De Bevalling van: Silvia

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Silvia is 38 weken en 1 dag zwanger van haar 4e kindje en heeft al weken lang last van toenemende voorweeën. Haar 3e bevalling ging supersnel, zal dit nu ook weer zo gaan? Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Silvia. 

Het is 27 november, 38+1 staat er op de teller. Ik ben er klaar mee met deze zwangerschap, mijn vierde, een onverwachte kers op onze al zo grote taart. Mijn bekken doen mij pijn, heb sinds week 31 flink last van voorweeën, die per week heftiger worden. Aan de ene kant rete-irritant, aan de andere kant weet ik dat mijn lijf hier gelukkig wel wat mee doet. Dat is dan het voordeel om voor de 4^de keer zwanger te zijn, ik weet wat mijn lijf doet. Maar het ergst vind ik nog mijn dromen, ik ben IC- neonatologie verpleegkundige en alle nare voorvallen passeren de revue en betrek ik op mezelf, die in combinatie met mijn pijnlijke bekken maakt dat ik eigenlijk bijna niet meer slaap.  Mijn man is thuis en we hebben een afspraak bij de verloskundige, onze jongste gaat naar opa en oma, zodat wij even rustig daar heen kunnen.

Bij de verloskundige worden alle controles gedaan, madame ligt op pole position, vast in mijn bekken, en vermaakt zich nog prima. Ik leg mijn verhaal neer bij de verloskundige, en zeg ook dat ik zo niet nog weken wil doorlopen, dit is een uitputtingsslag. Het bijna niet kunnen slapen, de continue pijn in mijn bekken en mijn 3 andere kinderen (6, 4 en 2 jaar) lopen ook nog vrolijk rond. Zij snap mij en ik vraag of ze kan toucheren en kijken of ik gestript kan worden. Ze vraagt of ik bij andere kinderen ook gestript ben en of dat heeft geholpen. Daar kon ik gelukkig volmondig ja op zeggen.

Lichtelijke gespannen, lig ik te wachten op het oordeel van de verloskundige. 2 centimeter zegt ze. In mijn hoofd doe ik een vreugdedansje. Gelukkig, ik kan gestript worden. Nu komt het mindere deel, het strippen zelf. Nu begrijp ik dat het voor iedere vrouw anders is. Nou, bij mij doet het verrekte zeer, ik heb tijdens de bevallingen veel last van rugweeën en dat is wat ik nu ook voel, een hele heftige scherpe rugwee. Ik hou mij man’s hand vast, moet even wat knijpbaars hebben. Ik voel gelijk dat mijn buik helemaal aanspant en een knoepert harde buik oplevert. De verloskundige zegt dat als ik weeën krijg ik de dienstdoende moet bellen en niet te lang moet wachten. Al mijn bevallingen zijn rap geweest, maar nummer 3 had bedacht dat 50 min wel een net record was.  Persoonlijk was ik het daar niet geheel mee eens en hoop op iets meer rustigere opbouw. Ik vraag: wie is de dienstdoende? Blijkt het mijn vriendin te zijn, spontaan word ik wat emotioneel, dat zou helemaal geweldig zijn. We gaan naar huis. Thuis eten mijn man en ik een broodje, hij gaat weer aan het werk thuis op zijn kantoor en ik ga maar even een dutje doen, kijken of het strippen wat gaat doen.

Slapen lukt niet echt, de harde buiken komen en gaan sinds ik op bed ben gaan liggen. De telefoon hoor ik gaan en mijn man komt even later binnen, het is M (mijn vriendin, de verloskundige). Ze vraagt hoe het gaat en ik zeg het lijkt langzaam op te komen zetten. Ze vraagt of ze al moet komen. Persoonlijk hoeft het nog niet echt voor mij, als in de vorm van verloskundige, zo erg ben in nog niet in partus. Ze stelt voor om een kopje thee te komen drinken. Onderwijl sein ik mijn man in, dat opa de oudste twee ook maar van school moet halen, want ik krijg het gevoel dat het wel door lijkt te gaan zetten. M gaat komen voor de thee.

Het nadeel van de bevallen voor de 4^de, je weet wat komen gaat. Nu ben ik sowieso wel één met mijn lijf en ken het erg goed. Ik riep ook al maanden dat ik helemaal geen zin had in bevallen, wat ik bij de andere totaal niet had. Merk ook aan mezelf dat ik deze bevalling echt als een hobbel ervaar. Het is klokslag half 3 als M de verloskundige bij mij op de stoep staat. Mijn man laat haar binnen en komt samen met haar naar boven. Merk meteen haar professionele houding en dat geeft rust. Ze gaat rustig naast mijn bed zitten en ik merk hoe ze mij observeert, en ik moet hier wel om glimlachen. We hebben het over van alles en nog wat en ik merk dat ik wil gaan lopen, krijg echt bewegingsdrang. Ik begin mijn wandeling in de slaapkamer, heen en weer. Een uur of 2 later, M is er nog steeds. Mijn harde buiken zijn nu toch echt weeën geworden, maar ik blijf er overheen praten, ik laat ze niet echt toe. Heb geen zin in die pijn, mijn weeën zijn ook irregulair en wisselen sterk in kracht.  M zegt dan ook, hou je het tegen? Met tranen in mijn ogen geef ik dat toe, ik merk dat ik mezelf blokkeer. Mijn man is er al een tijd bij en samen spreken ze mij moed in, om het gewoon toe te laten. Het is inmiddels half 6 en de weeën komen om de 3 minuten, nog wel steeds wisselend in sterkte. Bij het luisteren naar ons meisje, is een goed hartactie te horen, en ik zit op 4 cm ontsluiting. Natuurlijk had ik gehoopt op 7, maar goed ik wist dat het uiteindelijk niets zegt. Bij nummer 3 braken ze de vliezen met 4 cm, 2 weeën later meldde ik dat hij er nu toch echt serieus uitkwam en zonder ook maar te persen was hij er.

Eindelijk geef ik mij over aan de weeën, ik hang over het bed heen en het is inmiddels 8 uur in de avond. De weeën komen om de 2/3 minuten en M wil toucheren…….nog steeds die 4 cm. Maar wel met meer druk op de vliezen, ze vraagt of ze ze door mag prikken. Weer even zo’n hobbel in mijn hoofd, want ik weet dat daarna de pijn van de wee een stuk intenser wordt, toch zeg ik ja want ik weet dat ik snel mijn meisje in mijn handen ga hebben. Ze prikt ze door en ja hoor, daar is de eerste echt pijnlijke wee. Mijn man staat naast me, hij gaat dit laatste deel van de bevalling mee begeleiden. Ik voel dat ik persdrang krijg en M zegt pers maar rustig mee. Langzaam voel ik haar uit mijn komen. Ik hoef geen spiegel, als ze vraagt of ik het wil zien. Mijn man vraag ik wat hij kan zien. Haartjes zegt hij en in een reflex leg ik mijn hand op het hoofd van mijn meisje. Iets wat ik bij de anderen nooit gedaan heb. Ik zeg tegen mijn man ze komt nu, en met een lichtelijke lancering word ze geboren. Mijn man kan haar nog net opvangen en M de verloskundige red mijn matras van de vloedgolf aan vruchtwater die meekomt. 27 november, 20:40 is ze er. Ons 4^de kind, onze tweede dochter. Nog helemaal wit, van het vernix (huidsmeer). Prachtig is ze.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Silvia! Wat speciaal dat jouw vriendin op dat moment dienst had en de bevalling begeleidt heeft. Dit moet vast voor een extra bijzonder gevoel hebben gezorgd!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de reacties of stuur een bericht via Facebook / Instagram / Twitter!