Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Nathalie is net 29 weken zwanger als de eerste tekenen van het begin van de bevalling zich voordoen. Lees mee met het bijzondere verhaal van Nathalie.
6 december 2009: we waren ’s ochtends lekker bezig geweest op de babykamer. Toen ik ’s middags naar de wc ging, zag ik dat ik een grote hoeveelheid slijm had verloren. Ik heb meteen het ziekenhuis gebeld, die zeiden dat het kon betekenen dat de bevalling begonnen was. Nadat ze vroegen hoever ik was, moest ik toch wel komen, want dat was net 29 weekjes.
Eenmaal in het ziekenhuis begonnen de gewone standaard onderzoekjes, de gynaecoloog zei nog: ‘ik denk niet dat er iets aan de hand is‘. Totdat ze met een inwendige echo de baarmoederhals gingen meten, die was verkort. Daarna meteen voelen en ik bleek al 3 centimeter ontsluiting te hebben. Toen begon het dus: ik kreeg meteen een infuus met weeënremmers en een spuit voor de longrijping. Ik vond het best raar want ik had nog geen enkele wee gevoeld. Omdat ik nog maar 29 weken was, kon ik niet in het ziekenhuis in Heerlen blijven. Daarom werd er gelijk rondgebeld, hopelijk was er plaats in Maastricht en anders kon het ook Veldhoven of Nijmegen worden. Daar hebben ze de beste zorg voor kindjes tot 32 weken.
Na een telefoontje bleek er plaats in Maastricht, dus met de ambulance daarheen. Hier meteen weer alle onderzoekjes gehad. De ontsluiting was nu 4 cm. Ze zeiden dat het beste was dat de baby 48 uur bleef zitten voor de longrijping, daar kreeg ik over 24 uur weer een spuit voor. Gelukkig hebben we dat allemaal gehaald en na 48 uur werd ik van de verloskamers naar de gewone verpleegafdeling gebracht. Op de echo hadden ze gezien dat het kindje 970 gram woog.
Blijkbaar mogen weeënremmers ook maar 72 uur, dus die werden op woensdag om 12 uur stopgezet. Daarna heb ik wel flink harde buiken gehad maar heeft het niet doorgezet. Het grootste probleem was dat het kindje in een volkomen stuit lag en de navelstreng eronder, dus als er iets ging gebeuren dan moest er met spoed een keizersnede worden gedaan. Ik kreeg daarom strikte bedrust voorgeschreven.
Op 16 december was nog steeds alles rustig en hebben we een uitgebreide echo gekregen. Daaruit bleek dat kindje 1237 gram woog en dat het met de billen beneden lag en niet meer met de voetjes. Ook lag de navelstreng er niet meer onder, dat betekende dus dat ik wel vaginaal mocht bevallen als er geen complicaties zouden zijn. En ook mocht ik uit bed om te plassen en te wassen.
Ik heb in het ziekenhuis van Maastricht meegedaan aan een studie met weeënremmers, na de 72 uurs-standaard. Maar deze studie was een apostelstudie, waar je tabletjes kreeg zonder werking óf met weeënremming. Dat wist je van te voren niet. Deze tabletjes moest ik 12 dagen slikken, op 21 december heb ik om 7:00 uur ’s morgens de laatste geslikt. In de nacht van 21 op 22 december, had ik opeens bloedverlies. Volgens de verpleegster kon ik nog wel verder slapen, maar moest het melden als het meer werd.
’s Morgens bij de vaste visites en controles heb ik gemeld dat er nog steeds bloedverlies was. Ik moest rond 10:00 uur naar de onderzoekskamer, daar keken ze en voelde of de ontsluiting al meer was dan de 4 centimeter waarmee ik was opgenomen. Dit bleek niet het geval, ik mocht weer terug naar mijn kamer. Maar als ik ook maar iets vreemds voelde moest ik het melden. Een uur of 14:00 uur kreeg ik een beetje buikpijn af en toe. Toen ik merkte dat het regelmatig kwam, ben ik gaan bijhouden hoeveel minuten ertussen zaten. Eerst waren het 15 minuten en toen 10 minuten. Ik heb mijn vriend maar gebeld dat hij voor de zekerheid moest komen. Hij was er rond 15.30 uur, ik heb toen op de bel gedrukt. Eerst kwam een verpleegster, ik uitgeleggen hoe het zat en ze zou een gynaecoloog laten komen. Nou die kwam, en voelde hoeveel ontsluiting ik nu had: 9 centimeter!
Ze zei tegen me: ‘binnen nu en 3 uurtjes is je kindje geboren‘. Rond 17:00 uur kwam ik op de verloskamers, hier kreeg ik via het infuus antibiotica. En weeënopwekkers, aangezien ik nog geen regelmatige en hevige weeën had.
Na een tijdje kwamen ze wel hevig. En rond 19.30 uur kwamen de persweeën: ik moest ze zolang mogelijk weg zuchten, want het laatste randje ontsluiting wou niet vorderen en het kindje zat te hoog. Na een tijdje hield ik het echt niet meer en mocht ik mee gaan persen. Het kindje kwam naar beneden en de ontsluiting was ook volledig.
Na twee keer persen waren de voetjes geboren. Toen kreeg ik een knip en drie keer persen verder was ze geboren! Onze dochter Danique, 40,5 cm lang en 1700 gram. Ze werd gelukkig op mijn buik gelegd en huilde meteen. Papa heeft ook de navelstreng doorgeknipt. Daarna vertrok ze ook meteen naar het kamertje naast me, waar ze aan alle apparatuur werd aangesloten en in de couveuse werd gelegd. De eerste paar uurtjes heeft ze aan 7% zuurstof gelegen. Daarna ging het helemaal goed.
Uiteindelijk heeft ze 8 dagen op de IC in Maastricht gelegen en is ze op 30 december overgeplaatst naar Heerlen.
Op 29 januari was de grote dag dat ze thuis kwam!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Nathalie! Wat zullen jullie geschrokken zijn dat je 10 weken te vroeg ging bevallen. Gelukkig is alles goed gekomen met Danique!
Wil jij, net als het verhaal over de bevalling van Nathalie, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) teruglezen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie