Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Sandra is 39 weken en 5 dagen zwanger van haar 1e kindje als ze last van haar darmen krijgt… Of zijn het toch weeën? Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Sandra.
Het was woensdag 11 februari 2015. Ik was 39 weken en 5 dagen zwanger en vroeg me af hoe ik deze dag weer eens door zou komen. Ik had een zwangerschap met weinig klachten, maar had inmiddels al bijna zes weken verlof en werd met de dag ongeduldiger. Gelukkig stelde mijn vriendin voor om met haar en haar moeder de hele dag meidenfilms te kijken. Heerlijk. Die avond zetten we de zoveelste film op en ik merkte op dat ik me moeilijk een houding kon geven op de bank. Ik had wat buikpijn en dacht dat ik last van mijn darmen had. Het voelde alsof ik geobstipeerd was. Mijn man haalde mij die avond op en we stapten in de auto. Ik gaf aan rustig te rijden, want mijn buik deed zo zeer. Ik zei nog: “Volgens mij ben ik enorm geobstipeerd, wat een buikpijn. En dan zijn dit nog niet eens weeën!” We lagen rond 12 uur op bed en vielen in slaap.
Om 4 uur ’s nachts werd ik wakker van een flinke kramp. Ik vroeg me meteen af of dit een wee zou zijn. Ik keek op de wekker en wachtte af of ik nog een keer zo’n gevoel zou krijgen. Zeven minuten later opnieuw een flinke kramp en precies zeven minuten later weer. Nu wist ik het zeker. De weeën waren begonnen. Mijn man sliep ondertussen nog en ik besloot hem nog even te laten slapen. Hij had tenslotte nog een lange dag voor de boeg en kon nu toch nog niets voor mij betekenen. Ik probeerde nog wat te slapen, maar dit lukte uiteraard niet. Om 5 uur werd mijn man wakker, omdat hij naar het toilet moest. Toen hij terug kwam, vertelde ik rustig dat de weeën waren begonnen, maar dat hij nog wel verder mocht slapen. Hij was meteen klaarwakker. Hij regelde vervanging voor zijn zaak en vroeg wanneer we de verloskundige moesten bellen. “Nu nog niet hoor,” zei ik. “Laten we om 7 uur bellen.”
De weeën volgden elkaar echter al vlug steeds sneller op en de pijn nam toe. Om 6 uur besloten we naar beneden te gaan en de verloskundige te bellen. De verloskundige gaf me het advies om even te douchen en om 8 uur weer te bellen. Ik ging naar boven om wat anders aan te trekken en merkte hoeveel energie me dit kostte. Douchen zag ik niet meer zitten. Beneden op de bank probeerde ik de weeën op te vangen. Lopend, staand, zittend, liggend. De pijn nam flink toe en om half 8 had ik toch echt heel erg veel pijn. We belden de verloskundige en ik moest de telefoon aan mijn man geven, omdat ik al niet meer uit mijn woorden kon komen. Ze hoorde mij op de achtergrond en merkte op dat ik inderdaad flinke pijn had. Ze gaf aan dat we wel alvast naar het ziekenhuis mochten komen, waar we graag wilden bevallen.
Om 8 uur werd ik in het ziekenhuis getoucheerd. Nog geen eens 1 cm. ontsluiting. Wat een domper. De verloskundige gaf aan dat ze nog niet kon vaststellen of de bevalling eigenlijk al wel was begonnen. Ik snapte niet hoe ze dat kon zeggen. Dit konden toch geen voorweeën zijn?! We spraken af dat ik onder de douche zou stappen om de weeën op te vangen en ze zou om 10 uur weer terug komen. Onder de douche probeerde ik zo goed en kwaad als het kon de weeën op te vangen. Het was vreselijk en ik voelde me alleen. Ik weet niet hoe lang ik onder de douche heb gezeten, maar voor ik het wist, lag ik weer op bed en was het 10 uur. Opnieuw werd ik getoucheerd. Amper vorderingen gemaakt. De moed zakte me in de schoenen. De verloskundige vertelde mij dat dit nog de hele dag ging duren en dat ik echt mijn energie moest sparen voor de bevalling. Ik was echt al op van de pijn en kon me geen houding vinden. De verloskundige overtuigde me ervan dat pijnstilling een goed idee was om even tot rust te komen, zodat ik kon ontspannen en de ontsluiting kon vorderen.
Om kwart over 11 kwam de verloskundige van het ziekenhuis. Ze constateerde amper 2 cm. ontsluiting. Er werd overlegd of ik überhaupt al aan het bevallen was. Ik kroop ondertussen bij de muren op van de pijn. Ze stelde me voor om eerst een pethidine injectie in mijn bovenbeen te geven om de scherpe randjes van de weeën te halen. Als dit niet voldoende zou helpen, zou ik alsnog een ruggenprik kunnen krijgen. Ik vond het allemaal prima. Ik zat in mijn eigen cocon en kreeg maar weinig mee van wat er om mij heen gebeurde. Ik kreeg de pethidine injectie in mijn bovenbeen toegediend. Om te zien of de baby in mijn buik hier geen last van zou krijgen, plaatsten ze een draadje op het hoofd van de baby, waardoor ze ook direct mijn vliezen braken.
Daarna ging het snel. De pijn nam niet af, maar werd alleen maar heftiger. Ik belandde in een weeënstorm. De ene wee was ik nog aan het wegpuffen of ik voelde de volgende al aankomen. Ik begon te hyperventileren en kreeg het niet onder controle. Ik raakte in paniek. Om kwart voor 12 meende ik wat persdrang te voelen. Ik zei dit tegen mijn man en hij haalde de verloskundige erbij. Die constateerde inmiddels 8 cm. ontsluiting! Mijn man werd razend enthousiast en moedigde me aan. “Je bent in een half uur van 2 naar 8 cm. ontsluiting gegaan, schat!” Dit deed me beseffen hoe snel het ineens ging. Ik mocht een klein beetje mee persen. Om 3 voor 12 had ik volledige ontsluiting. Ik mocht persen. Ik voelde direct de baby zakken en ik schrok hiervan. Ik vond het doodeng! Ik besefte dat die baby eruit moest en durfde ineens niet meer goed te persen. Dit ging flink zeer doen, dat besefte ik maar al te goed.
Ik sprak mijn angst uit en de verloskundige zei dat ik daar toch echt even doorheen moest. Ik weet niet hoe vaak ik heb geperst, volgens mij maar 2 of 3 keer, want om 6 over 12 was daar al onze dochter Amber! Een warme ‘flubber’ wordt op je buik gelegd en toen ze begon te huilen, besefte ik dat ik was bevallen. Wat een ontlading. De placenta kwam met de navelstreng mee en hoefde ik niet uit te persen. Ik had geen knip, geen scheur en hoefde geen hechtingen. Een bevalling uit het boekje. Vlot na de bevalling mocht ik al douchen en naar huis. Om half 3 ’s middags stonden mijn man en ik weer thuis met in onze armen een gezonde dochter!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Sandra! Wat ging het plotseling snel! En wat fijn dat je zulke mooie foto’s hebt toegevoegd aan je verhaal :)
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de reacties of stuur een bericht via Facebook / Instagram / Twitter!
Geef een reactie