Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Saskia wordt ingeleid omdat het kindje aan de grote kant is. Helaas verloopt dit niet voorspoedig en belandt ze op de OK. Als ze dan eenmaal bevallen is, wordt ze nog tweemaal opgenomen in het ziekenhuis. Lees het heftige bevallingsverhaal van Saskia.
Toen ik zwanger werd van mijn derde kindje, hoop ik stiekem heel erg op een meisje. Ik heb namelijk al twee jongens van 11 en 5 jaar. En ja hoor: met 12 weken en 3 dagen zagen we al dat we een meisje zouden krijgen. Ik was helemaal van slag en begon te huilen, van blijdschap en geluk natuurlijk! De zwangerschap ging op zich heel goed. Ik groeide vrij snel en genoot ook al snel van de schopjes van mijn meisje. Rond 26 weken vond de gynaecoloog dat ik erg veel vruchtwater had. Mijn meisje zou volgens de gynaecoloog een grote baby worden. Na een hoop echo’s, controles en gezeur dat ik het niet meer zou redden tot 40 weken of nog langer, werd besloten dat ik werd ingeleid met 38 weken. Bij mijn jongens ben ik ook ingeleid en die bevallingen gingen redelijk snel en zonder complicaties.
’s Avonds om 19:00 uur moesten we ons melden op de verloskamer. Er werd een echo gemaakt en een CTG gedraaid. Ze keken of ik al ontsluiting had en of mijn voorweeën al iets hadden gedaan. De boel was al flink verweekt en er werd een ballonnetje ingebracht. Ik werd naar een andere afdeling gebracht voor de nacht. Maar om 02:00 uur ’s nachts had ik 2 centimeter ontsluiting en werd ik toch maar weer teruggebracht naar de verloskamers. De verpleegkundige zei me nog dat ze ervan overtuigd was dat ons meisje snel geboren zou worden. En heel eerlijk gezegd dacht ik zelf ook dat het snel zou gaan. Maar helaas: nadat het ballonnetje verwijderd werd, zakten de weeën weer af. Ik moest proberen te gaan slapen en ’s morgens zouden ze opnieuw bekijken wat ze gingen doen.
Die ochtend zat ik nog steeds op 2 centimeter. Ik kreeg tabletjes en daar kreeg ik wat krampen van, maar het schoot niet op. Om de 4 uur kwamen ze voelen naar de ontsluiting en kijken hoe het ging. Ze hebben me nog eens gestript maar ook dat hielp niet. Toen werden eindelijk de vliezen gebroken… De dokters hadden nog nooit meegemaakt dat er zo’n grote hoeveelheid vruchtwater was. De vloer, het bed, de dokter: alles was zeiknat en zat onder mijn vruchtwater. De weeën werden sterker, maar de ontsluiting werkte niet echt mee. Toen werd er besloten dat ik aan het infuus werd gelegd met weeënopwekkers. Uit ervaring van de eerste bevalling wist ik dat het nu snel kon gaan. De weeën werden al snel heftiger en heftiger en het infuus werd steeds opgehoogd. Op een gegeven moment dacht ik nog: “pffff, stel je voor: ik krijg een keizersnede“. Meteen erna dacht ik: “dat zou wel fijn zijn, ik heb al pijn genoeg gehad!“.
