Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Sanne is 5 dagen overtijd als haar vliezen breken. Ze mag al snel naar het ziekenhuis, maar als de baby eenmaal geboren is, is het goed mis. Lees het heftige bevallingsverhaal van Sanne.
Ik had altijd geroepen dat ik niet wist of ik wel moeder wilde worden, dus toen ik onverwacht met een positieve zwangerschapstest in mijn handen stond, was dat wel even slikken zeg… Na veel gesprekken met vriendlief besloten we er toch voor te gaan en zo was ik na een prachtige zwangerschap zonder kwaaltjes 40 weken en 4 dagen onderweg toen ik op controle moest bij mijn verloskundige. Een van de twee verloskundigen is een oude jeugdvriendin van me. Ze deed alle checks en we besloten de maandag erop, dan was ik 41 weken en 1 dag, voor het eerst een poging te gaan strippen. Ze grapte nog: “mocht je toch eerder willen bevallen, doe dat dan vóór morgen 16:00 uur, want daarna ben ik een weekend weg!“. En wat is er nou leuker dan je beste vriendin van de middelbare als verloskundige bij je bevalling te hebben!
Het was een dag later. Ik had gezellig met mijn moeder nog wat geshopt in de buurt, had bij thuiskomst de was nog even gedaan en ging op de bank zitten. Ik voelde een wee opkomen. Dat had ik die week wel eens eerder gehad, dus daar was ik nog niet zo van onder de indruk. Maar er kwam weer een wee en weer een. “Wacht eens, ik denk dat mijn bevalling is begonnen!“. Ik keek op de klok, 16:00 uur. De baby wilde dus niet mijn jeugdvriendin erbij hebben, haha! Een uur later kwam mijn vriend thuis, dus ik zei: “lieverd, ik denk dat het nu toch echt gaat gebeuren!“. Vriend zei daarop, licht in de stress: “maar m’n broertje is jarig en we moeten nog op verjaardag!“. “Ach“, zei ik, “het duurt toch heel lang, dat kan nog wel!”.
Dus na ons bordje Chinees (twee dagen achter elkaar: op een gegeven moment probeer je van alles he :p) gingen we op weg naar de verjaardag. Ik zat al redelijk in de weeën maar hoefde ze nog niet weg te puffen. Ik kreeg een taartje aangeboden, wilde net mijn eerste hapje nemen toen ik ergens onderin, een kleine ‘plop‘ voelde. Ik snelde naar de wc en jawel: mijn vliezen waren gebroken! “Oh nooo, en nu?!”. Dus ik weer naar de kamer, pakte mijn telefoon met de smoes dat ik een vriendin nog zou terugbellen en belde in de badkamer mijn verloskundige. Ze vroeg nog: “heb je wel maandverband daar?“. “Nee… ik heb maar een washand in mijn onderbroek gepropt…”. De verloskundige vond het hilarisch en riep nog: “dat zal ik in je verslag zetten!“. We spraken af dat ik zou bellen als de weeën regelmatiger zouden komen. Stiekem was dat al wel het geval, maar ik kon het moeilijk timen op de verjaardag, dus stelde het nog maar uit. Ik had ondertussen m’n vriend een app gestuurd dat ik naar huis wilde omdat mijn vliezen waren gebroken. Toen ik terug in de kamer was, zag ik hem wild met zijn vingers in zijn baard draaien. Ah, hij had het gelezen, meneer was hartstikke zenuwachtig! Ik begon een balletje op te gooien dat ik beroerd was van de Chinees en vriendlief haakte hier mooi op in met: “als je naar huis wilt, moet je het zeggen“. Nou dan graag naar huis!
Na een dik uur waren we alweer thuis. Ik belde mijn verloskundige dat ik regelmatige weeën had. Ze was op dat moment net bij iemand anders en raadde me aan om onder de douche te gaan. Ze zou zo snel mogelijk naar me toe komen. Mijn vriend en ik overlegden nog of ik mijn moeder zou bellen om er bij te zijn. Mijn vriend vond dat toch wel fijn dus ik belde haar mobiel. Op dat moment niet weten hoeveel we haar steun nodig zouden hebben… Nam ze niet op, mijn moeder heeft haar telefoon ALTIJD bij zich.. pfff. Dus de huistelefoon maar, papa nam op. “Is mam er ook?“. “Nee die is even naar je oom, die is van de trap gevallen en kan momenteel niet lopen dus ze breng een urinoir. Ze is haar mobiel vergeten.”. “Oh, wil je haar vragen me terug te bellen als ze huis is?“, vroeg ik. Waarop mijn vader vroeg of alles nog rustig was… Mijn moeder zou me direct bellen als ze weer thuis was!
Ik onder de douche, telefoon erbij. Vriendlief beneden gamen, die wist niet wat ie met zichzelf aanmoest. En aangezien ik in mijn eigen bubbel was gekropen vond ik dat prima! Mam belde terug en kwam er gelijk aan, pap had haar nog het advies gegeven om een pyjama mee te nemen, de schat! Inmiddels was het 22:00 uur en arriveerden de verloskundige en mijn moeder gelijktijdig bij ons thuis. Ze kwamen beide boven en de verloskundige vroeg me op bed te gaan liggen om mijn ontsluiting te checken. Ik dacht nog: “als je me verteld dat ik maar 1 centimeter ontsluiting heb, dan doe ik je wat!“. Maar ze zei: “nou, pak je spullen maar, we gaan gelijk door naar het ziekenhuis want je hebt al 5 centimeter ontsluiting!“. Oh wat was ik blij! Mijn weeën werden echt pittig, ik had alleen maar rugweeën en kon dit alleen handelen door tijdens een wee helemaal stil te zijn en heel rustig en diep in en uit de ademen.
Om 23:00 uur kwamen we in het ziekenhuis aan. De kraamafdeling lag vol, dus mocht ik bevallen op de afdeling waar normaal de medische bevallingen gedaan werden. Ik wilde graag in bad bevallen, dus die voorbereiding was in volle gang toen ik binnen kwam! Ik werd ontzettend misselijk en vroeg om iets waar ik in kon overgeven. ik wilde met niks en niemand te maken hebben: de lampen moesten gedimd, iedereen moest muisstil zijn en ik zat inmiddels in bad ontzettend relax mijn weeën weg te zuchten. De kraamhulp kwam binnen, zelfs dit heb ik nauwelijks meegekregen… De verloskundige vroeg me nog of ik een of andere yoga had gedaan, want ze had nog nooit iemand zo rustig zien bevallen. Op een gegeven moment gaf ik aan dat ik niet wist hoe lang ik de weeën nog kon wegzuchten, ze waren zo pijnlijk! Dus de verloskundige stelde voor dat bij iedere wee iemand achter op mijn rug druk zou zetten om de pijn te verlichten: wat een verademing!
Rond 01:15 uur mocht ik beginnen met persen, maar ik had weinig persdrang. De weeën waren maar kort waardoor ik vaak maar twee keer kon persen in een wee en ik had geen idee wat ik deed. De verloskundige hielp me door inwendig aan te geven welke kant ik op moest en zei dat ik al de goede kant op ging en ze de haartje kon voelen! Ik ging gestaag door met persen, maar had niet het gevoel dat ik grip had op het persen. Ik zat zo in mijn bubbel dat ik gewoon verder ging. Na bijna een uur persen zei de verloskundige dat als het nu niet lukte, ik een andere houding moest gaan proberen. Maar dat wilde ik absoluut niet! Dus uit alle macht probeerde ik verder te persen en ineens nam mijn lichaam het over. Oh wacht, dit is de bedoeling! En zo werd na twee weeën het hoofdje geboren en in de volgende wee was onze mooie dochter geboren. Ik durfde haar niet zelf aan te pakken dus samen met de verloskundige hield ik haar boven water. Ik riep: “ze is wel rood!“. Mijn vriend is namelijk rossig en mijn vader ook, dus de kans was vrij groot dat wij een rood baby’tje zouden krijgen. Totaal verwonderd door het wezentje in mijn handen had ik helemaal niet door dat het goed mis was…
Onze dochter huilde niet, maar daar was ik van te voren op voorbereid. Baby’s die in bad geboren worden hebben een meer geleidelijke temperatuursverandering waardoor ze niet altijd huilen. De verloskundige probeerde met een hydrofiele doek wat over haar gezicht te wrijven om reactie te krijgen. De kraamhulp blies in haar gezicht en deed borstmassage, ik had het allemaal niet door. Al heel vlug zei de verloskundige: “ik navel haar af en neem haar mee“. En tegen de kraamhulp: “druk op het alarm!“. En weg waren ze, ik zag nog dat de kraamhulp drie knoppen indrukte, de gang op stormde en riep: “BABYREANIMATIE!!“. Binnen een aantal seconden renden er 6, 7, misschien nog meer mensen naar het kamertje voor de kamer waar ik zo juist was bevallen. “KINDERARTS!“, werd er geroepen. Er was paniek. Nu ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen, maar op dat moment dacht ik: “wat doen jullie?“. Ik zat nog compleet in mijn bubbel.
Ik keek naar mijn moeder, zag de stress op haar gezicht en mijn vriend met tranen in zijn ogen die ook niet wist waar hij het moest zoeken. De kraamhulp kwam al vrij snel met de telefoon van mijn vriend terug: ze had snel een aantal foto’s gemaakt. Achteraf vertelde ze dat ze die gemaakt had zodat we die dan in ieder geval nog hadden…
Na een paar minuten kwam mijn verloskundige terug om te vragen hoe onze dochter heette: Eva Lynn, en of oma en papa wilden kijken. Op dat moment werd onze dochter nog gereanimeerd. Mijn moeder gaf aan dit absoluut niet te willen en mijn vriend schudde ook nee. Ondertussen werden er allemaal vragen gesteld over eventuele afwijkingen en moest ik z.s.m. uit bad van het ziekenhuispersoneel en moest mijn placenta geboren worden om onderzocht te worden. Op dat moment hoorden we een baby huilen, iedereen keek richting de deur en mijn moeder zei: “Is dat haar?”. ”Ja dat is haar“. “Dan wil ik er nu heen!”. Dus ze nam mijn vriend bij de arm en samen gingen ze kijken bij ons kleine meisje dat op dat moment nog door heel veel mensen geholpen werd.
Ik lag zelf nog in bad en wilde daar graag blijven, maar ik moest er toch echt uit werd gezegd. Dus mijn vriend en de kraamhulp hebben mij ongeveer uit bad gedragen omdat ik al m’n energie vergeven had. Nog steeds had ik eigenlijk niet de ernst van de zaak door en al helemaal niet dat mijn kindje zojuist gereanimeerd was. Ik had dikke kletspraat tegen iedereen, mijn bubbel was weg inmiddels. Mijn placenta werd één minuut op tijd geboren, anders hadden ze me ook nog geopereerd.
Na een half uur was Eva stabiel en kwamen ze haar in de couveuse aan mij showen. Wauw… allemaal slangetjes en daar tussen lag een wolk van een kleine baby, wat was ze mooi! Al gauw moest Eva verder naar de neonatologie, haar papa en oma gingen mee. Uiteindelijk heeft Eva maar 2,5 dag op de neonatologie gelegen, iedereen was verwonderd hoe ontzettend sterk ze was en hoe snel ze zich herstelde! Daarna kwam ze nog 2 dagen op de kraamafdeling bij ons, waar we heerlijk even konden genieten van elkaar en vertrouwen konden opbouwen, want wat was ik bang dat er alsnog iets mis zou gaan…. Nu is ze een ontzettend knappe kleine dreumes die zeer waarschijnlijk niks heeft overgehouden aan haar ontzettend moeilijke start. Dankbaar! Ondanks deze ervaring kijk ik op mijn bevalling zelf terug als een prachtige ervaring en hoop ik dit nog een keer mee te mogen maken!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Sanne! Wat ontzettend heftig en beangstigend, deze slechte start voor jullie dochter. Erg fijn om te lezen dat alles goed is gekomen en dat ze niks heeft overgehouden hieraan.
Wil jij ook graag, net als Sanne, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie