Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als Nathalie in bad haar weeën ligt weg te puffen, lijkt er een halve verhuizing plaats te vinden op de gang. Of ze op de keukentafel wil bevallen? Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Nathalie. 

Vrijdag 6 oktober, 05:00 uur. De wekker gaat. Jeetje, wat gaat die toch altijd vroeg wanneer vriendlief vroege dienst heeft. Morgen maar lekker uitslapen. Nu maar snel even naar de wc en een slokje water drinken. Ik geef mijn vriend een kus en ga weer terug naar bed. Tot mijn verbazing ben ik best wakker. Dus kijk ik nog even op m’n telefoon, stuur nog een appje en als mijn vriend dan echt weg gaat, val ik weer in slaap. Het is 05:45 uur als ik ineens ‘pats!’ hoor en kort daarna het water langs m’n billen voel lopen. Oho, snel dat bed uit! Dan bedenk ik me ineens dat dit mijn vliezen weleens geweest kunnen zijn. Wat moet ik doen? Het zweet breekt me uit. Het gaat nu echt gebeuren, vandaag ga ik bevallen! Vandaag krijgen we dan echt ons kindje. Twee weken eerder dan verwacht, maar dat maakt niks uit! Snel bel ik m’n vriend: “Nou schat, kom maar weer terug. M’n vliezen zijn gebroken!”. Eenmaal de telefoon opgehangen bedenk ik me dat de pannen van gisteren nog op het aanrecht staan. Ja, die moeten natuurlijk nog even afgewassen worden voor de verloskundige er is. Ach, ik heb toch nog geen weeën dus dat doen we nog even snel. Als mijn vriend weer thuis komt, voel ik soms een lichte kramp. Zouden dit de weeën dan zijn? Prima te doen! Samen belanden we op de bank, lekker het haardje en de tv aan. Stiekem best knus zo, nog eventjes met z’n tweeën genieten. Straks zijn we dan echt met z’n drieën.

Rond 07:30 uur bellen we de verloskundige, van haar mag ik m’n weeën gaan timen en ze geeft aan ergens tussen 09:00 uur en 11:00 uur te komen. Top, nou timen dus en nog even ontspannen. Van ontspannen komt vervolgens weinig, binnen een uur heb ik weeën van een minuut die om de 3 minuten terug komen. Dat voelt toch veel minder leuk! Mijn vriend dringt erop aan dat ik de verloskundige weer bel. Puffend heb ik haar aan de lijn en ze zegt gelijk te zullen komen. Het is 09:00 uur als de verloskundige binnenkomt en rustig gaat zitten. Ze observeert mij even, vraagt hoe het gaat en zegt dat ik het goed doe. Toch fijn die bevestiging, want een puf-cursus heb ik niet gehad. “Wat wil je?“, vraagt ze ineens. Hè, sorry? De verloskundige legt uit dat ze graag het hartje wilt horen en me gelijk kan toucheren, maar dat dat niet perse hoeft. Stiekem wil ik heel graag weten hoever ik al ben, dus snel naar boven om alles te checken. Ik blijk ruim 3 centimeter ontsluiting te hebben en het hartje klinkt goed. Onze kleine vermaakt zich nog prima daar binnen. “Ehm, maar wat is nu verder de bedoeling? Moeten we je straks weer bellen?“.  De verloskundige begint te lachen: “ik ga niet meer weg, dit kan wel eens sneller gaan dan we allemaal denken.” Oh oké, nou kom maar op! “Hoe wil je trouwens de weeën opvangen? Hier op bed, beneden of lekker onder de douche?” Omdat ik rugweeën heb, kies ik voor het bad. Wat een verademing als ik daar eenmaal in lig!

Om 11:00 uur  badder en puf ik lekker in de beslagen badkamer, als ik ineens een rode flits zie. Neem je nou een foto? “Geloof me“, zegt de verloskundige, “straks ben je me dankbaar!” Als ze me daarna weer toucheert blijk ik 6 centimeter te hebben. Dat gaat lekker vlotjes. Oh, ik had vanmiddag nog een controle afspraak staan bij de verloskundigenpraktijk. “Nou, wees maar niet bang, die zijn al op de hoogte. Plus dat jij tegen de tijd dat je op controle zou moeten komen, je kindje al in handen hebt!“. Even later hoor ik gestommel en een hoop gebonk. Wat zijn ze aan het doen? Vriendlief komt binnen en legt de situatie uit: aangezien onze badkamer beneden is en we zo’n smalle trap hebben, willen ze het risico van een bevalling boven op bed niet nemen. “Dus je bevalt beneden.” Beneden? Echt niet! Ik wil gewoon boven op bed bevallen! Waar moet ik beneden dan bevallen? Mijn vriend kijkt me schaapachtig aan, hij weet mijn reactie al: “Ehm, op de keukentafel.” WAT!?! “Ja, of hier in bad” zegt hij. In bad? Mag dat? Vervolgens komt de verloskundige binnen lopen. Ze legt me alles uit en langzaamaan begin ik een badbevalling steeds aantrekkelijker te vinden. Ik lig hier tenslotte prima, lekker warm en niemand die me ziet. In de keuken zouden de buren namelijk op de eerste rang mee kunnen genieten. Dat lijkt me toch niet zo’n goed idee.

Inmiddels is het 12:15 uur. Mijn vriend komt weer eens kijken hoe het gaat en brengt me een nieuw glas drinken. Ineens merk ik dat mijn wee anders voelt en krijg ik het gevoel dat ik moet poepen. Oho, is dit dan persdrang? Help! Snel roept mijn vriend de verloskundige. Tot mijn grote schrik wil alles in mijn lichaam ineens gaan persen. Nee, dit wil ik niet! Dit mag nog niet! De verloskundige weet me weer te kalmeren en komt vervolgens tot de conclusie dat ik al volledige ontsluiting heb. Op dat moment krijgt mijn vriend de autosleutels in zijn handen gedrukt en moet hij met spoed een paar tassen uit de auto van de verloskundige pakken. Zover was ze namelijk nog niet. Gelukkig had ze wel net de kraamzorg gebeld, als die maar op tijd komt. Dan gaat het snel: ik probeer mijn volgende perswee nog weg te puffen, maar zodra ik groen licht krijg, pers ik met volle kracht mee. Na een paar persweeën voel ik dat het hoofdje staat, oh wat doet dat pijn! Om mij af te leiden pakt de verloskundige mijn hand en laat ze me de haartjes van ons kindje voelen. “Kom op, nog eentje en dan is ie er!” En ja hoor, bij de volgende wee floept hij er zo uit en kan ik ons mooie mannetje aanpakken. Beduusd ligt hij op mijn borst om zich heen te kijken. Zo beduusd, dat hij pas na een hele lange minuut begint te huilen. Wat een opluchting, wat een heerlijk geluid, dat eerst baby huiltje, daar hebben we al die tijd op gewacht.

Eenmaal boven in bed genieten we samen nog heerlijk na. Ons mooie mannetje is er eindelijk. Wat een bos haar, wat een kleine vingertjes en wat heeft ie al grote voeten. Dit mannetje zal voor altijd in ons leven blijven. Nog geen uur oud en we houden nu al zielsveel van hem.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Nathalie! Wat fijn om te lezen dat je bevalling zo voorspoedig is gegaan! 

Wil jij ook graag, net als Nathalie, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com