Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Deze week verteld Sharon haar verhaal. Als ze 41 weken zwanger is, kan ze het lichamelijk niet meer aan. Vanwege de ziekte van Crohn word ze in overleg met de gynaecoloog ingeleid. Lees mee met het verhaal van Sharon.
Zaterdag 13 augustus 2016. Ik mag om half 9 ’s avonds naar het ziekenhuis komen voor het plaatsen van een ballonnetje. Voordat ze een ballonnetje plaatsen, moet ik eerst een half uur aan de ctg-scan, wat al snel een uur wordt. Na een uur aan de ctg-scan gelegen te hebben wordt er een ballonnetje geplaatst en vervolgens moet je weer een half uur aan de ctg-scan. Tegen 11 uur word ik naar de kamer gebracht waar ik deze nacht nog rustig kan slapen. Er wordt mij verteld dat ik de volgende ochtend om 8 uur word ingeleid.
Stefan gaat mee naar de kamer, drinkt nog een kopje koffie en gaat tegen half 12 naar huis. Ik trek mijn pyjama aan, poets mijn tanden en stap ook het bed in. Tegenover me ligt een vrouw die ook ingeleid zou worden. Ik heb een beetje last van menstruatiepijn maar ga toch proberen te slapen. Mijn buurvrouw is al snel vertrokken terwijl ik lig te draaien van de pijn. Zijn dit nou weeën of is het menstruatiepijn? Ik merk al snel dat ik het weg wil puffen, maar houd het tegen omdat ik de buurvrouw niet wakker wil maken. Tegen half 1 druk ik op de bel omdat ik het niet vol houd. De verpleegkundige ziet al snel dat het weeën zijn en haalteen collega en de rolstoel. Voordat ik het wist werd ik naar de verloskamer gebracht.
Daar aangekomen staat er al een verloskundige die zegt dat ze het ballonnetje eruit gaat halen om te kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Ze kijkt en zegt dat ik 3 centimeter ontsluiting heb: dat is het maximum wat het ballonnetje kan bereiken. Ook verteld ze dat nu het ballonnetje eruit is, de weeën kunnen afnemen. Moet ik Stefan nu bellen? De verloskundige zegt: ‘je kan nog even wachten want jullie hebben beide jullie nachtrust nodig, zo ver dat kan‘. Na het plaatsen van infuus en wat onderzoekjes, verteld ze tegen kwart voor 3 tegen mij dat dit nu niet meer afneemt maar toch doorzet. Ze heeft nog even getoucheerd en ik heb nu 4 cm ontsluiting. Ze zegt: ‘bel toch je vriend maar op want het wordt nu erger‘.
Ik bel Stefan en hij is er binnen no-time. Terwijl hij net de kamer binnenkomt, sta ik lekker een half uur onder de douche. Dat verzacht toch de pijn. De weeën worden heftiger en ik loop rond door de kamer, zit en lig afwisselenden heb de tv aanstaan voor afleiding. De Olympische Spelen zijn op tv. Om 8 uur ’s ochtends heb ik zoveel pijn dat ik tegen Stefan zeg: ‘bel onze moeders, laat ze maar komen dan hebben we allebei afleiding‘. Ze komen om de twee uur kijken hoeveel ontsluiting ik heb en heb elke twee uur maar 1 centimeter erbij. Het wil niet echt opschieten! Bij 6 centimeter mogen ze eindelijk mijn vliezen breken. Dat kon niet eerder omdat het kindje niet ver genoeg in mijn bekken lag en zo de navelstreng uit kon zakken.
Nu mijn vliezen gebroken zijn, mag ik niet meer uit bed omdat hij dus niet ver genoeg naar beneden ligt. Ze zien dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept en vertellen ook gelijk dat z’n hartslag goed is en dat ik me dus geen zorgen moet maken. Pff, nu ik in bed moet blijven, weet ik me helemaal geen houding meer aan te nemen en krijg ik ook nog eens rugweeën. Ik houd het niet meer en besluit toch een ruggenprik te nemen. Ik was wel bang voor de prik maar het valt echt reuze mee. Door de spanning spuug ik ook nog eens alles onder. Ik heb een lieve en gekke arts . Ik moet daar dus recht op het bedrand gaan zitten en ja hoor, nu ik overeind zit, loopt al het vruchtwater eruit. Alles zit eronder.
Terug op de kamer voel ik niks meer van de pijn en heb ik weer praatjes voor 10 . Zo kon ik weer een beetje op adem komen. Nu krijg ik wel wat weeënversterker. En na een paar uur word de pijn steeds heftiger. Tegen 6 uur is de pijn super heftig maar heb ik ook eindelijk 10 centimeter ontsluiting. Eindelijk ik mag persen! Pffff, dit is niet pijnlijk maar wel hard werken. Na anderhalf uur persen heeft de baby toch een klein beetje hulp nodig en besluiten de verloskundige en de gynaecoloog om de vacuüm te gebruiken. Er staan ineens zoveel mensen aan mijn bed dat ik in mijn hoofd paniekerig word omdat iedereen goed bedoeld door elkaar roept. Ik luister naar één verloskundige, haal diep adem, pers nog 1 keer en ja hoor: daar is de kleine James dan eindelijk! Wat een dag,wat een wonder en in een paar seconden ben je alle pijn vergeten. Toen waren we ineens ouders van James van Wolferen die geboren is op zondag 14 augustus om 19:37. Hij is 54 cm en weegt 3670 gram.
Bedankt dat je jouw bijzondere bevallingsverhaal met ons wilde delen, Sharon!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of stuur een bericht via Facebook, Instagram of Twitter!
Geef een reactie