De ontsluiting ging langzaam verder, maar opeens stopte het. De weeën werder maar sterker, maar de ontsluiting bleef hangen op 6 centimeter. Voor mijn gevoel duurde het eeuwen. Ik weet nog dat de assistent kwam en voelde naar de ontsluiting, die was helaas nog steeds 6 centimeter. Ik vroeg meteen om iets voor de pijn, want ik kreeg het niet meer geregeld om die weeën weg te puffen tot 10 centimeter. Ik mocht kiezen: een ruggenprik of het welbekende pompje. Mijn voorkeur ging naar de ruggenprik, maar dat zou te lang duren, dus werd het pompje aangesloten. Ondertussen gingen mijn weeën lekker verder en ik vond dat het pompje dus echt niet werkte. Ik kreeg in de gaten dat er iets niet klopte. De arts en verpleegkundigen deden opeens zo raar…
De hartslag van ons meisje ging omlaag. En ik kreeg persdrang, die ik dus moest tegenhouden. Het reanimatiekarretje werd naar binnen gereden en op dat moment keek ik mijn vriend aan: die wist ook niet hoe of wat. Er kwamen dokter binnen, die vertelden dat ze bloed uit haar hoofdje gingen wegnemen. Wat deed dat ongelooflijk veel pijn! En wat was ik bang. Een sneetje in haar hoofd maken tijdens een wee, terwijl ze nog in me zit! Dit was om het zuurstofgehalte van ons meisje te controleren. Gelukkig bleek dit goed te zijn. Ondertussen bleef ik persdrang houden en de verloskundige bleef maar zeggen: “niet mee persen!“. Nadat ze nog eens gingen controleren, zagen ze dat mijn baarmoedermond dikker en dikker werd. Dit was dus niet de bedoeling! Na een hoop overleg kwam de hoofdarts, die meedeelde dat het toch een keizersnede zou worden. We kregen even de tijd om te overleggen of we daarmee instemden, maar er was natuurlijk geen keus. Ik had nooit op een natuurlijke manier kunnen bevallen.
Toen de arts terugkwam, zei ik dat ik heel snel mijn meisje in mijn armen wou. Als dat via een keizersnede moest, dan moest dat maar. Zodoende werd alles klaargemaakt om naar beneden, naar de OK te gaan. Ik kreeg weeënremmers die naar mijn idee niet werkten en ik werd dus naar beneden gedacht met weeën. Mijn god, wat had ik een pijn! Ik werd op de operatietafel gelegd, nog steeds met weeën en iemand zei dat ik stil moest liggen, wat amper lukte omdat de weeën zo heftig waren. Toen de arts eindelijk kwam, wilde hij nog eens naar de ontsluiting kijken omdat die weeën zo heftig waren. Gelukkig lukte de ruggenprik eindelijk na vijf (!) keer en het gevoel dat ik toen kreeg was heerlijk: geen pijn meer!
Mijn vriend zat achter me, zoiets aparts. Na een hoop gepeuter en getrek werd eindelijk ons meisje geboren. Eindelijk! Ze was er: op 9 januari 2018 om 22:03 uur is onze Skye geboren. Ik was zo blij! Ze werd nagekeken en alles was goed, dus toen mocht ze eindelijk bij mama. Al die pijn en al die uren ellende was ik meteen vergeten: ik was zo gelukkig!
Na drie dagen mochten we naar huis. Maar eenmaal thuis werd ik ziek en niet zomaar ziek: ik voelde me echt helemaal niet goed. Ik kreeg koorts en ik moest terug naar het ziekenhuis. Na een hoop onderzoeken bleek dat ik een longembolie had. Ik werd meteen opgenomen en Skye moest mee naar huis met papa. Wat heb ik me slecht gevoeld! Ik had een keizersnede gehad, dat was al heftig na al die uren pijn en ellende. En nu lag ik daar in het ziekenhuis zonder mijn baby… Ik lag twee dagen op de acute opname en ik werd met koorts ontslagen. Ein-de-lijk thuis, maar ik voelde me nog erg ziek en ik moest weer terug… Dit keer naar het geboortecentrum waar Skye dus ook mocht blijven. Weer een hoop onderzoeken verder bleek de koorts van een flinke blaasontsteking kwam. Ik kreeg antibiotica via het infuus en werd goed gecontroleerd. Na een paar dagen mocht ik naar huis, waar ik eindelijk kon herstellen en bijkomen van alles. En het belangrijkste: genieten! Nu ik dit verhaal schrijf, bijna zes weken later, ben ik goed hersteld van de keizersnede. Wel ben ik nog erg moe, dit is een gevolg van de longembolie. Het schijnt dat je daar een hele tijd van moet bijkomen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik een keizersnede altijd heb onderschat!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Saskia! Wat een zware bevalling heb je gehad! En net toen je dacht dat alles weer rustig werd, alsnog complicaties. Ik wens je veel sterkte met het verdere herstel!
Wil jij ook graag, net als Saskia, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie