Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Milou is ruim 38 weken zwanger als tijdens de verjaardag van haar man gegrapt wordt dat het nog wel even kan duren voordat de kleine zich meldt. Maar daar denkt de baby anders over, want die nacht breken haar vliezen… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Milou.
Vrijdag 2 maart, mijn man is jarig. Omdat ik 38 weken en 4 dagen zwanger ben, vieren we het alleen voor onze beide ouders. ‘s Avonds zitten we met z’n zessen aan de koffie en taart en grappen we nog dat het nog wel lang kan duren voordat de baby geboren gaat worden! Mijn gevoel zegt dat dit echt tot minimaal 41 weken gaat duren. Rond middernacht gaan wij naar bed. Mijn man moet immers de volgende dag werken en ik heb ook een volle dag met een berg was, schoonmaak en de hoognodige boodschappen die gedaan moeten worden.
Zaterdag 3 maart om 02:48 uur. Ik word wakker omdat ik nattigheid in m’n onderbroek voel. Ik twijfel of het vruchtwater is of dat ik gewoon in m’n broek heb geplast. In de badkamer onderzoek ik m’n onderbroek, maar omdat ik geen vocht meer verlies, weet ik nog steeds niet wat voor vocht dit was. Ik besluit weer terug naar bed te gaan. Eenmaal terug in bed beginnen de krampen vrijwel direct. Gaat het dan nu toch gebeuren? De weeën komen en er zit steeds 5, 6 of 7 minuten tussen. “Dit kan nog wel eens heel lang gaan duren“, denk ik. De weeën blijven komen en worden steeds wat heftiger en ik ben bang dat mijn gepuf m’n man wakker maakt. Ik wil hem nog laten slapen, want hij moet straks nog werken en het heeft geen zin om beide midden in de nacht wakker te liggen. Vanaf ongeveer 05:30 uur komen de weeën om de 3 á 4 minuten en worden ze heftiger. Ik besluit m’n man wakker te gaan maken. Ik zit nog even te bedenken wat ik tegen hem zal zeggen en maak hem wakker met de woorden: “schat, volgens mij is het begonnen“.
We staan eigenlijk direct op, want het bed moet nog beneden in elkaar worden gezet. Ik trek ondertussen een shirtje aan en puf nog wat weeën weg op m’n knieën. M’n man heeft het bed snel in elkaar gezet en de huiskamer een beetje verbouwd, zodat we genoeg ruimte hebben. Om 06:50 uur bel ik de verloskundige, de weeën zijn nu al een uur lang om de 3 á 4 minuten en ze worden steeds lastiger om weg te puffen. Tijdens het telefoongesprek met de verloskundige moet ik pauzes inlassen om een wee weg te puffen. De verloskundige komt er zo aan voor de controle. Een half uurtje later is ze er en word ik onderzocht. We zitten al op 4,5 centimeter! Maar weer bedenk ik me: “dit kan nog wel eens lang gaan duren“.
Tijdens de controle voelt de verloskundige de kleine druk bewegen met zijn hoofdje en voelt ze dat hij niet zo mooi ingedaald ligt als we zouden willen. Omdat er nu het gevaar is dat de navelstreng eruit zou kunnen zakken, adviseert ze ons om toch naar het ziekenhuis te gaan in plaats van de gewenste thuisbevalling. Wij stemmen direct toe en m’n man moet nu snel de half ingepakte vluchtkoffer pakken en andere benodigdheden voor het ziekenhuis. Omdat ik nog lang niet had verwacht dat de bevalling nu al zou beginnen, was ik slecht voorbereid voor het bezoek aan het ziekenhuis. Maar m’n man zoekt en vindt alle benodigdheden en kleren voor mij. Ondertussen heeft de verloskundige het ziekenhuis gebeld en zijn we welkom in het Antonius in Nieuwegein. Met hulp van m’n man en de verloskundige wordt ik in mijn kleding geholpen en warm aangekleed met een warme fleece deken. En dan moeten we met weeën in de auto! Wat is dat een ramp en wat doen de weeën zeer. De rit gaat deels langs me heen, maar gelukkig is het heel rustig onderweg. Bij het ziekenhuis aangekomen mogen we parkeren op de invalidenparkeerplaats en wordt er een rolstoel voor me gehaald. Al rollend word ik naar de afdeling geduwd en naar onze toegewezen kamer gebracht. Ik schop wat kleren uit en neem plaats in het bed. Het is ondertussen bijna 09:00 uur en m’n man appt onze moeders om te laten weten dat het zo ver is.
In het ziekenhuis worden we aangesloten op een apparaat wat de hartslag van de kleine monitort. Inmiddels worden we overgedragen aan de medische verloskundige en hebben we nog steeds pas 5 centimeter ontsluiting. Omdat ze de kleine nog steeds voelen bewegen wordt er ook een echo gemaakt. Wat blijkt: meneer ligt als sterrenkijker! Al snel veranderen hierdoor de weeën in echte persweeën! Ik kan deze persweeën niet tegen houden en mijn hele lichaam schreeuwt om te persen. Maar omdat we nog lang geen volledige ontsluiting hebben, schieten deze persweeën niet op. Het idee ‘pijnstilling‘ wordt geopperd en ik ben hier direct voor! Er wordt verteld dat we twee opties hebben; de ruggenprik of een pompje. Ik kies bijna direct voor de ruggenprik want de gedachte dat ik dit nog uren moet volhouden, trek ik niet! Voor een ruggenprik gezet kan worden, moet er een infuus geprikt worden. Ik vertel de verpleegsters dat ik rollende vaten heb, maar zij hebben er vertrouwen in dat ze goed zullen prikken. Eerst wordt er in mijn linkerarm geprikt, maar er wordt door de ader heen geprikt, dat wordt een flinke blauwe plek. De verpleegsters besluiten de andere arm te proberen; maar ook hier werken mijn aderen niet mee en wordt er door een ader geprikt. Ondertussen blijven de persweeën, ze worden steeds erger en ik roep dat ik iets voel! Het bleek dat ‘s nachts de vliezen niet volledig warn gebroken, want ik voel een plop en daarna stroomt het vruchtwater eruit.
Voor ze besluiten nog een keer te prikken voor het infuus, word ik weer gecontroleerd. Ik blijk 9 centimeter ontsluiting te hebben en de ruggenprik is niet meer haalbaar! Ínmiddels is het 09:50 uur. De verloskundige adviseert mij ondertussen om op mijn rechterzij te draaien, zodat we de laatste centimeter ook weg krijgen. Maar wat is dat ongemakkelijk! M’n man is ondertussen de ideale steun. Hij brengt me water als ik hier om vraag en zorgt voor een verkoelend washandje op mijn voorhoofd. Om 10:10 uur voel ik iets. Het voelt alsof ik moet poepen! En ik roep dit ook! Ik word weer gecontroleerd, volledige ontsluiting! We mogen gaan persen!
Het bed wordt verbouwd en ik mag met mijn benen in de beugels liggen. Maar het persen kost me heel veel moeite. Ik merk dat de ademhaling overal en nergens is en de frequentie van de weeën neemt zelfs af. Tijdens het persen wordt onze kleine man handmatig gedraaid. Zodat zijn gezichtje hopelijk aan de achterkant komt te liggen. Na even persen neemt gelukkig de kracht van de weeën toe en kan ik nu echt kracht gaan zetten! Ik voel dat er beweging in zit. En dan trekken de dames allemaal een schort voor; hij is er bijna! De verloskundige laat via een spiegeltje zien wat er gebeurt en ik zie het hoofdje al komen! Met elke wee voel ik het hoofdje steeds meer komen en dan de druk en het hoofdje is geboren! Na een paar keer zuchten volgen de schouders spontaan en is om 10:51 uur onze Jens geboren! Wat een prachtig moment was dat! En wat blijkt, hij heeft zowaar een knoop in de navelstreng! Jens begint direct te huilen en wordt op mijn borst gelegd. Hij is er! En wat zijn wij verliefd.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Milou! Wat heb je een spannende maar mooie bevalling gehad! En wat een prachtige foto’s!
Wil jij ook graag, net als Milou, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie