Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Sanne voelt zich al een tijdje niet lekker en blijkt verschijnselen van zwangerschapsvergiftiging te hebben. Wat volgt, is een inleiding die dagenlang duurt. Lees het heftige bevallingsverhaal van Sanne.
Mijn zwangerschap verliep eigenlijk goed. Ik was wel erg moe in het begin maar ach, als dat het enige is, mag ik niet klagen. Met 16 weken zwangerschap kreeg ik erg last van mijn bekken en werd er geadviseerd om te stoppen met werken. Anders zou ik al snel op bed komen te liggen en dat wilde ik natuurlijk ook niet. De weken vlogen voorbij. Het einde van de zwangerschap naderde en ik voelde me steeds niet lekker. Een soort strakke band die om je buik getrokken wordt, hoofdpijn, misselijk, flitsen en sterren zien. Op verzoek van de verloskundige moest ik toch maar even naar het ziekenhuis naar de triage-afdeling. Daar werd ik aan de CTG gelegd en werd er bloed afgenomen. Nog even urine inleveren en wachten op de uitslag. De baby (wij noemde hem kruimel in de buik, JA we krijgen een JONGEN) deed het super goed, die zat daar prima in mijn buik. Wel was mijn bloeddruk langzaam aan het stijgen. De uitslag, die even op zich liet wachten, gaf aan dat er toch wel verschijnselen van zwangerschapsvergiftiging waren! Shit, en nu? Toch nog maar even uitzingen en als het niet gaat weer bellen. Zo gingen er weken voorbij…
Steeds weer een keer naar de triage-afdeling maar dan toch weer naar huis gestuurd. Tot 22 september 2017, ik moest weer langs komen om bloed te prikken en omdat ik me weer niet lekker voelde! Dit keer was mijn bloeddruk toch wel wat aan de hoge kant en de klachten namen alleen maar toe. De verloskundige heeft in het ziekenhuis overleg gehad met de dienstdoende gynaecoloog en even later kwam ze met de uitslag: “gezien de situatie lijkt het ons beter om je te gaan inleiden. Aangezien je bloeddruk blijft stijgen en je meer klachten krijgt“. Die zag ik even niet aankomen maar ik ging akkoord. Gelukkig was mijn vriend bij me, dat was wel heel erg fijn.
Op maandag 25 september moest ik ’s avonds om 18:00 uur bellen naar de afdeling Verloskunde. Pfff, wat duurde die dag lang zeg! Pas om 18.00 uur bellen om te vragen of er überhaupt wel plaats is… Gelukkig, er was plaats en we mochten ons om 19.30 uur melden in het ziekenhuis. Super spannend: ik was enorm zenuwachtig en wist niet wat me te wachten stond. Bij controle bleek dat ik nog geen ontsluiting had, dus werd besloten om met een ballonkatheter te beginnen. Na drie keer zat die eindelijk op z’n plek en ik mocht naar huis om te slapen. Onderweg naar huis kreeg ik al wat krampjes, waarbij ik het nog goed te doen vond. Maar eenmaal thuis in bed werden de krampen erger en heftiger. Ik dacht: “hoe moet ik straks gaan bevallen als dit al pijn doet?“. Uiteindelijk heb ik misschien een uurtje geslapen. Om 06:00 uur moesten we weer bellen om te vertellen hoe de nacht was gegaan. Om 07:30 mochten we ons weer melden in het ziekenhuis. Bij controle bleek dat de ballon eruit was gevallen en ik 3 centimeter ontsluiting had. Ik dacht: “nu gaat het beginnen!“. Maar de baby lag niet ver genoeg ingedaald, dus vliezen breken was te risicovol in verband met de navelstreng.
Ik kreeg tabletjes die ik om de vier uur moest innemen in een shift van drie keer. Dat zou ervoor kunnen zorgen dat de baby nog wat zou kunnen zakken en de ontsluiting wat verder op gang kwam. Dit betekende wel dat ik nu opgenomen werd, maar gelukkig hadden we onze spullen al wel bij ons. Ik moest veel lopen, dus veel in het ziekenhuis rondgelopen en naar buiten geweest. De krampen werden wel heviger maar na vier uur bij de controle bleek ik nog steeds op 3 centimeter te zitten. Dus weer een tabletje, en zo ging het verder tot het einde van de dag waarna bleek dat ik nog steeds op 3 centimeter zat. Die dag konden ze niks meer voor mij doen: ik had het maximum aantal tabletjes al gehad. Dus maar proberen om te slapen. Gelukkig mocht mijn vriend ook blijven. Van slapen kwam weinig terecht: ik heb ieder uur gezien en had nog steeds hevige krampen, dus ik was kapot moe. De volgende dag, inmiddels woensdag, zouden ze weer verder kijken of het al opgeschoten was. Ik zat nog steeds op 3 centimeter en na overleg tussen de verloskundige en de gynaecoloog werd besloten om mijn vliezen te breken. Al snel hierna begonnen de weeën en ze werden steeds heviger. Ik lag inmiddels ook aan de CTG en na een half uur kwam de verloskundige kijken. Ze vertelde dat ik weeënopwekkers kreeg, omdat de weeën niet sterk genoeg waren. “Niet sterk genoeg?”, dacht ik… Ik vroeg me af hoe het dan zou voelen als ze dat wel waren.
