Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Natascha is bijna uitgerekend als de bevalling begint. Dat ze tijdens de weeën toch besluit om naar het ziekenhuis te gaan, is een keuze waar ze tot op de dag van vandaag heel blij mee is. Lees het heftige bevallingsverhaal van Natascha.
Ik ben Natascha, 29 jaar en afgelopen december bevallen van mijn eerste kindje. Ik start mijn verhaal op woensdag 7 december 2016. Morgen ben ik uitgerekend en heb ik ’s middags een afspraak bij de verloskundige. Ver lopen kan ik niet meer: ik ben top zwaar en heb al enige tijd last van mijn bekken. Toch ga ik graag elke dag even naar buiten en omdat mijn man Coen vrij is wordt het een wandeling naar de groenteboer, twee straten verderop. Deze wandeling valt me zwaarder dan voorgaande dagen. ’s Avonds overleg ik met Coen over de afspraak bij de verloskundige. “Ik hoop dat er wat gaat gebeuren”, zeg ik nog, “want ik kan niet meer”. Ik moet mezelf van de bank optrekken aan de box om omhoog te komen.
’s Avonds gaan we lekker slapen. Verder geen bijzonderheden, ik moet er zoals elke nacht nog een paar keer uit om te plassen. ’s Nachts rond 03:15 uur word ik wakker omdat ik voor de zoveelste keer moet plassen. Als ik eenmaal op de wc zit, heb ik wat kramp in mijn buik en in eerste instantie denk ik dat ik wat verkeerds heb gegeten. Weer terug in bed probeer ik verder te slapen maar lig toch nog even wakker en heb diezelfde krampen. Ik denk ineens: “hé, zou het misschien begonnen zijn?”. Ik wacht nog even rustig af voor ik Coen wakker maak, maar als voor de derde keer het gevoel terugkomt, besluit ik hem toch maar wakker te maken. Coen belt met de verloskundige en spreekt af dat ze rond 05:00 uur komt kijken.
Om 5 uur komt ze en heb ik al 3 á4 centimeter ontsluiting. De bevalling is begonnen, ons kindje komt eraan! We spreken met haar af dat ze tussen 08:00 en 09:00 uur terug komt en dat we anders bellen. Tegen 07:30 uur vraag ik Coen haar te bellen omdat de weeën nu wel heftig worden. Ze komt terug en tot ieders verbazing gaat het echt hard. Ik heb al 7 á 8 centimeter ontsluiting! Spullen pakken en op naar het ziekenhuis. Ik heb ervoor gekozen om in het ziekenhuis te bevallen en dat was achteraf geen slechte keuze…
Tijdens de hevige weeën, in mijn eigen bed is het even door mijn hoofd geschoten om thuis te blijven. Oh, wat ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan. Rond 09:00 uur kwamen we aan in het ziekenhuis en werd ik naar mijn kamer gebracht. Daar kwam Miranda, de kraamverzorgster, om ons (team) te versterken. Miranda heeft me eerst geholpen met douchen, wat heerlijk was om die laatste weeën op te vangen. Daarna hielp ze me mijn rugweeën op te vangen door hard op mijn rug te duwen Heerlijk!
Tegen 12:00 uur mocht ik gaan persen. Eerst in bed op mijn rug, toen op mijn zij, daarna op de baarkruk en uiteindelijk toch weer terug in bed. Tegen 13:30 uur begon mijn energie op te raken. De verloskundige merkte dat mijn kindje bleef steken achter het schaambot. We hebben toen afgesproken het nogmaals te proberen maar ze ging wel inknippen omdat ze inwendig al een ruptuur voelde. Dat was natuurlijk niet echt nieuws waar ik op zat te wachten maar het kon me aan de aan andere kant ook niet zoveel schelen. Ik was uitgeput en had nog maar één doel: mijn kindje moest eruit.
Op het moment dat de verloskundige bezig was met verdoven kreeg ik opnieuw persweeën die ik met geen mogelijkheid kon bedwingen en daar kwam een beetje als verrassing mijn kleine Phileine. Mijn prachtige kindje werd om 14:00 uur precies geboren en wat is ze mooi. Ze woog 4205 gram en was 52 centimeter. Omdat ze er in één keer is doorgeschoten, was het gevolg hiervan helaas een totaalruptuur graad 4. Ik voelde het even branden maar was dit echt vergeten op het moment dat Phileine bij me werd neergelegd. In eerste instantie zou het met hechtingen verholpen zijn en moest ik daarvoor naar de OK.
Tot mijn placenta na 8 minuten werd geboren en behoorlijk groot bleek te zijn. Toen ging het helemaal mis, ik verloor veel bloed. Er bleef een stukje placenta zitten waardoor de baarmoeder niet kon sluiten. In een hele korte tijd verloor ik 2 liter bloed. De verloskundige drukte mijn slagader dicht om het bloeden te stoppen Het noodteam werd opgeroepen en binnen een paar minuten stonden er 5 verpleegkundigen en een gynaecoloog om mijn bed. Ik werd gestabiliseerd, kreeg 2 infusen en een katheter (ja niet fijn met een totaal ruptuur)ingebracht. Na dat alles weer een beetje stabiel was werd afgesproken dat ik na 2 uur pas kon worden geholpen wegens drukte op de OK.
Ik vond dat verder prima ik was heerlijk aan het kroelen en staren naar mijn prachtige meisje. Coen besloot toen om even naar beneden te lopen om een sigaretje te roken. Aangezien alles weer stabiel was en we nog 2 uur moesten wachten. Op het moment dat hij weg was werd ik onverwachts toch opgehaald voor de OK.
Wat een vreselijk moment! Ik was net een beetje bijgekomen van de schrik, lag heerlijk met mijn meisje die net de borst had gevonden en mijn man was net even weg. Die heb ik ook niet meer gezien want daar kon niet op gewacht worden. Op het moment dat ik de OK heb bereikt, zo rond 14:45 uur, ben ik al heel snel weggezakt. Daar ben ik gehecht en nogmaals 2 liter bloed verloren en zijn ze gestart met de 1e transfusie. Er werd een Bakriballon in mijn baarmoeder gebracht om het bloeden te stoppen.
’s Avonds tegen een uur of 21:00 kwam ik weer een beetje bij kennis. Op het moment dat ik bijkwam was Coen daar gelijk met Phileine. Wat een intens geluk! Soms vind ik het nog wel eens jammer dat ik de eerste uren gemist heb. Gelukkig heeft Coen veel foto’s gemaakt. Maar wat ben ik blij met mijn keuze om in het ziekenhuis te bevallen. We moesten nog 4 dagen blijven omdat ik koorts kreeg, wat eerst moest zakken voor de volgende bloedtransfusie. De verloskundige gaf aan dat ik hier nog wel een half jaar zoet mee zou zijn. Ik dacht dat het wel mee zou vallen maar ze had gelijk. Nu is mijn prachtige Phileine 9 maanden en als ik terug kijk was ik inderdaad weinig waard. Ik ben ook pas sinds 2 maanden weer aan het werk en nog steeds aan het opbouwen. Elke dag geniet ik van mijn prachtige kindje en voor haar zou ik dit zo weer over doen .
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Natascha! Wat een zware bevalling en wat een nasleep achteraf! Je foto’s zijn prachtig!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie