Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Naomi is ruim 37 weken zwanger als ze geen leven meer voelt. Bij controle blijkt haar bloeddruk veel te hoog en wordt ze ingeleid, maar het duurt vijf dagen voordat ze uiteindelijk bevalt. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Naomi.

Het begon allemaal op zondag 15 oktober. Op dat moment was ik 37 weken en 4 dagen zwanger en ik had last van wat krampjes. Het zette niet door na een warme douche en ik ging vroeg naar bed die avond. Ik voelde me weer prima de volgende dag, maar ik voelde mijn kleine meisje niet meer terwijl ik haar normaal de hele dag goed voelde. Ik ben even naar de winkel gefietst maar bij thuiskomst was er nog steeds geen teken van leven. Toen heb ik toch maar de verloskundige gebeld. Zij stuurde me door naar het ziekenhuis omdat ik al over de 37 weken was. Dit leek haar het beste. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik gelijk aangesloten aan de CTG, alles was prima maar mijn bloeddruk was veel te hoog. Om 16:00 uur was ik er en om 21:00 uur mocht ik eindelijk gaan. Wel moest ik de volgende ochtend terugkomen om opnieuw een CTG te laten maken. Als mijn bloeddruk dan nog te hoog was, moest ik blijven en zou ik worden ingeleid.

sam 4797

Toen ik de volgende ochtend terugging was inderdaad mijn bloeddruk nog steeds te hoog. De gynaecoloog heeft toen een ballonnetje geplaatst die er de volgende ochtend uitviel. Helaas had ik maar 1 centimeter ontsluiting, waardoor ik verder moest met tabletten die ik om de 4 uur moest innemen. Woensdagavond zat ik op 2 centimeter, dus het schoot totaal niet op. Donderdagochtend was er nog steeds geen vooruitgang, waarna ik vaginaal tabletten kreeg ingebracht om de 5 uur. In de middag was er nog steeds geen vooruitgang. Dus hebben ze me gestript, waarna ik door het ziekenhuis ben gaan wandelen in de hoop dat de weeën zouden beginnen. Ik had alleen ontzettende steken door het strippen, maar helaas: geen weeën. Eenmaal terug op de kamer maar weer in bed gaan liggen en proberen te slapen en vrijdagochtend om 06:00 uur begonnen dan eindelijk de weeën.

De nachtverpleging en gynaecoloog kwamen. Ik moest een warme douche pakken omdat ik nog op 2,5 centimeter ontsluiting zat en nog steeds geen 3 centimeter, wat nodig was om mijn vliezen te kunnen breken. Ik ben in huilen uitgebarsten bij de gynaecoloog. Ik wilde niet meer, ik was op: ik wilde mijn prinsesje in mijn armen hebben. Ik heb gevraagd om een keizersnede maar dat kan niet zomaar. Ze zou het met de gynaecoloog van de dagdienst erover hebben. Na het douchen zakten de weeën niet weg. Uiteindelijk had ik om 13:30 uur 3 centimeter ontsluiting. Ze konden eindelijk mijn vliezen breken en toen werden de weeën echt heel heftig. Ik heb het volgehouden tot 15:30 uur, toen heb ik om een ruggenprik gevraagd omdat mijn lichaam op was en ik niet meer kon. Om 15:45 uur kreeg ik de ruggenprik gezet en wat was dat een verademing. Het eerste wat ik vroeg, was of ik een broodje kon krijgen want ik verging van de honger. Eenmaal mijn broodje opgegeten zat ik om 17:00 uur op 8 centimeter ontsluiting, het ging de goede kant op!

sam 4766

Om 18:00 uur had ik 10 centimeter ontsluiting. Yes, eindelijk! Ik mocht niet meer op de ruggenprik duwen tot ik de persweeën zou voelen en toen ik mocht persen kwam er niks. Mijn meisje was nog niet ingedaald: ze was een sterrenkijker en dus was het wachten. Om 20:00 uur vonden ze het te lang duren en om 20:30 uur hebben ze zuurstof van haar hoofdje afgenomen. Haar zuurstof was aan het dalen en ze moest hoe dan ook NU komen. De OK werd klaargemaakt voor het geval het met de vacuümpomp niet zou lukken. Om 21:55 uur kreeg ik heftige persweeën dus mocht ik persen. Om 22:02 uur werd de vacuümpomp op haar hoofdje gezet en met nog een keer persen was ze daar op 20 oktober 2017 om 22:05 uur. Mijn lieve kleine mooie meisje Maud, 46 centimeter en 2670 gram. Wat was ze klein en lief! Alles was in orde met haar en met mij ook. Helaas hebben we tot zondag in het ziekenhuis moeten blijven vanwege mijn bloeddruk. Zondagochtend mochten we naar huis en ik heb vanaf de geboorte op een roze wolk gezeten! Dat zit ik nu na 11 maanden nog steeds. Wat geniet ik intens van haar! Zij is het mooiste wat me is overkomen.

naomi 001

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Naomi! Wat een strijd om uiteindelijk te kunnen bevallen! Fijn om te lezen dat alles goed is gekomen!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com