Inmiddels was het lunchtijd en mijn vriend vroeg of hij wat kon gaan eten. Ik zei: “ja hoor, ga maar”. Op een gegeven moment kon ik niet meer: ik was zo moe en de weeën werden zo heftig, ik kon ze niet meer opvangen en ondertussen werd het infuus steeds hoger gezet. Ik vroeg om een ruggenprik omdat me was verteld dat je soms moet wachten tot er plek is. Gelukkig kon ik binnen 10 minuten al naar boven. Ik probeerde mijn vriend te bellen maar kreeg hem niet te pakken, dus ging de verloskundige alleen met het bed rijden door de gangen. Echt fijn als je vol in de weeën zit en overal tegenaan botst, de liftdeuren sluiten als je net naar binnen wilt rijden en het bed ertussen komt… Ik heb gevloekt en getierd, maar wat was het een opluchting toen die ruggenprik er eenmaal in zat! Het viel me echt zo ontzettend mee!
Eenmaal terug op de kamer was mijn vriend weer terug van zijn lunch en inmiddels was mijn eigen verloskundige er ook even om mij een peptalk te geven. Zo fijn! De rest van de middag heb ik erg veel geslapen, steeds als ze kwamen controleren bleek ik nog steeds op 3 centimeter te zitten. Om 16:30 uur was ik het zo zat: ik had honger en dorst maar mocht niet teveel eten. Ik was misselijk en mijn bloeddruk was enorm gedaald. De gynaecoloog kwam aan het einde van haar dienst nog langs en zei dat ik het maar even vol moest houden. Het was immers de eerste en dat kan wel eens wat langer duren…
De avonddienst begon en ik zei tegen mijn vriend dat ik het echt niet meer aan kon. Ik voelde dan wel niks door de ruggenprik, maar ik was zo ontzettend moe en misselijk, dat ik geen idee had met welke energie ik dit kind er nog uit moest krijgen. Om 17:30 uur kwam de dienstdoende gynaecoloog even bij me kijken wilde de ontsluiting controleren: nog steeds 3 centimeter. Ook voelde hij dat dit helemaal niet zou passen, want hij zei: “jouw bekken zijn te smal voor een bevalling!“. Je wilt niet weten hoe ik toen gereageerd heb: hoe hadden ze me drie dagen zo kunnen laten liggen en dit nu pas zien?! De gynaecoloog vertelde dat het een keizersnede zou worden en toen ging het heel snel. Ik had nog net even tijd om mijn ouders en beste vriendin in te lichten, die wisten dat ik bezig was. Om 19:30 uur werd ik opgehaald om naar de OK te gaan.
Op de OK was het even de vraag welke verdoving ik zou krijgen. Ik had immers al een epidurale ruggenprik gehad en die wilden ze flink oppompen zodat ik de operatie niet zou voelen. Als ik wel wat zou voelen, zouden ze me direct onder algehele narcose brengen. Dit wilde ik echt niet, want ik wilde natuurlijk niets missen. Ik moest van het ziekenhuisbed naar de operatietafel en ik kon niet meer stoppen met trillen. Daar lag ik dan, met een gordijntje voor me en mijn vriend bij mijn hoofd. Het enige wat ik kon, was slapen. Ik had zo’n moeite om mijn ogen open te houden en ondertussen schudde ik heen en weer omdat ze bezig waren om onze kruimel eruit te halen. Op een gegeven moment zei mijn vriend: “daar komt kruimel aan, hoor!”, en ik kon zien hoe hij voor het plastic gehouden werd. Toen begon hij te huilen en dat was het mooiste moment van alles, ik begon ook te huilen! Mijn vriend vertelde dat hij Milan ging heten en omdat Milan moest worden gecontroleerd door de kinderarts, ging mijn vriend mee. Gelukkig was alles goed, Milan huilde heel erg hard maar toen hij even bij me werd gelegd en mijn stem hoorde, deed hij zijn ogen open en werd hij stil. Dat was een super mooi moment! Helaas werkte de verdoving niet goed meer en heb ik alles gevoeld toen ze aan het hechten waren. Dat heb ik ook aangegeven, maar er werd niet op gereageerd. Na de keizersnede werden we naar de IC gebracht om bij te komen, waar ik ook iets kreeg tegen de misselijkheid. Na één uur werden we naar de kraamafdeling gebracht, waar mijn ouders en beste vriendin op ons stonden te wachten. Milan werd aangekleed en wij kregen champagne! Milan is geboren om 20:24 uur met een lengte van 48 centimeter en gewicht van 3210 gram.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Sanne! Wat een ellende dat je zo lang in de weeën hebt gezeten terwijl je zoontje nooit via de natuurlijke weg geboren had kunnen worden! Ik herken ontzettend veel uit je bevallingsverhaal!
Wil jij ook graag, net als Sanne, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie