.00 uur zat ik eindelijk op 10 centimeter en mocht ik beginnen met persen. Ik heb 1 uur lang geperst en werd ingeknipt, waarna Mace met de vacuümpomp ter wereld is gebracht. Hij is om 01.16 uur geboren met een gewicht van 3555 gram. Ik moest meteen huilen en was op slag verliefd. Dit is het mooiste wat er is! Mijn vriend was ook dolgelukkig en mijn ouders ook helemaal in de wolken.
Tegen 03.30 uur wilde ik graag douchen, dus mijn vriend hield Mace vast en ik mocht me lekker opfrissen. Terwijl de verpleegkundige even mijn spullen pakte, ben ik flauwgevallen onder de douche. Ik werd wakker met 3 verpleegkundigen om mij heen. Helaas heb ik bij de val mijn stuitje gekneusd en kon ik 2 maanden lang amper lopen en bewegen. Ondanks alles kijk ik terug op een hele mooie bevalling. Ik ben er nuchter in gegaan en ga dat in april van dit jaar weer doen… Dan verwachten wij ons 2e kindje, dit keer een meisje!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Silvie! Dat is een pittige weg geweest, maar wat fijn dat je er zo goed op terugkijkt!
Wil jij, net als Silvie, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie