Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Wegens zwangerschapsdiabetes wordt Shannon bij 38 weken ingeleid. Helaas blijft ze steken op 2 centimeter ontsluiting en krijgt de baby het moeilijk… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Shannon.
Mijn man en ik wilden samen en alleen oud worden, tenminste… dat is wat wij dachten. Totdat we een vals positieve test hadden. Toen het bleek dat wij dan toch echt niet in verwachting waren, kwam dat als een grote teleurstelling. We waren intens gelukkig toen we vervolgens snel echt in verwachting waren. We konden het maar niet geloven omdat we dachten: ”wat nou als het weer een vals-positieve test is?”. Deze keer was het een positieve test die ons niet voor de gek hield. Helaas volgde hierna een miskraam. Dit omdat ik een A- bloedgroep heb met een rhesusfactor, wat betekent dat mijn lichaam alles afstoot wat niet eigen is. Gelukkig kreeg ik injecties, waardoor een eventuele volgende zwangerschap niet beëindigd zou worden door mijn eigen lichaam. Een half jaar later waren we weer in verwachting. We gingen trouwen en maakten op de bruiloft bekend dat ik 11 weken zwanger was. Dubbel feest, voor mij dus zonder alcohol!
In mijn zwangerschap heb ik weinig tot geen zwangerschapskwalen gehad. Waar ik wel heel veel last van heb gehad waren mijn bloedglucosewaarden. Ik heb namelijk diabetes type 1, tijdens mijn zwangerschap had ik dit al ruim 14 jaar. Dit houdt in dat ik mezelf zo’n 15 tot 18 keer per dag een prik moet geven om mijn waardes in de gaten te houden. Waar je op het ene moment een hele stabiele waarde kan hebben, kan het uur later weer veel te hoog zijn. Wanneer je in je zwangerschap te vaak te hoog zit kan je baby te zwaar/groot geboren worden. Uiteindelijk kreeg ons ongeboren kindje ook een piek in zijn groeicurve. De gynaecoloog begon over een keizersnede. Waarbij ik dacht: “een keizersnede? Ik ben een vrouw, ik kan dit! Niks keizersnede“. Waarop de gynaecoloog antwoordde dat een natuurlijke bevalling ook nog niet van de baan was.
Wanneer je tijdens je zwangerschapsdiabetes hebt of krijgt, wordt je uit gezondheidsredenen voor je kindje bij 38 weken ingeleid. Dat gold voor mij ook: bij 38 weken en 2 dagen werd ik ingeleid door middel van een ballonkatheter. Wat zat dat ding vervelend, zowel het slangetje dat uit je vagina langs je been loopt, als het ballonnetje in je baarmoedermond zelf. Na het inbrengen hiervan werden wij naar huis gestuurd. Onverwachts kwamen mijn schoonouders op visite en op dat moment begonnen de weeën. Gelukkig waren ze heel subtiel en kon ik ze nog verbergen! Ik moet hierbij zeggen dat iedereen wist dat ik ingeleid zou worden bij 38 weken. In het midden van de zwangerschap hebben mijn man en moeder tegen iedereen gelogen. Wij hadden namelijk met elkaar verzonnen dat alles zo goed ging dat ik de 40 weken uit mocht zitten. Dit om te voorkomen dat iedereen vanaf week 38 zou vragen wanneer er iets ging gebeuren.
Na een nacht geslapen te hebben met hulp van slaapmedicatie, werd ik in de ochtend verwacht in het ziekenhuis. Ik had 1 centimeter ontsluiting en dus mocht ik blijven. Vanaf dat moment werd ik door middel van vaginale tabletten ingeleid. Hierna kwamen de weeën vaker en heviger, ik kwam alleen niet verder dan 2 centimeter ontsluiting. Na eindelijk een ruggenprik gehad te hebben, kreeg ik om de zoveel tijd zoveel druk op mijn stuitje, dat dit niet goed voelde. Ik verplichte mijn man de verpleegster te halen! Zij waren al enige tijd alles op afstand aan het monitoren. Het bleek dat ik dus al persdrang had bij 2 centimeter. Zij konden ook op de monitor zien, dat ons kindje dit niet leuk vond. Er was besloten dat er een spoedkeizersnede moest plaatsvinden… We werden meegenomen en voorbereid. Tot op de laatste seconden werkte de verdoving voor de keizersnede goed. Tijdens de keizersnede kon mijn man alles volgen wat ze deden, ze hadden het afdekscherm niet goed genoeg vast gezet. Dit vond mijn man onwijs mooi om mee te maken. In een rap tempo was daar onze zoon : Kaiden Nolan. Nadat die heel even bij mij had gelegen, waarbij ik dacht: “prachtig, maar ik ben kapot, ik kan niet meer, ik wil slapen”, werd hij met mijn man meegenomen naar onze kamer.
Toen ik klaar was, mocht ik snel naar mijn man en onze zoon. Mijn zoon heeft 5 minuten op mijn borst gelegen, hierna is hij meegenomen voor het bloedprikken. Zijn bloedglucosewaarden waren zo laag dat dit gevaarlijk was en hij naar de kinderafdeling moest. Wat ik natuurlijk niet wist van tevoren was dat wij 16 uur gescheiden zouden zijn vanwege een personeelstekort. Wat was dat erg! En dat na mijn gedachten na de keizersnee: ik was kapot, ik kon niet meer, ik wilde slapen. Waarom had ik niet gelijk van de tijd genoten met mijn pasgeboren zoon?
Na heel veel schuldgevoel te hebben gehad, na veel gepraat te hebben (waaronder met het afdelingshoofd met excuses voor het personeelstekort), heb ik alles een plek kunnen geven en kan ik genieten van alle tijd die ik met mijn zoon heb. Vertelde ik in het begin nog dat wij geen kinderen wilden, zijn we er nu samen uit dat we hopen nog 2 kindjes te kunnen krijgen. Bij een volgende zwangerschap ben ik er nu over uit dat wij een geplande keizersnee willen. Dit zodat ik niet moe ben, maar alert en op mijn strepen kan staan om naar mijn kindje te willen. Wij gaan juli 2020 verhuizen naar een prachtig mooi groot huis. Onze zwangerschapswens komt steeds dichterbij…
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Shannon! Wat heftig dat je je zoontje na de geboorte zoveel uur moest missen! Fijn om te lezen dat je alles een plekje hebt kunnen geven.
Wil jij, net als Shannon, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie